ΖΕΣΤΑ ΤΑ ΑΓΙΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΤΗΣ, ΣΤΟΥΣ 36.6 Κελσίου,
ΜΕΤΑ ΑΠΟ 2.000 ΧΡΟΝΙΑ !
Στὴν ἱερὰ μονὴ τῆς Σιμωνόπετρας φυλάσσεται καὶ τὸ Λείψανο τοῦ ἀριστεροῦ χεριοῦ τῆς Ἁγίας Μυροφόρου καὶ Ἰσαποστόλου Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς…
Τὴν ἐποχὴ ποὺ πρωτοπροσκύνησα τὸ ἀδιάφθορο χέρι, αὐτὸ παρουσιαζόταν γυμνὸ πάνω σὲ ἕνα κόκκινο βελούδο, ὄχι δηλαδὴ μέσα σὲ μιὰ θήκη, ὅπως ἀφήνει νὰ ἐννοηθεῖ ἡ φωτογραφία.
Άπόγευμα στὸ ἀρχονταρίκι τῆς μονῆ Σιμωνόπετρας, ὁ ἀρχοντάρης διηγεῖται περὶ τοῦ ἁγίου λειψάνου σὲ ὁμάδα προσκυνητῶν.
– Τὸ χέρι εἶναι ἄφθαρτο, μὲ ὅλο του τὸ δέρμα καὶ τοὺς τένοντες. Διατηρεῖται σὲ φυσικὴ θερμοκρασία ζωντανοῦ σώματος καὶ… εὐωδιάζει. Μάλιστα ἐξαιτίας τῶν θαυμάτων της, ἡ Ἁγία Μαρία ἡ Μαγδαληνή θεωρεῖται καὶ δεύτερος κτήτορας τῆς Σιμωνόπετρας.
– Λένε, πάτερ, πὼς ὅσοι τὸ ἀσπάζονται διαπιστώνουν ὅτι εἶναι θερμό.
– Ναί, εἶναι ἀλήθεια. Ὅσοι τὸ ἀσπάζονται μὲ εὐλάβεια καὶ πίστη διαπιστώνουν τὴ φυσικὴ θερμότητα ζωντανοῦ σώματος.
Χαμογελοῦμε λίγο ἀμήχανοι. «Καὶ τί γίνεται, πάτερ, ἂν τὸ ἀσπαστεῖς καὶ δὲν εἶναι θερμό;», ρωτᾶ κάποιος.
– Νὰ σᾶς πᾶ… Κάποιος προσκυνητὴς τὸ ἀσπάστηκε, ἀλλὰ δὲν τὸ ἔνοιωσε θερμό, ἐνῶ ὅλοι οἱ φίλοι του τὸ ἔνοιωθαν θερμό. Τότε αὐτὸς ἔπεσε σὲ κατάθλιψη, ἦταν σκεφτικὸς ὅλη τὴν ὥρα, καὶ τελικὰ μᾶς τὸ ἀποκάλυψε καὶ ζήτησε τὴ βοήθειά μας.
Ὁ γέροντας τοῦ συνέστησε νὰ ἐξομολογηθεῖ, νὰ προσευχηθεῖ στὴν Ἁγία Μαρία τὴ Μαγδαληνὴ καὶ νὰ ξαναπροσκυνήσει τὸ ἱερό της λείψανο τὴν ἄλλη μέρα.
Πράγμα ποὺ ἔγινε. Τὴν ἄλλη μέρα, ὁ προσκυνητής, ἀφοῦ ἐξομολογήθηκε, ἀσπάστηκε τὸ χέρι της καὶ ἔνοιωσε μεγάλη θερμότητα καὶ εὐωδία νὰ ἐξέρχεται τοῦ λειψάνου. Εὐχαριστοῦσε δὲ μετὰ δακρύων. Μετὰ δακρύων!
– Ποιά λέτε νὰ ἦταν ἡ αἰτία, πάτερ;
– Τί νὰ σᾶς πῶ! Ἡ Ἁγία Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ ἀπωθεῖται ἀπὸ τὶς σαρκικὲς ἁμαρτίες. Σαρκικοὶ ἄνθρωποι μὲ πορνεῖες, μοιχεῖες καὶ τὰ τέτοια, ἀναδίδουν πνευματικὴ δυσωδία ποὺ ἡ Ἁγία τὴν ἀποστρέφεται. Ἴσως ἥθελε νὰ δείξει τὴ δυσαρέσκειά της καὶ τὴν ἀποστροφή της.
«Πῶ, πῶ, πάτερ, νὰ σ’ ἀποστρέφεται ἀκόμα καὶ τὸ λείψανο γιὰ τὶς σαρκικές σου ἁμαρτίες!» λέει κάποιος.
– Αὔριο ποὺ θὰ προσκυνήσετε μετὰ τὴ Θεία Λειτουργία, παρατηρήστε μία μικρὴ πληγὴ στὴν πάνω πλευρὰ τοῦ χεριοῦ. Σὰ νὰ λείπει ἕνα μικρὸ κομμάτι.
Οἱ Ρώσοι μοναχοί, στὶς ἀρχὲς τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα, ποὺ εἶχε πολλοὺς τότε τὸ Ἅγιον Ὅρος, τὸ εἴχαν σὲ μεγάλη εὐλάβεια. Κάποιοι ἀπὸ αὐτούς, ὅπως τὸ ἀσπάζονταν, τὸ δάγκαναν κρυφὰ καὶ ἔκοβαν ἕνα μικρὸ κομματάκι, μιὰ ἀκίδα, γιὰ εὐλογία.
Τὸ ἔκρυβαν στὸ στόμα τους. Μέχρι νὰ τοὺς πάρουν εἴδηση οἱ μοναχοὶ τότε τῆς Μονῆς, εἶχε γίνει μιὰ μικρὴ πληγή.
Τὴν ἄλλη μέρα τὸ πρωὶ τὰ ἱερὰ λείψανα τῆς μονῆς ἐκτίθενται πρὸς προσκύνηση.
Ὁ φίλος μου ποὺ συνταξιδεύουμε εἶναι πρῶτος.
Τὸ ἔκρυβαν στὸ στόμα τους. Μέχρι νὰ τοὺς πάρουν εἴδηση οἱ μοναχοὶ τότε τῆς Μονῆς, εἶχε γίνει μιὰ μικρὴ πληγή.
Τὴν ἄλλη μέρα τὸ πρωὶ τὰ ἱερὰ λείψανα τῆς μονῆς ἐκτίθενται πρὸς προσκύνηση.
Ὁ φίλος μου ποὺ συνταξιδεύουμε εἶναι πρῶτος.
Τὸ ἀσπάζεται καὶ τινάζεται. Ἔρχομαι δεύτερος. Προσκυνῶ. Ὁ φίλος μου μὲ κοιτάζει μὲ μεγάλα ἐκστατικὰ λαμπερὰ μάτια.
«Πῶ, πῶ, τὶ κάψιμο ἦταν αυτό! Μ’ ἔκαψε τὰ χείλη! Τό’ νοιωσες; Καίει τὰ χείλη! Τό’ νοιωσες;» μοῦ λέει μὲ ἔξαψη.
Πηγή: www.kivotoshelp.gr/index.php/apories/33-maria-i-magdalini-kai-i-pragmatiki-istoria-tis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου