Ἂς μὴν ἁμαρτάνουμε ἄλλο, γιὰ νὰ μὴν ὑποφέρουμε περισσότερο… - Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

 

 

(Μηνύματα πρὸς τὸν λαὸ ἀπὸ τὸ στρατόπεδο συγκέντρωσης στὸ Νταχάου)

Ἀδελφοί μου, ἁμαρτήσαμε καὶ στὴ συνέχεια ἐξαγνιστήκαμε. Προσβάλαμε τὸν Παντοδύναμο Θεό μας, καὶ γι’ αὐτὸ τιμωρηθήκαμε. Σπιλώσαμε τὶς ψυχές μας καὶ ξεπλύναμε τὴν κάθε ἁμαρτία μας, μὲ τὸ αἷμα καὶ μὲ τὰ δάκρυά μας.

Ποδοπατήσαμε κάθε τι, ποὺ ἦταν ἱερὸ γιὰ τοὺς πατέρες μας, καὶ γι’ αὐτὸ στὴ συνέχεια ποδοπατηθήκαμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι.

Ἡ καταστροφὴ μας ἦταν ἀναμενόμενη ἀφοῦ τὰ σχολεῖα μας ἦταν χωρὶς πίστη στὸ Θεό, οἱ πολιτικοί μας δὲν ἦταν ἔντιμοι, ὁ στρατός μας δὲν εἶχε πατριωτισμὸ καὶ οἱ κυβερνῆτες μας δὲν εἶχαν τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι καταστράφηκαν τὰ σχολεῖα, ὁ στρατὸς καὶ ὅλο τὸ κράτος μας.

Εἴκοσι χρόνια δὲν σεβόμασταν τὶς παραδόσεις μας, καὶ τώρα οἱ ἀλλοεθνεῖς μᾶς στέρησαν τὸ φῶς μὲ τὸ σκοτάδι τους.

Εἴκοσι χρόνια χλευάζαμε τοὺς προγόνους μας, ποὺ μὲ τὴν εὐσέβειά τους κατέκτησαν τὴ βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Μὲ τὸ μέτρο ὅμως ποὺ κρίναμε τὸ Θεὸ καὶ τοὺς προγόνους μας, μὲ τὸ ἴδιο μέτρο καὶ ἐμεῖς κριθήκαμε.

Παρ’ ὅλα αὐτά, ὁ Θεὸς μᾶς συγχώρεσε.

Οἱ ὑβριστικὲς σκέψεις μας, τὰ ὑβριστικὰ λόγια καὶ οἱ πράξεις μας, οἱ ἀτελείωτες προσβολὲς στὸν Μεγαλοδύναμο Θεό, κατὰ τὴν περίοδο τῶν δύο παγκοσμίων πολέμων, καταδίκασαν τὸ λαό μας ἀρχικὰ σὲ θάνατο. Ἡ ποινὴ ἐπιβλήθηκε καὶ ἕνας στοὺς ὀκτὼ Σέρβους ἐκτελοῦνταν στὰ πρῶτα δύο χρόνια της κατοχῆς τῆς χώρας μας ἀπὸ τοὺς Γερμανούς.

Στὴ συνέχεια οἱ ἐκτελέσεις σταμάτησαν καὶ ἡ ποινὴ μειώθηκε, σὲ ἰσόβια σκλαβιά. Καταδικαστήκαμε νὰ εἴμαστε αἰώνια ὑπόδουλοι τῶν Γερμανῶν.

Μόνον ὅταν ὁ φτωχὸς λαός μας, μὲ τὰ ἐξασθενημένα χέρια του, ἄρχισε νὰ ἀνάβει κεριά, νὰ προσεύχεται, τότε οἱ προσευχές του συγκίνησαν τοὺς ἀγγέλους καὶ τοὺς ἁγίους ὥστε νὰ μεσιτεύσουν γιὰ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Τότε ὁ Παντελεήμων Θεὸς πάλι μείωσε τὴν ποινὴ τῆς ἰσόβιας σκλαβιᾶς σὲ δύο χρόνια.

Ὁ σέρβικος λαὸς καταδικάστηκε σὲ δύο χρόνια φυλάκισης ἐνῶ εἴκοσι χρόνια ζοῦσε ἁμαρτωλὴ ζωή. Δὲν εἶναι ἄραγε αὐτὸ ἐλεημοσύνη; Ὑπάρχει ἄραγε κανεὶς ἐπίγειος βασιλιὰς ὁ ὁποῖος θὰ ἀνεχόταν εἴκοσι χρόνια νὰ τὸν βρίζουν, νὰ τὸν χλευάζουν καὶ νὰ συγχωρεῖ τὸ λαό του; Ποτὲ καὶ πουθενά. Τέτοια ἐλεημοσύνη ἔχει μόνο ὁ Θεός μας.

Ἀδελφοί μου, τί λοιπὸν νὰ πράξουμε τώρα; Ἂς πράξουμε ὁτιδήποτε ἄλλο, ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὸ ποὺ πράτταμε στὴ διάρκεια αὐτῶν τῶν εἴκοσι χρόνων.

Ἂς μὴν ἁμαρτάνουμε, γιὰ νὰ μὴν ὑποφέρουμε πάλι.

Ἂς μὴν προσβάλουμε πάλι τὸν Παντοκράτορα Θεό, καὶ ὑποστοῦμε μεγαλύτερη τιμωρία.

Ἂς μὴ σπιλώνουμε τὶς ψυχές μας μὲ ἁμαρτίες, γιὰ νὰ μὴ χρειασθεῖ πάλι νὰ τὶς ἐξαγνίζουμε μὲ τὸ αἷμα καὶ τὰ δάκρυά μας.

Ἂς μὴν ποδοπατᾶμε τὰ ὅσια τῶν προγόνων μας, γιὰ νὰ μὴν ποδοπατηθοῦμε οἱ ἴδιοι.

Ἂς χτίσουμε σχολεῖα μὲ πίστη, ἂς ἀποκτήσουμε κυβερνῆτες τίμιους, ἂς ἀποκτήσουμε στρατὸ μὲ πατριωτισμό, καὶ κράτος ποὺ νὰ ἔχει τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ.

Ἂς ἐπιστρέψουμε ὁ καθένας μας στὸ Θεὸ καὶ στὸν ἑαυτό του. Ἂς μὴ μείνει κανένας μακριὰ ἀπὸ τὸ Θεό, γιὰ νὰ μὴ χάσει τὸ φῶς του ἀπὸ τὴν ἐπέλαση τοῦ τρομακτικοῦ σκοταδιοῦ τῶν ἀλλοεθνῶν μὲ τὰ «ὡραῖα» ὀνόματα καὶ τὰ «φανταχτερὰ» ροῦχα.

Ἂς προσπαθήσει ὁ καθένας μας νὰ κατακτήσει τὴ βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἔτσι μόνο θὰ ἐπιβιώσει τὸ κράτος μας πάνω στὴ γῆ γιὰ μεγαλύτερο χρονικὸ διάστημα. Ἂν εἴμαστε δίκαιοι ὁ οὐρανὸς θὰ προσέχει τὸ κράτος μας. Στὴν οὐράνια Βασιλεία βασιλεύουν ἡ δικαιοσύνη, ἡ πίστη, ἡ ἀγάπη, ἡ ἀλήθεια, ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ σοφία, ἡ καθαρότητα.

Ἂς σκεφτεῖτε ἂν ἔχετε αὐτὲς τὶς ἀρετές, καὶ ἂν ὄχι καλύτερα νὰ ἀγωνιστεῖτε νὰ τὶς ἀποκτήσετε ὅλες. Ἔτσι θὰ γίνετε τέλειοι, ὅπως τέλειος εἶναι καὶ ὁ μεγάλος Πατέρας σας, ὁ οὐράνιος.

Ἔτσι θὰ ἀντέξετε τὶς σκοτεινὲς δυνάμεις τοῦ Ἅδη, ποὺ κτύπησαν τὸ κράτος μας καὶ σὰν ἐφιάλτης μᾶς ταλάνισαν καὶ θὰ μᾶς ταλανίζουν γιὰ πολλὰ χρόνια.

Ὁπλισμένοι μὲ τὶς ἀρετὲς θὰ δικαιώσετε τὴν ἀγάπη σας γιὰ τὴν πατρίδα σας, καὶ θὰ δικαιώσετε τὸ ὄνομα τοῦ Ὀρθόδοξου χριστιανοῦ. Ἂς σᾶς βοηθάει ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Πατέρας καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

(Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος – Μηνύματα πρὸς τὸν λαὸ ἀπὸ τὸ στρατόπεδο συγκέντρωσης στὸ Νταχάου)

Τὸ ξεκίνημα στὸ δρόμο τῆς σωτηρίας - Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

 

 

 

Ἡ αἴσθηση τῆς ἁμαρτω­λότητας 

ὁδηγεῖ στὴ μετάνοια, 

ἡ μετάνοια ὁδηγεῖ στὸν Χριστὸ κι 

ὁ Χριστὸς πραγματοποιεῖ

τὴν ἀναγέννηση. 

Ἡ αἴσθηση τῆς ἁμαρτωλότητας εἶναι 

τὸ ξεκίνημα 

στὸ δρόμο τῆς σωτηρίας 

τοῦ ἀνθρώπου.

 

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

 

Πηγή: alopsis.gr 

Οἱ ἑπτὰ φράσεις τοῦ Χριστοῦ στὸν σταυρό - Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος)

 

 

 

 

Θέλετε νὰ µάθετε τὴ σηµασία ἐκείνων τῶν ἑπτὰ φράσεων τὶς ὁποῖες εἶπε ὁ Κύριος πάνω στὸν σταυρό. Δὲν εἶναι σαφεῖς;

 

Πρώτη φράση: «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς˙ οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι» (Λούκ. 23,34). Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια ὁ Χριστὸς ἔδειξε τὸ ἔλεός του ἀπέναντι στοὺς ἐκτελεστές Του,τῶν ὁποίων ἡ µοχθηρία δὲν ὑποχώρησε οὔτε ὅταν ὑπέφερε στὸν σταυρό. Τὸ δεύτερο εἶναι ὅτι βροντοφώναξε ἀπὸ τὴν κορυφὴ τοῦ βράχου τοῦ Γολγοθᾶ µία ἀποδεδειγµένη ἀλλά ποτὲ καλὰ συνειδητοποιηµένη ἀλήθεια, δηλαδὴ ὅτι αὐτοὶ ποὺ πράττουν τὸ κακὸ ποτὲ δὲν ξέρουν τί κάνουν. Σκοτώνοντας τὸν Δίκαιο στὴν πραγµατικότητα σκοτώνουν τὸν ἑαυτό τους καὶ ταυτόχρονα δοξάζουν τὸν Δίκαιο. Καταπατώντας τὸν νόµο τοῦ Θεοῦ δὲν βλέπουν τὴ µυλόπετρα, ἡ ὁποία ἀόρατα κατεβαίνει πρὸς αὐτοὺς γιὰ νὰ τοὺς συνθλίψει. Ἐµπαίζοντας τὸν Θεὸ δὲν βλέπουν τὰ πρόσωπά τους νὰ µεταµορφώνονται σὲ θηριώδη ρύγχη. Διαποτισµένοι ἀπὸ τὸ κακὸ ποτὲ δὲν ξέρουν τί κάνουν.

 

Δεύτερη φράση: «Ἀµὴν λέγω σοι, σήµερον µετ’ ἐµοῦ ἔση ἐν τῷ παραδείσῳ» (Λουκ. 23,43). Αὐτὸς ὁ λόγος ἀπευθύνεται στὸν µετανιωµένο ληστὴ στὸν σταυρό. Πολὺ παρήγορος λόγος γιὰ τοὺς ἁµαρτωλούς, οἱ ὁποῖοι τουλάχιστον τὴν τελευταία στιγµὴ µετανοοῦν. Τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπερίγραπτα µεγάλο. Ὁ Κύριος ἐκπληρώνει τὴν ἀποστολὴ Του ἀκόµα καὶ στὸν σταυρό. Ἕως τὴν τελευταία του πνοὴ ὁ Κύριος σώζει ἐκείνους ποὺ δείχνουν καὶ τὴν παραµικρὴ ἐπιθυµία νὰ σωθοῦν.

 

Τρίτη φράση: «Γύναι, ἴδε ὁ υἱός σου» (Ἰωαν. 19,26). Ἔτσι εἶπε ὁ Κύριος στὴν Ἁγία Μητέρα Του ποὺ στεκόταν κάτω ἀπὸ τὸν σταυρὸ µὲ τὴν ψυχὴ σταυρωµένη. Καὶ στὸν ἀπόστολο Ἰωάννη λέγει: «Ἰδοὺ ἡ µήτηρ σου» (Ἰωαν. 19,27). Αὐτὸς ὁ λόγος δείχνει τὴ φροντίδα, ποὺ ὁ καθένας χρωστᾶ στοὺς γονεῖς του. Γιὰ δές, Ἐκεῖνος ποὺ ἔδωσε ἐντολὴ στοὺς ἀνθρώπους: «Τίµα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν µητέρα σου» (Ἐξ. 20,12) ἐκπληρώνει τὴν ἐντολὴ Του τὴν ὕστατη στιγµή.

 

Τέταρτη φράση: «Θεέ µου, Θεέ µου, ἱνατί µὲ ἐγκατέλιπες;» (Ματθ. 27,46). Αὐτὲς οἱ λέξεις δείχνουν, τόσο τὴν ἀδύναµη ἀνθρώπινη φύση, ὅσο καὶ τὴν προορατικότητα τοῦ Κυρίου. Ὁ ἄνθρωπος πάσχει, ἀλλά κάτω ἀπὸ τὸν ἀνθρώπινο πόνο ὑπάρχει ἕνα µυστήριο. Δές, µόνον αὐτὲς οἱ λέξεις µποροῦσαν νὰ διαλύσουν τὴν αἵρεση, ἡ ὁποία ἀργότερα τράνταζε τὴν ἐκκλησία καὶ ἡ ὁποία λανθασµένα κήρυττε ὅτι ἡ Θεία φύση ὑπέφερε στὸν σταυρό. Ὅµως, ἐν τῷ µεταξύ, ὁ αἰώνιος Υἱος τοῦ Θεοῦ γι’ αὐτὸ καὶ ἐνσαρκώθηκε ὡς ἄνθρωπος, γιὰ νὰ εἶναι ὡς ἄνθρωπος στὸ σῶµα καὶ τὴν ψυχή, γιὰ νὰ µπορέσει ὅταν ἔλθει ἡ στιγµὴ νὰ πάσχει γιὰ τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ πεθάνει γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Γιατί ἂν ἡ Θεία φύση τοῦ Χριστοῦ ἔπασχε στὸν σταυρό, θὰ σήµαινε ὅτι ἡ Θεία φύση τοῦ Χριστοῦ θὰ πέθαινε. Καὶ αὐτὸ οὔτε κἄν ἐπιτρέπεται νὰ διανοηθοῦµε. Ἐντρυφῆστε ὅσο πιὸ πολὺ µπορεῖτε σ’ αὐτὲς τὶς µεγάλες καὶ φοβερὲς λέξεις: «Θεέ µου, Θεέ µου, ἱνατί µὲ ἐγκατέλιπες;».

 

Ἡ πέµπτη φράση: «Διψῶ» (Ἰωαν 19,28). Τὸ αἷµα Του ἔρρεε. Γι’ αὐτὸ καὶ διψοῦσε. Ὁ ἥλιος ἦταν κατὰ τὴ δύση του, ἤδη Τοῦ χτυποῦσε τὸ πρόσωπο καὶ µαζὶ µὲ τὰ ἄλλα βασανιστήρια καιγόταν πολύ. Φυσικὸ ἦταν νὰ διψᾶ. Ἀλλά, Κύριε, διψοῦσες ὄντως γιὰ νερὸ ἤ γιὰ ἀγάπη; Μήπως διψοῦσες ὡς ἄνθρωπος ἤ ὡς Θεός, ἤ καὶ τὸ ἕνα καὶ τὸ ἄλλο; Ἰδοὺ ὁ Ρωµαῖος λεγεωνάριος Σοῦ πρόσφερε ἕνα σπόγγο βρεγµένο στὸ ξύδι. Μιά σταγόνα ἐλέους, τὴν ὁποία δὲν αἰσθάνθηκες ἀπό τούς ἀνθρώπους γιὰ τρεῖς ὁλόκληρες ὧρες κρεµασµένος στὸν σταυρό! Αὐτὸς ὁ Ρωµαῖος στρατιώτης ἁπαλύνει κάπως τὴν ἁµαρτία τοῦ Πιλάτου -τὴν ἁµαρτία τῆς Ρωµαϊκῆς αὐτοκρατορίας- ἀπέναντί Σου, ἔστω καὶ µὲ ξύδι. Γι’ αὐτὸ θὰ ἀφανίσεις τὴ Ρωµαϊκὴ αὐτοκρατορία, ἀλλά στὴ θέση της θὰ οἰκοδοµήσεις νέα.

 

Ἡ ἕκτη φράση: «Πάτερ, εἰς χεῖρας σου παρατίθεµαι τὸ πνεῦµά µου» (Λουκ. 23,46). Πού σηµαίνει ὅτι ὁ Υἱός παραδίδει τὸ πνεῦµα Του στὰ χέρια τοῦ Πατρός Του. Γιὰ νὰ γίνει γνωστό, ὅτι ἀπὸ τὸν Πατέρα ἦρθε καὶ ὄχι αὐτεξουσίως, ὅπως Τὸν κατηγοροῦσαν οἱ Ἑβραῖοι. Ἀλλά ἀκόµα οἱ λέξεις αὐτὲς ἐλέχθησαν γιὰ νὰ τὶς ἀκούσουν οἱ βουδιστές, οἱ πυθαγόρειοι, οἱ ἀποκρυφιστές, καὶ ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ φιλόσοφοι, οἱ ὁποῖοι φλυαροῦσαν περὶ µετοίκισης τῆς ψυχῆς τῶν νεκρῶν ἀνθρώπων σὲ ἄλλους ἀνθρώπους, ἤ ζῶα, ἤ φυτά, ἤ ἀστέρια, ἤ µεταλλικὰ στοιχεῖα. Πετάξετε ὅλες αὐτὲς τὶς φαντασίες καὶ δεῖτε ποῦ κατευθύνεται τὸ πνεῦµα τοῦ νεκροῦ Δικαίου: «Πάτερ, εἰς χεῖράς σου παρατίθεµαι τὸ πνεῦµά µου»!

 

Ἡ ἕβδοµη φράση: «Τετέλεσται» (Ἰωαν.19,30). Αὐτὸ δὲν σηµαίνει ὅτι τελειώνει ἡ ζωή. Ὄχι! Ἀλλά ὅτι τελειώνει ἡ ἀποστολὴ ἡ ἐπικεντρωµένη στὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Τελείωσε, καὶ ἐπισφραγίσθηκε µὲ τὸ αἷµα καὶ τὸν ἐπίγειο θάνατο, τὸ θεῖο ἔργο τοῦ µοναδικοῦ ἀληθινοῦ Μεσσία τῶν ἀνθρώπων. Τελείωσαν τὰ βασανιστήρια, ἀλλά ἡ ζωὴ µόλις ἀρχίζει. Τελείωσε ἡ τραγωδία ἀλλά ὄχι καὶ τὸ δράµα. Στὴ σειρὰ ἕπεται, τὸ µεγαλειῶδες ἀξίωµα: νίκη πάνω στὸν θάνατο, ἀνάσταση, δόξα.

 

 

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος)

(Ἀπό τό βιβλίο «Δρόµος δίχως Θεὸ δὲν ἀντέχεται», ἐκδ. Ἐν πλῷ)

 

Πηγή: alopsis.gr

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

 

 

 https://www.youtube.com/watch?v=_xHPR4tqoos

Ὕμνος στόν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο καὶ Βαπτιστὴ- Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

  

     

Τριάντα χρόνια νηστείας καὶ σιωπῆς!

Αὐτό, οὔτε τὰ θηρία τοῦ δρυμοῦ δέν μποροῦν νά τὸ ἀντέξουν.

Τὸ λιοντάρι ξεγελάει τὴν πεῖνα του μέ τοὺς ἤχους τοῦ βρυχηθμοῦ του,

Καὶ τὸ δέντρο θροΐζει, ὅταν πλησιάζει ὁ ἄνεμος

Ἐσὺ ὅμως οὔτε θροΐζεις οὔτε βρυχᾶσαι οὔτε βογγᾶς,

Οὔτε θρηνεῖς, οὔτε τὸ τραγούδι σου ἠχεῖ μέσα στήν ἐρημιά!

Πές μου, εἶσαι ἄνθρωπος; Ποιό εἶναι τὸ ὄνομά σου;

Θὰ θελήσεις ποτέ μέ κάποιον νά μιλήσεις;

Ἡ Φωνή, ἡ φωνή, ἡ φωνή:

 Ἐγὼ εἶμαι ἡ φωνὴ· ὅμως Ἐκεῖνος εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ.

Ἀπεστάλμένος εἶμαι στά παιδιὰ τοῦ Ἰσραήλ, γιά νά τοὺς φωνάξω:

Μετανοεῖτε, ὢ ἄνθρωποι, δεῖτε, ἔρχεται Ἐκεῖνος!

Καλοὺς καρποὺς ποιεῖτε, ὁ καθένας κατὰ τήν δύναμή του.

Ἰδού, ἰδοὺ ἔρχεται Αὐτὸς-ὢ Θαῦμα Θαυμάτων,

καταμεσής τῶν ὑδάτων κρύβεται τὸ πῦρ ἐξ οὐρανοῦ!

Ἰδού, ὁ Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, βαδίζει ἐν μέσῳ λύκων.

Λύκοι, καθαρίστε στό νερὸ τήν θηριώδη φύσῃ σας!

Τριάντα χρόνια σιωπῆς καὶ νηστείας,

τὶ ἀπομένει ἀπὸ τὸ σῶμά σου, ἐκτὸς ἀπὸ τήν φωνῇ σου;

Τὸ ξεραμένο σῶμα σου δέν εἶναι παρὰ

Μιά σκιά τῆς φωνῆς σου,

ἡ ὁποία κηρύσσει τὸ νέο: Ἰδού, ὁ Θεὸς ἔρχεται σὲ ἐμᾶς!

Τὸ ξεραμένο σῶμά σου, ἦταν ἕνα καλάμι, πού ὁ Ἡρῴδης τὸ ἔσπασε

Ἀλλὰ ἡ φωνὴ συνεχίζεται, συνεχίζεται. Κανεὶς δέν μπορεῖ νά τήν φιμώσει.

Τίνος φωνὴ εἶναι αὐτή, πού στό ἄκουσμά της ἀκόμη καὶ οἱ αἰῶνες τρέμουν;

Ἑνὸς πεινασμένου λιονταριοῦ; Ὄχι, Ὄχι· ἑνὸς ἀνθρώπου τῆς πίστεως.

 

«Γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς·», (Ματθ. 6:10)

Δόξα στόν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Βαπτιστή, διότι ἐκπλήρωσε τὸ Εὐαγγέλιο πρὶν ἀπὸ τὴν ἔλευση τοῦ Εὐαγγελίου! 

Εἰσερχόμενος στήν ἔρημο, παρέδωσε τὸν ἑαυτὸ του τελείως στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ψυχή τε καὶ σώματι. Τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἐνήργησε στό ἴδιο του τό σῶμα στήν γῆ, καθὼς καὶ στόν οὐρανό, τῆς ψυχῆς του. Οὔτε πεῖνα, οὔτε ἄγρια θηρία ἔβλαψαν τὸ σῶμα του κατὰ τήν διάρκεια τόσων ἐτῶν πού ἔζησε στήν ἔρημο. Ἡ ψυχὴ του δέν τρώθηκε ἀπὸ τὴν ἀπελπισία λόγῳ τῆς μοναξιᾶς, οὔτε ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια στήν θέα οὐρανίων ὁραμάτων. Δέν ἀναζητοῦσε οὔτε ψωμὶ οὔτε γνώση ἀπὸ ἄνθρωπο. Ὁ Θεὸς τοῦ ἔδινε ὅλα ὅσα τοῦ χρειάζονταν, γιατὶ ὁ ἴδιος παρέδωσε τελείως τὸν ἑαυτὸ του στό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Δέν ὁδήγησε ὁ ἴδιος τὰ βήματά του στήν ἔρημο, οὔτε μακριὰ ἀπὸ αὐτήν. Ἕνα ἀόρατο πηδάλιο ἄνωθεν κατεύθυνε τὴν ζωὴ του. Διότι ὅταν ἦταν ἀπαραίτητο γι’ αὐτὸν νά βγεῖ ἀπὸ τὴν ἔρημο καὶ νά πάει νά συναντήσει τὸν Κύριο, τότε, ὅπως ῥητὰ ἀναφέρεται: «ἐγένετο ῥῆμα Θεοῦ ἐπὶ Ἰωάννην» (Λουκ. 3: 2). Σὰν ἀθῶος νέος, ὁ Ἰωάννης, μίλησε ἁπλᾶ γιά τὴν ἐπικοινωνία του μέ τίς δυνάμεις τοῦ Οὐρανοῦ: «κἀγὼ οὐκ ᾔδειν Αὐτόν, ἀλλ’ ὁ πέμψας με βαπτίζειν ἐν ὕδατι, Ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἐφ’ ὃν ἂν ἴδῃς τὸ Πνεῦμα καταβαῖνον καὶ μένον ἐπ’ αὐτόν, οὗτός ἐστιν ὁ βαπτίζων ἐν Πνεύματι ῾Αγίῳ. Κἀγὼ ἑώρακα καὶ μεμαρτύρηκα ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ» (Ἰωάν. 1: 33-34). 

Πόσο τρυφερὰ καὶ ἁπλὰ μιλάει γιά πράγματα οὐράνια! Ἀλλὰ πόσο τρομακτικὸς εἶναι σὰν λιοντάρι, ὅταν μιλάει ἐναντίον τῆς ἀδικίας τῶν ἀνθρώπων, ἐναντίον τοῦ Ἡρῴδη καὶ τῆς Ἡρῳδιάδος! Τὸ ἀρνί καὶ τὸ λιοντάρι συγκατοικοῦν ἐντός του. Ὁ παράδεισος εἶναι τόσο κοντά του, ὅπως ἡ μητέρα στό παιδὶ της. 

Τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ τοῦ εἶναι προσιτὸ καὶ ξεκάθαρο, ὅπως εἶναι καὶ γιά τοὺς ἀγγέλους στόν οὐρανό.

 

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Πηγή: imaik.gr 

Λαέ μου ἀγαπημένε - Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

 

 

 

Λαέ μου ἀγαπημένε. 

Πιὸ πολὺ πιστεύω στὸν Θεὸ πὼς ὑπάρχει, 

παρὰ στὴ δική μου τὴν ὕπαρξη. 

Μοῦ μοιάζει σὰν νὰ εἶμαι ἐγὼ 

μονάχα ἡ σκιὰ τῆς ὕπαρξης 

τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Θείας δυνάμεως. 

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Πηγή: Θεόπνευστα Νικηφόρα ἐφόδια, Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», σελ. 140.

Οἱ σημαντικότεροι παράγοντες ἀπελευθέρωσης ἑνός λαοῦ - Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

 

 

Οἱ σημαντικότεροι παράγοντες ἀπελευθέρωσης ἑνὸς ὑπόδουλου λαοῦ εἶναι :

α. ἡ μετάνοια τοῦ λαοῦ

β. τὸ ἔλεος καὶ ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ.

Ἡ νίκη στὸν πόλεμο δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴ μεγάλη δύναμη, ἀλλὰ ἀπὸ τὴ δύναμη ποὺ ἔρχεται ἁπὸ τὸν οὐρανό...

Στοὺς σύγχρονους πολέμους ὅπως καὶ στοὺς ἀρχαίους ἡ ἁμαρτία τοῦ λαοῦ ἢ τῶν ἡγετῶν του ἔναντι τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ ἀναπόφευκτα ὁδηγεῖ στὴν τιμωρία.  

 

 Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς 

 

Πηγή: Θεόπνευστα Νικηφόρα ἐφόδια, Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», σελ. 73.

 

 

Ποιός μοῦ βεβαιώνει ὅτι ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε; - Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

 

Μοῦ τὸ βεβαιώνει ἡ συνείδησή μου πρὶν ἀπ’ ὅλα. Κατόπιν ὁ νοῦς μου καὶ ἡ βούλησή μου.

Πρῶτον, ἡ συνείδησή μου λέει: τόσα πάθη ποὺ ὑπέστη ὁ Χριστὸς γιὰ τὸ καλὸ καὶ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ ἐπιβραβευτοῦν μὲ τίποτε ἄλλο παρὰ μὲ τὴν ἀνάσταση καὶ τὴν ὑπερκόσμια δόξα. Τὰ ἀνείπωτα πάθη τοῦ Δικαίου στεφανώθηκαν μὲ τὴν ἀνείπωτη δόξα. Αὐτό μοῦ δίνει ἱκανοποίηση καὶ ἠρεμία.

Δεύτερον, ὁ νοῦς μου λέει: χωρὶς τὴν λαμπρὴ ἀναστάσιμη νίκη ὅλο τὸ ἔργο τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ θὰ παρέμενε στὸν τάφο, ὁλόκληρη ἡ ἀποστολή Του θὰ ἦταν μάταιη.

Τρίτον, ἡ βούλησή μου λέει: ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μὲ ἔσωσε ἀπὸ τοὺς ταλαντευόμενους δισταγμοὺς ἀνάμεσα στὸ καλὸ καὶ τὸ κακό, καὶ μὲ θέτει ἀποφασιστικὰ στὸν δρόμο τοῦ καλοῦ. Καὶ αὐτό μοῦ φωτίζει τὸν δρόμο καὶ μοῦ δίνει στήριγμα καὶ δύναμη.

Ἐκτὸς ἀπὸ τὶς τρεῖς φωνές, οἱ ὁποῖες ἀπὸ μέσα μου βεβαιώνουν ἐμένα, ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι ἀσφαλῶς μάρτυρες, ποὺ τὸ βεβαιώνουν. Εἶναι οἱ ἔνδοξες μυροφόρες γυναῖκες, εἶναι οἱ δώδεκα μεγάλοι ἀπόστολοι, καὶ πέντε ἑκατοντάδες ἄλλων μαρτύρων, ποὺ ὅλοι μετὰ τὴν ἀνάστασή Του Τὸν ἔβλεπαν καὶ Τὸν ἄκουγαν, ὄχι στὸν ὕπνο τους ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα, καὶ ὄχι μόνο γιὰ ἕνα λεπτὸ ἀλλὰ γιὰ σαράντα ὁλόκληρες ἡμέρες.

Μοῦ τὸ βεβαιώνει ἐκεῖνος ὁ πύρινος Σαῦλος ὁ μεγαλύτερος Ἑβραῖος διώκτης τοῦ χριστιανισμοῦ· μοῦ τὸ μαρτυρεῖ, ὅτι εἶδε ἐκεῖνο τὸ φῶς τοῦ ἀναστηθέντα Κυρίου καταμεσῆς τῆς ἡμέρας, καὶ ὅτι ἄκουσε τὴ φωνή Του, καὶ ὅτι ὑπάκουσε τὴν ἐντολή Του. Αὐτὴν τὴν μαρτυρία ὁ Παῦλος δὲν ἤθελε νὰ τὴν ἀρνηθεῖ οὔτε μετὰ ἀπὸ τριάντα χρόνια, οὔτε ἀκόμα καὶ τὴν ὥρα ποὺ στὴ Ρώμη τοῦ Νέρωνα ἡ μάχαιρα ἔπεφτε στὸ κεφάλι του.

Μοῦ τὸ βεβαιώνει καὶ ὁ ἅγιος Προκόπιος, ἀρχηγὸς τοῦ Ρωμαϊκοῦ στρατοῦ ποὺ ξεκίνησε νὰ ἀφανίσει τοὺς χριστιανοὺς στὶς χῶρες τῆς ἀνατολῆς, καὶ στὸν ὁποῖον ἐμφανίστηκε ξαφνικὰ ζωντανὸς ὁ Χριστὸς καὶ τὸν γύρισε μὲ τὸ μέρος Του. Καὶ ἀντὶ νὰ σφάξει ὁ Προκόπιος τοὺς χριστιανούς, αὐτοβούλως παραδόθηκε γιὰ νὰ τὸν σφάξουν στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.

Μοῦ τὸ βεβαιώνουν ἀκόμα χιλιάδες μαρτύρων τοῦ Χριστοῦ στὶς φυλακές, στοὺς τόπους ἐκτελέσεων μέσῳ αἰώνων καὶ αἰώνων, ἀπὸ τοὺς μάρτυρες τῶν Ἱεροσολύμων μέχρι τοὺς μάρτυρες τῶν Βαλκανίων, ἕως τὶς μέρες μας, ὥς τοὺς νεότερους Μοσχοβίτες μάρτυρες.

Μοῦ τὸ βεβαιώνουν καὶ ὅλες οἱ δίκαιες καὶ ἀγαθὲς ψυχές, τὶς ὁποῖες συχνὰ συναντῶ στὴ ζωή, καὶ οἱ ὁποῖες χαίρονται ὅταν ἀκοῦν ὅτι ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν. Αὐτὸ ἀνταποκρίνεται στὴ συνείδησή τους, δονεῖ τὴν ψυχή τους, καὶ εὐφραίνει τὴν καρδιά τους.

Μαρτυρία παίρνω καὶ ἀπὸ τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ τοὺς ἀντιπάλους τοῦ Χριστοῦ. Μόνο καὶ μόνο μὲ τὸ ὅτι αὐτοί, ὡς ἁμαρτωλοὶ καὶ μοχθηροί, ἀπορρίπτουν τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἐγὼ βεβαιώνομαι γιὰ τὸ ἀντίθετο. Σὲ κάθε δικαστήριο τίθεται θέμα τῆς συμπεριφορᾶς τῶν μαρτύρων, καὶ ὡς ἐκ τούτου σταθμίζουν τὴν ἀξία τῆς μαρτυρίας τους. Ὅταν νηφάλιοι, καθαροὶ καὶ ἅγιοι μάρτυρες ἰσχυρίζονται πὼς ξέρουν ὅτι ὁ Χριστὸς ἀνέστη, λαμβάνω μὲ εὐχαρίστηση τὴν μαρτυρία τους ὡς ἀληθῆ. Ἀλλὰ ὅταν οἱ ἀκάθαρτοι, ἄδικοι καὶ ἀσυνείδητοι ἀπορρίπτουν τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, μ’ αὐτὸ ἐνδυναμώνουν τὴ μαρτυρία τῶν πρώτων, καὶ μοῦ βεβαιώνουν ἀκόμα περισσότερο τὴν ἀλήθεια τῆς Ἀνάστασης τοῦ Κυρίου μου. Ἐφόσον αὐτοὶ ὅσα ἀπορρίπτουν, τὰ ἀπορρίπτουν ἀπὸ κακεντρέχεια καὶ ὄχι ἀπὸ γνώση.

Μὲ βεβαιώνουν ἀκόμα ἀρκετοὶ λαοὶ καὶ φυλές, ποὺ μόνο ἡ πίστη στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ τοὺς ἔβγαλε ἀπὸ τὴν ἄγρια κατάσταση στὴ διαφώτιση, ἀπὸ τὴ δουλεία στὴ ἐλευθερία, ἀπὸ τὸ βοῦρκο τοῦ ἀμοραλισμοῦ καὶ τοῦ σκοταδισμοῦ στὸ φῶς τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἡ ἀνάσταση τοῦ Σερβικοῦ λαοῦ μοῦ μαρτυρεῖ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.

Ἀκόμα καὶ ἡ λέξη «Ἀνάσταση» ἐκ νεκρῶν μοῦ βεβαιώνει τὸ αὐτονόητο. Γιατί χωρὶς τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δὲν θὰ ὑπῆρχε οὔτε κἄν ἡ λέξη στὶς ἀνθρώπινες γλῶσσες. Ὅταν ὁ Παῦλος πρώτη φορὰ πρόφερε αὐτὴ τὴ λέξη στὴν πολιτισμένη Ἀθήνα, οἱ Ἀθηναῖοι ἐξεπλάγησαν καὶ ἀναστατώθηκαν.

Καὶ ἔτσι, τέκνα τοῦ Θεοῦ, σᾶς χαιρετῶ κι ἐγώ.

Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Χριστός.

 

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς 

 

Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος

 

Πηγή: agiazoni.gr  

 

 

 

Μὲ τὴν Ἀνάστασή Του ὁ Κύριος - Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

 

 

 

Μὲ τὴν Ἀνάστασή Του ὁ Κύριος

κατατρόπωσε, 

τοὺς δύο πιὸ μανιασμένους ἐχθροὺς

 τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς: 

τὸν θάνατο καὶ τὴν ἁμαρτία. 

 

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Λόγοι Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

 

 

 

– Οἱ ἄνθρωποι, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ κυριαρχοῦν στὴν καρδιά τους, ἀκόμα λιγότερο μποροῦν νὰ κυριαρχοῦν στὴ γλῶσσα τους.

 – Οἱ ἄνθρωποι, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ βάλουν τάξη στὴν ζωή τους, ἀκόμα λιγότερο μποροῦν νὰ βάλουν τάξη στὸ κράτος...

– Οἱ ἄνθρωποι, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ δοῦν κόσμο μέσα τους, ἀκόμα λιγότερο μποροῦν νὰ δοῦν τὸν ἑαυτό τους στὸν κόσμο.

– Οἱ ἄνθρωποι ποὺ δὲν μποροῦν νὰ συμμετέχουν στὸν πόνο τοῦ ἄλλου, ἀκόμα λιγότερο μποροῦν νὰ συμμετέχουν στὴ χαρὰ τοῦ ἄλλου.

– Κράτα ὅλα τὰ πράγματα στὴν κατάλληλη ἀπόσταση, μόνο τὴν ψυχή σου πλησίασε ὅσο περισσότερο στὸν Θεό.

– Ἐὰν χύσεις νερὸ στὴν φωτιά, δὲν θὰ ἔχεις οὔτε νερὸ οὔτε φωτιά.

– Ἐὰν ἐπιθυμήσεις τὸ ξένο, θὰ μισήσεις τὸ δικό σου καὶ θὰ χάσεις καὶ τὰ δύο.

– Ἐὰν πλησιάσεις τὴν ὑπηρέτρια ὅσο καὶ τὴν γυναίκα σου, δὲν θὰ ἔχεις οὔτε ὑπηρέτρια... οὔτε γυναῖκα.

– Ἐὰν πίνεις συχνὰ στὴν ὑγεία τοῦ ἄλλου, θὰ χάσεις τὴ δική σου.

– Ἐὰν ἀσταμάτητα μετρᾶς χρήματα τοῦ ἄλλου, ὅλο καὶ λιγότερο θὰ ἔχεις δικά σου.

– Ἐὰν ἀσταμάτητα μετρᾶς τὶς ἁμαρτίες τοῦ ἄλλου, οἱ δικές σου θὰ αὐξάνονται!

 

 Πηγή: imkifissias.gr

Ὕμνος στὸν ἅγιο Συμεὼν τὸν Θεοδόχο - Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτ

 

Ὅταν ὁ χειμώνας συνάντησε τὴν ἄνοιξη

ὁ πρεσβύτης Συμεὼν εὐτύχησε:

Συνάντησε τὸν Ἕναν, τὸν πολυαναμενόμενο,

Αὐτὸν γιὰ τὸν ὁποῖον οἱ προφῆτες προφήτευσαν,

Τὴν Κιβωτὸ ὅλων τῶν οὐρανίων θησαυρῶν,

Τὸν εἶδαν τὰ μάτια τοῦ Συμεών, ὡς βρέφος ἀρτιγέννητο.

Ὁ Συμεὼν τότε προφήτευσε καὶ εἶπε:

«Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλον σου, Δέσποτα·

Ἰδοὺ Αὐτὸς κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν».

Ἔτσι μίλησε τὸ πνεῦμα-

ἡ προφητεία τοῦ δίκαιου πρεσβύτη ἐκπληρώθηκε:

Ὁ Ἰησοῦς ἔγινε τὸ μέτρο καὶ ὁ κανόνας,

ἡ πηγὴ τῆς εὐτυχίας, τῆς εἰρήνης καὶ τῆς χαρᾶς,

ἀλλὰ καὶ σημεῖον ἀντιλεγόμενον: ὁ στόχος

ἀντιπαλοτήτων καὶ φιλονικιῶν.

Ἄλλον ἄνθρωπο ἀνιστᾶ καὶ ἄλλον ἀνατρέπει Ἐκεῖνος.

Τὸν Παράδεισο καὶ τὸν Ἅδη Ἐκεῖνος ἀνοίγει στοὺς ἀνθρώπους.

Ἄς ἐπιλέξει ὁ καθένας ὅ,τι λέει ἡ καρδιά του.

Στὸν Παράδεισο μὲ τὸν Χριστό!

Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐπιθυμία τῆς καρδιᾶς μας.

 

 Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

 

Πηγή:  agiazoni.gr

Χριστός ἐτέχθη! - Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

 

 

Σχετικά με τον χαιρετισμό «Χριστός ἐτέχθη»

Ὅταν λέμε: «Χριστός ἐτέχθη», εἶναι τό ἴδιο μέ τό νά λέμε: «Ὁ Μεσσίας γεννήθηκε», ἤ «ὁ Βασιλιάς γεννήθηκε», ἤ «ὁ Σωτήρας γεννήθηκε»!

 Μέ τόν χαιρετισμό αὐτό ἰσχυριζόμαστε καί μαρτυροῦμε ὁ ἕνας στόν ἄλλο, ὅτι ἦρθε στόν κόσμο Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἔπρεπε νά ἔρθει γιά τή σωτηρία τῆς γενεᾶς τῶν ἀνθρώπων, καί ὅτι ἐκτός Αὐτοῦ ἄλλον δέν πρέπει νά περιμένουμε.

 Ἐκεῖνος, τόν ὁποῖο ὁ Θεός ὑποσχέθηκε στούς προπάτορές μας ὅταν διώχθηκαν ἀπό τόν Παράδεισο,

Ἐκεῖνος τόν ὁποῖο οἱ ἀσεβεῖς λαοί μόλις πού διαισθάνονταν,

Ἐκεῖνος πού οἱ Ἑβραῖοι προφῆτες ξεκάθαρα προφήτευσαν,

Ἐκεῖνος γιά τόν ὁποῖο ἡ ἀβοήθητη ἀνθρωπότητα χιλιάδες χρόνια πονεμένα ἀναστέναζε,

Ἐκεῖνος ἔλαμψε στή γῆ ὅπως ὁ ἥλιος μετά ἀπό μακριά νύχτα.

 Κι ἔτσι ὅταν λέμε: «Χριστός ἐτέχθη», μαρτυροῦμε καί ὅτι ὁ Ὕψιστος κράτησε τήν ὑπόσχεσή Του, καί ὅτι ἡ προαίσθηση τῆς ἀνθρωπότητας ἐκπληρώθηκε, καί ὅτι οἱ προφητεῖες τῶν προφητῶν πραγματοποιήθηκαν, καί ὅτι οἱ ἀνθρώπινοι ἀναστεναγμοί χόρτασαν χαρά.

«Χριστός ἐτέχθη»

Ὁ Μεσσίας γεννήθηκε, ὁ Πανθαύμαστος, ταυτόχρονα Ἄνθρωπος καί Θεός, ἦρθε γιά νά ξεκουραστοῦν ἐπάνω Του τά κουρασμένα ἀνθρώπινα μάτια καί νά μήν κοιτάξουν ἄλλον Μεσσία.

Ὁ Βασιλιάς γεννήθηκε, Ἐκεῖνος πού εἶναι Παντοδύναμος καί Ἐλεήμων καί ταυτόχρονα κρατᾶ τό σκῆπτρο τῆς δύναμης καί τό καντήλι τοῦ ἐλέους ἦρθε στόν κόσμο μας γιά νά σταθοῦν ὄρθιοι καί οἱ ἐλάχιστοι καί νά φωνάξουν: «Ἐμεῖς εἴμαστε παιδιά τοῦ βασιλιᾶ»!

Ὁ Ἥρωας γεννήθηκε, ὁ Ἀκατανίκητος, γιά νά ὑπερασπιστεῖ τούς δίκαιους, γιά νά κατακτήσει τούς ἁμαρτωλούς, γιά νά καταρρίψει τά πνεύματα τῆς μοχθηρίας κάτω ἀπό τόν οὐρανό.

Ὁ Ὁδηγός γεννήθηκε, ὁ Πανορατικός, γιά νά βγάλει στό δρόμο τούς χαμένους καί νά τούς  ὁδηγήσει.

Ὁ Διαφωτιστής γεννήθηκε, ὁ Πανφωτισμένος, γιά νά διώξει τό σκότος καί νά διαφωτίσει τούς σκοτισμένους.

Ὁ Ποιμήν γεννήθηκε, ὁ Πάμπλουτος, γιά νά ταΐσει τούς πεινασμένους, ὄχι μέ τή γῆ ἀλλά μέ τόν οὐρανό, μέ τό οὐράνιο σῶμα Του καί μέ τό πύρινο αἷμα Του.

Ὁ Φιλάνθρωπος γεννήθηκε, ὁ σπάνιος, γιά νά ἀγκαλιάσει στά στήθη Του, καί νά ζωντανέψει μέ τήν ἀγάπη τά ἀμέτρητα ὀρφανά Του, πού γιά πολύ καιρό πήγαιναν ἀπό τόν τάφο τῆς ζωῆς στόν τάφο τοῦ θανάτου.

Ὁ τῆς ἀποκαλύψεως Θεός γεννήθηκε, ὁ Μέγιστος, γιά νά τραβήξει τήν αὐλαία καί νά ἀποκαλύψει στούς θνητούς τό ἀθάνατο Βασίλειο τῶν Οὐρανῶν.

Ὅλα αὐτά σημαίνουν ἐκεῖνα τά θαυμάσια λόγια, μέ τά ὁποῖα οἱ χριστιανοί τά Χριστούγεννα χαιρετιοῦνται καί μέ τά ὁποῖα καί ἐγώ ἀδελφοί ἐσᾶς χαιρετῶ:

Χριστός ἐτέχθη!

Xριστός ἐτέχθη ἐπί γῆς 

ἐν φάτνη σπάργανα φορέσας

τά δεσμά διαρρήξας τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. (δίς)

 

 Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

 

 Πηγή: alopsis.gr

 

* (Στίς Σλαβικές χῶρες συνηθίζεται ὁ χαιρετισμός αὐτός τά Χριστούγεννα, κατ᾿ ἀναλογία μέ τόν χαιρετισμό τοῦ Πάσχα, δηλαδή «Χριστός ἐτέχθη» καί ἡ ἀπάντηση «Ἀληθῶς ἐτέχθη»).

 

(Ἀπό τό βιβλίο: «Δρόμος δίχως Θεό δέν ἀντέχεται…», Ἱεραποστολικές ἐπιστολές Α΄, Ἐκδόσεις «Ἐν πλῷ»)