Ἐπιθανάτια προσευχή τῆς Ἁγίας Μακρίνας
«Ἐσύ, Κύριε, διέλυσας τό φόβο μας γιά τό θάνατο.
Ἐσύ ἔκανες ἀρχή τῆς ἀληθινῆς ζωῆς τό τέλος τῆς ἐπίγειας βιοτῆς μας.
Ἐσύ γιά λίγο ἀναπαύεις μέ ὕπνο τά σώματά μας, γιά νά τά ξυπνήσεις πάλι μέ τόν ἦχο τῆς ἔσχατης σάλπιγγας.
Ἐσύ δίνεις ὡς παρακαταθήκη στή δική σου γῆ, τή γῆ τοῦ σώματός μας,
αὐτή πού ἔχεις πλάσει μέ τά ἴδια σου τά χέρια καί παίρνεις πάλι πίσω
ὅ,τι μᾶς ἔχεις χαρίσει, μεταμορφώνοντας μέ τή Χάρη Σου τή θνητή καί
ἄμορφη φύση μας, σέ ἄφθαρτη καί αἰώνια.
Ἐσύ μᾶς ἔσωσες ἀπό τήν κατάρα καί τήν ἁμαρτία, ἀφοῦ γιά χάρη μας, ἔγινες καί τά δύο.
Ἐσύ συνέτριψες τά κεφάλια τοῦ Δράκοντα, αὐτοῦ πού ἄνοιξε τό πελώριο στόμα του καί κατάπιε τόν ἄνθρωπο.
Ἐσύ μᾶς ἄνοιξες τό δρόμο γιά τήν ἀνάσταση, ἀφοῦ συνέτριψες τίς πύλες τοῦ ἅδη καί ἔδεσες τόν κύριο τοῦ θανάτου.
Ἐσύ χάρισες, στά παιδιά Σου πού τά διακατέχει φόβος, τό σημεῖο τοῦ
Τιμίου Σταυροῦ, γιά νά συντρίβουμε ἔτσι τόν ἐχθρό καί νά νιώθουμε
ἀσφάλεια γιά τή ζωή μας.
Ἐσύ, ὁ προαιώνιος Θεός, στά χέρια τοῦ Ὁποίου ἀφέθηκα ἀπό τότε πού βρισκόμουν ἀκόμα στήν κοιλιά τῆς μητέρας μου,
Ἐσένα πού ἀγάπησε ἡ ψυχή μου μέ ὅλη τή δύναμή της καί πού Σοῦ ἀφιέρωσα ἀπό τή νεότητα ὥς τώρα καί τήν ψυχή καί τό σῶμα μου,
Ἐσύ, στεῖλε τώρα δίπλα μου Ἄγγελο φωτεινό, γιά νά μέ χειραγωγήσει σέ
τόπο ἀναψυχῆς, ὅπου ρέουν οἱ ποταμοί τῆς ἀνάπαυσης, στούς κόλπους τῶν
ἁγίων Πατέρων μας.
Ἐσύ πού κομμάτιασες τή φλογίνη ρομφαία καί ξανάβαλες στόν Παράδεισο,
τόν ἄνθρωπο -πού σταυρώθηκε μαζί Σου καί ἕλκυσε ἔτσι τούς οἰκτιρμούς
Σου-
Ἐσύ, Κύριέ μου, παράλαβε καί ᾿μένα στή Βασιλεία Σου· καί ἐγώ
σταυρώθηκα μέ Σένα καί καθήλωσα ὅ,τι σαρκικό ἀπό τήν ἀγάπη καί τό φόβο
τῆς Κρίσης Σου.
Ἄς μή μέ χωρίσει ἀπό τούς ἐκλεκτούς Σου, Κύριέ μου, χάσμα φοβερό, ἄς
μή σταθεῖ ὁ φθονερός Ἐχθρός ἐμπόδιο στήν πορεία μου κι ἡ ἁμαρτία μου, ἄς
μήν μοῦ ἀποκλείσει τό δρόμο πρός Ἐσένα.
Ἄν ἔσφαλα σέ κάτι στή ζωή μου καί ἄν ἔχω, ἀπό ἀνθρώπινη ἀδυναμία, ἁμαρτήσει, μέ λόγο, μέ ἔργο ἤ κατά διάνοια,
Ἐσύ πού ἔχεις ἐξουσία πάνω στή γῆ νά συγχωρεῖς τούς ἀνθρώπους,
Συγχώρεσε καί ἐμένα, Κύριε μου.·
Θά πάρει ἔτσι, θάρρος ἡ ψυχή μου·γιά νά σταθεῖ ἐνώπιόν Σου, ὅταν πιά
ἀποθέσω τό σῶμα μου· καί ὄντας ἀπαλλαγμένη ἀπό κάθε ρύπο ἡ ψυχή μου,
καθάριο καί εὐωδιαστό θυμίαμα, νά προσφερθεῖ σέ Σένα.
Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης
Πηγές : «Εἰς τόν βίον τῆς Ὁσίας Μακρίνας»
Ἑρμηνευτική ἀπόδοσις:
Ἀδελφότης Ἱερᾶς Μονῆς Τιμίου Προδρόμου, Καρέα
& imaik.gr