Σύντομος Βίος τοῦ Ὁσίου Γερασίμου τοῦ Ὑμνογράφου

 

Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας πληροφορηθεῖσα τήν ἀναγραφήν εἰς τάς ἁγιολογικάς δέλτους τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Ὁσίου Γερασίμου τοῦ Ὑμνογράφου, τοῦ καί Μικραγιαννανίτου, Γέροντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου ἡμῶν Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας κ. Παντελεήμονος, ὑπό τῆς Μητρός Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ περιπύστου Οἰκουμενικοῦ ἡμῶν Πατριαρχείου, ἀπεφάσισε να σημάνουν περί ὥραν 6:00 μ.μ. χαρμοσύνως κωδωνοκρουσίαι.

Τήν αὐτήν ὥραν ὁ Σεβασμιώτατος θά χοροσταστήσει εἰς τόν Ἑσπερινόν καί τήν Παράκλησιν τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ τοῦ Ἰατροῦ ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Παναγίας Δοβρᾷ, ἔνθα θά τελέσει εὐχαριστήριον δοξολογίαν ἐπί τῷ ἀγγέλματι τῆς ἁγιοκατάταξεως τοῦ Ὁσίου Γερασίμου τοῦ Ὑμνογράφου.

Μετ’αἰσθημάτων εὐγνωμοσύνης καί τοῦ προσήκοντος υἱϊκοῦ σεβασμοῦ, ἡ τοπική ἡμῶν Ἐκκλησία ἐξ ὀνόματος τῶν πνευματικῶν τέκνων τοῦ Ὁσίου Γέροντος ἐκφράζει τάς ὁλοθύμους εὐχαριστίας πάντων πρός τό Πάνσεπτον Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί τήν Σεπτήν Αὐτοῦ Κορυφήν, τόν Παναγιώτατον Οἰκουμενικόν Πατριάρχην κ.κ. Βαρθολομαῖον καί τήν περί Αὐτόν Ἁγίαν καί Ἱεράν Σύνοδον διά τήν ἐν λόγῳ Συνοδικήν καί Πατριαρχικήν Ἀπόφασιν καί τόν στολισμόν τῆς Ἐκκλησίας διά τῆς εὐπρεπείας τῶν νεοφανῶν Ἀγίων.

Σύντομος Βίος τοῦ Ὁσίου Γερασίμου τοῦ Ὑμνογράφου

Ὁ Ὁσιος Γεράσιμος (κατά κόσμον Ἀναστάσιος - Ἀθανάσιος  Γραῖκας) γεννήθηκε τήν 5ηνΣεπτεμβρίου 1903 στό χωριό Δρόβιανη τῆς Βορείου Ἠπείρου. Ὑπῆρξε τό πρῶτο τέκνο τῆς εὐσεβοῦς οἰκογενείας τοῦ Ἰωάννου καί τῆς Ἀθηνᾶς. Ἀπό τά παιδικά του χρόνια ἔδειξε τήν φιλομάθειά του καί τό ἰδιαίτερο χάρισμα τῆς εὐστροφίας καί ἐπίδοσης στά μαθήματα τοῦ σχολείου. Ὀλοκλήρωσε τίς ἐγκύκλιες σπουδές του στήν Ἀθήνα, ὅπου συνδέθηκε μέ τόν Ἅγιο Νεκτάριο ἐπίσκοπο Πενταπόλεως.

Στήν καρδιά τοῦ φιλομαθοῦς νέου εἶχε  ἀνάψει ἀπό νωρίς ὁ πόθος τῆς μοναχικῆς ἀφιέρωσης, ἔτσι ἀξιοποίησε τήν εὐκαιρία πού τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός καί ἀκολούθησε στό Ἅγιον Ὄρος ἕναν μοναχό πού συνάντησε τυχαία στήν Ἀθήνα. Ὁ Θεός κατεύθυνε τά βήματα του στήν δυσπρόσιτη περιοχή τῆς Σκήτης τῆς Μικρᾶς Ἁγίας Ἄννης, ὅπου καί ἔβαλε μετάνοια ὡς δόκιμος μοναχός καί στίς 20 Ὀκτωβρίου 1924 δέχθηκε τήν μοναχική κουρά. 

Ὡς μοναχός πλέον, ὁ Ὅσιος Γεράσιμος ἐξασκεῖ τήν ἀρετή τῆς ὑπακοῆς καί ἀσκεῖται πνευματικά μέ τίς ὑποδείξεις τοῦ Γέροντά του. 

(Ὁ Θεός, ὅμως εἶχε καλέσει στό Ἅγιον Ὄρος τόν νεαρό μοναχό Γεράσιμο γιά νά διαπρέψει σέ ὑψηλότερα ἐπίπεδα ἄσκησης.) Λίγα χρόνια μετά τήν κουρά του ὁ Γέροντας τοῦ Κελλιοῦ του ἐγκαταλείπει τό Ἅγιον Ὄρος ἐξαιτίας τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου καί τῶν τότε ἐρίδων καί ὁ Ὅσιος Γεράσιμος ζεῖ πλέον βίο ἡσυχαστικό καί ἐρημιτικό «μόνος μόνῳ τῷ Θεῷ». Ἀναζητᾶ τήν πνευματική καθοδήγηση στούς φωτισμένους πατέρες τῶν γύρω Κελλιῶν καί ζεῖ μέ τήν ἄνωθεν παρηγορία θείων ἐλλάμψεων καί ὁπτασιῶν. Ὅταν τόν καλεῖ ἡ Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἀννης στήν ὁποία ἀνήκει, σπεύδει μέ ὑπακοή νά ἀναλάβει διακονήματα καί καθήκοντα, ἐνῶ δέν παραλείπει ποτέ τό ἡσυχαστικό του πρόγραμμα. Τό 1966 ὁ Ὅσιος Γεράσιμος δέχεται τόν μακαριστό ἱερομόναχο Γέροντα Διονύσιο Μικραγιαννανίτη καί συστήνουν μαζί μία εὐλογημένη Συνοδεία πού γρήγορα ἀνθεῖ καί καρποφορεῖ. 

Ὁ Θεός προίκισε τόν Ὅσιο Γεράσιμο μέ τόν χάρισμα τῆς Ὑμνογραφίας. Συνέθεσε τόν πρῶτο κανόνα γιά τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο καί ζήτησε τήν γνώμη φωτισμένων Γερόντων καί μέ τήν δική τους παρότρυνση καί εὐλογία ξεκίνησε τήν παραγωγή ἑνός ὑμνογραφικοῦ ἔργου παραδοσιακοῦ σέ ποιότητα καί μοναδικοῦ σέ ποσότητα. Ἡ Ἐκκλησία ἀμέσως ἀποδέχθηκε καί ἐνσωμάτωσε τά ὑμνογραφικά πονήματά του στήν λατρευτική της ζωή καί τίμησε τόν Ὅσιο Γεράσιμο ἀναδεικνύοντας τό ἔργο του. Τό 1959 ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κυρός Ἀθηναγόρας τοῦ ἀπένειμε τό ὀφφίκιον τοῦ Ὑμνογράφου τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας. Ἐπιπρόσθετα, ἔλαβε γιά τό ὑμνογραφικό του ἔργο διακρίσεις καί παράσημα ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, τό Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας, τό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων καί τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος.  Ταυτόχρονα, τό ἔργο του ἔτυχε καί τῆς ἐπιστημονικῆς ἀναγνώρισης καθώς τό 1953 ἔλαβε εὔφημο μνεία καί τό 1968 μετάλλιο ἀπό τήν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν. 

Ὁ Ὅσιος Γεράσιμος στό ταπεινό κελλάκι του βίωσε θαυμαστές καταστάσεις καί οὐράνιες ἐπισκέψεις. Σέ χειρόγραφο σημείωμα του πού βρέθηκε μετά τήν ὁσιακή κοίμησή του ἀναφέρει ὅτι εἶδε τόν Κύριο «λάμποντα ὑπέρ χιλίους ἠλίους», ἐνῶ μέ ἰδιαίτερη φειδῶ ἀποκάλυψε σέ πνευματικά του τέκνα τίς οὐράνιες ἐπισκέψεις πού δέχθηκε ἀπό τήν Κυρία Θεοτόκο, τόν Τίμιο Πρόδρομο, τούς Ὁσίους Διονύσιο καί Μητροφάνη τῶν ὁποίων τόν σπηλαιώδη Ναό ἐπανοικοδόμησε καθώς καί ἀπό πολλούς Ἁγίους τῶν ὁποίων συνέγραψε τίς ἀκολουθίες ὅπως τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Γεωργίου τοῦ ἐν Ἰωαννίνοις, τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τῶν Ἁγίων Ραφαήλ, Νικολάου καί Εἰρήνης καί πολλῶν ἄλλων. 

Ὁ Ὅσιος Γεράσιμος μέχρι τήν ἡλικία τῶν 89 ἐτῶν συγγράφει μέ ἀξιοσημείωτη διαύγεια ἱερές ἀκολουθίες καί συνεχίζει μέ τόν ἴδιο ζῆλο τόν πνευματικό του ἀγῶνα. Ἔχοντας προαισθανθεῖ ὁ ἴδιος καί ἔχοντας προετοιμάσει τά πνευματικά του τέκνα γιά τήν κοίμησή του προλέγει τίς συνθῆκες τῆς ἐξοδίου του καί  παραδίδει ὁσιακά τήν ψυχή του στά χέρια τοῦ Θεοῦ τήν 7ηνΔεκεμβρίου 1991 στήν Σκήτη τῆς Μικρᾶς Ἁγίας Ἄννης, ὅπου καί ἐνταφιάζεται. Ἡ Ἐκκλησία διά τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τόν ἐνέγραψε στίς Ἁγιολογικές της Δέλτους τήν 10ην Ἰανουαρίου 2023.  

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ Ι. Μ. ΒΕΡΟΙΑΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ Ι. Μ. ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΔΟΒΡΑ

Ὁ Ὅσιος Γεώργιος ὁ Χοζεβίτης

 

Πολὺ γνωστὸ τὸ ὄνομά του στὸν χριστιανικὸ κόσμο. Γνωστὸ καὶ τὸ μοναστήρι στὴν Παλαιστίνη ποὺ ἀσκήτεψε.

Βρίσκεται σὲ μία ἐρημικὴ καὶ ἄγρια χαράδρα καὶ εἶναι κοντὰ στὴν ἀρχαία Ρωμαϊκὴ ὁδό, ποὺ ὁδηγεῖ ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα στὴν Ἱεριχῶ.

Στὴν Ἁγία Γραφὴ ἡ τοποθεσία αὐτὴ λέγεται χείμαρρος Χορρὰθ καὶ εἶναι συνδεδεμένη μὲ πολλὰ ἱστορικὰ γεγονότα.

 

Σ’ αὐτὸ τὸ μέρος εἶναι ἡ σπηλιὰ στὴν ὁποία εἶχε κάποτε κρυβεῖ ὁ προφήτης Ἠλίας (910 π.Χ.) γιὰ νὰ γλιτώσει ἀπὸ τὴν καταδίωξη τοῦ ἀσεβέστατου βασιλιὰ Ἀχαὰβ καὶ τῆς εἰδωλολάτριδας συζύγου του, τῆς Ἰζάβελ.

Σ’ αὐτὴ τὴν σπηλιὰ ὁ ζηλωτὴς προφήτης ἔμεινε μῆνες καὶ τρεφόταν κατὰ ἕνα θαυμαστὸ τρόπο. Μερικὰ κοράκια τοῦ ἔφερναν πρωὶ καὶ βράδυ ψωμὶ καὶ κρέας.

Νερὸ ἔπινε ἀπὸ τὸν χείμαρρο. Ὅταν ὅμως καὶ ἀπὸ ἐδῶ ἔλειψε τὸ νερό, ἐξ αἰτίας τῆς ἀνομβρίας, ὁ προφήτης ἀναχώρησε κατ’ ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ στὰ Σάρεπτα τῆς Σιδῶνος.

 

Στὴν σπηλιὰ αὐτὴ ὕστερα ἀπὸ χρόνια ἦρθε καὶ κλείστηκε καὶ ὁ θεοπάτορας Ἰωακείμ. Σαράντα μερόνυχτα ἔμεινε ἐδῶ νηστεύοντας καὶ προσευχόμενος νὰ τοῦ χαρίσει ὁ Θεὸς ἕνα παιδί, γιατί ἦταν ἄτεκνος. Σ’ αὐτὸ τὸ διάστημα καὶ ἡ σύζυγός του Ἄννα εἶχε παραμείνει στὸ σπίτι της καὶ προσευχόταν θερμά. Μὲ δάκρυα παρακαλοῦσε καὶ ζητοῦσε νὰ τῆς λύσει ὁ Πανάγαθος Θεὸς τὴν ἀτεκνία της.

Πολὺ συγκινητικὴ εἶναι ἡ προσευχὴ τοῦ Ἰωακείμ στὴ σπηλιὰ, ὅπως μᾶς τὴν διέσωσε ἀρχαία παράδοση: «Οὗ καταβήσομαι», ἔλεγε μονολογώντας ὁ εὐσεβὴς Ἰωακείμ, «οὔτε ἐπὶ ποτόν, ἕως ὅτου ἐπισκέψεταί με Κύριος ὁ Θεός μου καὶ ἔσται μου ἡ εὐχὴ βρῶμα καὶ πόμα».

 

Καὶ δὲν κινήθηκε ἀπὸ ἐκεῖ, παρὰ μονάχα, ὅταν ὁ φιλάνθρωπος Θεὸς ποὺ ἀκούει πάντα τὶς προσευχὲς τῶν εὐσεβῶν παιδιῶν του, εἰσήκουσε τὴν δέησή του καὶ μ’ ἕναν ἄγγελο τοῦ διεμήνυσε τὸ χαρμόσυνο μήνυμα, πὼς θὰ ἀποκτοῦσε παιδί. Καὶ πραγματικά. Τὴν ἑπόμενη χρονιὰ ὁ Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἄννα ἀξιωνόντουσαν νὰ ἀποκτήσουν τὴν κεχαριτωμένη Μαρία, τὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ ὄνομα Θεοπάτορες, δηλαδὴ πρόγονοι κατὰ σάρκα τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ, τοῦ Θεοῦ μας.

 

Ἀπὸ μία τυπικὴ διάταξη τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων μανθάνουμε, πὼς ὁ χείμαρρος ἦταν κτῆμα τοῦ Ἰωακείμ, τοῦ πατέρα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ἐδῶ ὑπῆρχε καὶ κῆπος τοῦ ἰδίου καὶ ἐδῶ ἀργότερα κτίστηκε καὶ Ἐκκλησία ἐπ’ ὀνόματι τῆς Παναγίας στὴν ὁποία διάφορες μέρες τοῦ χρόνου γίνονταν μεγαλόπρεπες πανηγύρεις. Σὲ τοῦτο τὸ μέρος κτίστηκε καὶ ἡ μονὴ τῆς Παναγίας τοῦ Χοζεβᾶ, ποὺ θεωρεῖται μία ἀπὸ τὶς ἀρχαιότερες μονὲς τῆς Παλαιστίνης. Στὴν ἱερὰ αὐτὴ Μονὴ ἔζησαν τὴν ἀγγελικὴ ζωὴ τῆς πλήρους ἀφιερώσεως, χιλιάδες εὐλαβεῖς ψυχές. Σ’ αὐτὴ πέρασε καὶ ὁ Ἅγιος Γεώργιος ἀπὸ τὴ νῆσο Κύπρο, ποὺ εἶναι γνωστὸς μὲ τὸ ἐπώνυμο Χοζεβίτης, τὰ περισσότερα χρόνια τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς του.

 

Ἡ ὅλη περιοχὴ διακρίνεται γιὰ τὴν ἀγριότητά της. Καὶ αὐτὴ τὴν περιοχὴ χωρὶς ἄλλο θὰ εἶχε ὑπ’ ὄψη ὁ Κύριος, ὅταν ἔλεγε τὴν παραβολὴ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ περιέπεσε στοὺς ληστὲς καὶ εἶναι γνωστὴ σὰν παραβολὴ τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη.

 

Καθ’ ὅλη τὴ διαδρομὴ τοῦ χειμάρρου ὑπάρχουν πολλὰ σπήλαια, τὰ ὁποία ἀπὸ ἐνωρὶς προσείλκυσαν πολλοὺς ἀναχωρητές. Σ’ ἕνα ἀπὸ αὐτά, ποὺ βρίσκεται ἀπὸ πάνω ἀπὸ τὴ Μονή, εἶχε ἐγκατασταθεῖ κάποτε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θαυματουργός, ποὺ εἶχε διατελέσει ἐπίσκοπος τῆς Καισαρείας καὶ ὕστερα ἐγκατέλειψε τὴν ἐπισκοπὴ καὶ ἦρθε στὸ μέρος αὐτὸ νὰ μονάσει. Ὁ μεγάλος αὐτὸς Ἅγιος καὶ Θαυματουργὸς ἔκτισε τὴν ἐκκλησία καὶ τὴ Μονὴ στὸ ὄνομα τῆς Παναγίας καὶ καλλώπισε τὸν χῶρο ἐκεῖνο ἔτσι, ποὺ σὲ λίγο καιρὸ χιλιάδες φιλέρημες ψυχὲς ἦρθαν νὰ ζήσουν τὴν ἀγγελικὴ ζωή. Τὴν ἀκμὴ τῆς Μονῆς, στὴν ὁποία πολλὰ θαύματα γίνονταν ἀπὸ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἀλλὰ καὶ τῶν γύρω ἀσκητηρίων, ποὺ στὶς ἀρχὲς τοῦ ἑβδόμου αἰώνα φιλοξενοῦσαν πιὸ πολλὲς ἀπὸ πέντε χιλιάδες ψυχές, ἀνέκοψαν οἱ περσικὲς ἐπιδρομές. Σὰν καταιγίδα ἀληθινὴ εἶχαν ἐνσκήψει οἱ ἄγριες αὐτὲς ὀρδές, ποὺ ἔσφαζαν, ἔκαιαν, ἐρήμωναν τὰ πάντα ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ περνοῦσαν. Αὐτὴ τὴν ἐποχὴ καταστράφηκε καὶ ὁ ἅγιος ναὸς τῆς Ἀναστάσεως καὶ ὅλοι οἱ ναοὶ καὶ τὰ μοναστήρια τῆς Παλαιστίνης (614 μ.Χ.)

 

Αὐτὸ τὸν καιρὸ ἔζησε καὶ ὁ Ὅσιος Γεώργιος ὁ Χοζεβίτης ποὺ ἀπ’ τὸν καιρὸ ποὺ ἦταν παιδὶ τὸ ὄνομά του ἔγινε συνώνυμο μὲ τὴν ἀρετή.

 

Ἡ ἁγία αὐτὴ μορφὴ γεννήθηκε σ’ ἕνα χωριὸ τῆς Κύπρου μας ἀπὸ πολὺ εὐσεβεῖς καὶ εὐκατάστατους γονεῖς. Τὰ πολλὰ ἀγαθὰ ὅμως ποὺ ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ τοὺς εἶχε χαρίσει, δὲν τοὺς ἐμπόδισαν νὰ ζοῦνε μὲ ἀπόλυτη ὑποταγὴ στὸ θέλημά Του. Μὲ τοῦ Χριστοῦ τὰ λόγια μεγάλωσαν καὶ τὰ δυὸ παιδιά τους, τὸν Ἡρακλείδη καὶ τὸν Γεώργιο. Οἱ εὐλαβεῖς γονεῖς ἀπ’ αὐτὴν ἀκόμη τὴ βρεφικὴ ἡλικία φρόντισαν νὰ ἐνσταλάξουν στὴν ψυχὴ καὶ τῶν δύο παιδιῶν τους τὸν σεβασμὸ πρὸς τὸ ἅγιο Ὄνομα τοῦ Θεοῦ, μὰ καὶ τὴν ὑπακοή, τὴν τυφλὴ ὑπακοὴ στὸ θέλημά Του. Καὶ οἱ κόποι τους ὄχι μόνο δὲν πῆγαν χαμένοι, ἀλλὰ καὶ πλούσια εὐλογήθηκαν ἀπὸ τὸν φιλάνθρωπο Πατέρα.

 

Ὁ Ἡρακλείδης ποὺ ἦταν καὶ ὁ πιὸ μεγάλος, ὅταν ἐνηλικιώθηκε, πῆρε τὴν εὐχὴ τῶν γονιῶν του καὶ πῆγε νὰ προσκυνήσει τοὺς τόπους ποὺ γεννήθηκε, μεγάλωσε καὶ ἔζησε ὁ Χριστός μας. Ἡ εὐγενικὴ καὶ φιλόθρησκη ψυχὴ τοῦ νέου, σὰν ἔφτασε στὴν Ἁγία Γῆ καὶ ἐπισκέφθηκε τὸν Γολγοθᾶ καὶ τὸν Πανάγιο Τάφο τοῦ Χριστοῦ, τόσο γοητεύθηκε, ποὺ πῆρε τὴν ἀπόφαση νὰ μείνει πιὰ στὰ μέρη ἐκεῖνα γιὰ ὅλη του τὴ ζωή. Καὶ πραγματικά. Ὁ πιστὸς καὶ φιλόθεος νέος, ἀφοῦ γύρισε διάφορα μέρη, κατέβηκε καὶ στὸν Ἰορδάνη. Περπάτησε μὲ συνεπαρμένη ψυχὴ στὸν τόπο ποὺ κατὰ τὴν παράδοση ὁ προφήτης τῆς ἐρήμου βάπτισε τὸν Κύριο καὶ ἀπὸ ἐκεῖ προχώρησε στὴ Λαύρα τοῦ Καλαμώνος, ὅπου καὶ παρέμεινε ἀγωνιζόμενος τὸν ἀγώνα τὸν καλό, τῆς ἀρετῆς τὸν ἀγώνα. Ὁ ἀδελφός του Γεώργιος, μικρὸς ἀκόμη παρέμεινε κοντὰ στοὺς γονεῖς του καὶ ξεχώριζε ἀπ’ ὅλους τους συνομήλικούς του στὴ φρονιμάδα καὶ τὴ σεμνὴ ζωή.

Στὰ χρόνια τὰ δύσκολα, τῆς ἐφηβείας τὰ χρόνια, μεγάλη δοκιμασία κτύπησε τὸ καλὸ παιδί. Οἱ γονεῖς του ἀρρώστησαν καὶ πέθαναν σὲ λίγο διάστημα ὁ ἕνας μετὰ τὸν ἄλλο. Ἐκεῖνος ὅμως, ποὺ βεβαιώνει μὲ τὸ Πανάγιο Πνεῦμα Του πὼς τὸ ὀρφανὸ καὶ τὴν χήρα τὰ παίρνει πάντα ὑπὸ τὴν ἰδιαίτερη προστασία Του, δὲν ἐγκατέλειψε τὸ πιστὸ παιδί. Ἕνας θεῖος του φρόντισε καὶ πῆρε τὸ παιδὶ κοντά του μὲ ὅλα τὰ πράγματα καὶ τὴν κληρονομιά του μὲ σκοπὸ σὰν μεγαλώσει νὰ τὸν συζεύξει μὲ τὴν ἐπίσης μικρὴ καὶ μονάκριβη θυγατέρα του. Ἐπειδὴ ὅμως ὁ Γεώργιος ἀπεστρέφετο τὴν κοσμικὴ ζωὴ καὶ ἡ ψυχή του λαχταροῦσε μία ἀνώτερη ζωή, τὴν ἀγγελικὴ ζωή, ἕνα πρωὶ ἔφυγε ἀπὸ τὸ σπίτι καὶ πῆγε σ’ ἕναν ἄλλο θεῖο του, ποὺ ἦταν ἡγούμενος σ’ ἕνα μοναστήρι. Ὅταν ὁ πρῶτος θεῖος ἔμαθε τί ἔγινε, πῆγε στὸ μοναστήρι μὲ σκοπὸ νὰ ξαναπάρει τὸν Γεώργιο καὶ νὰ τὸν φέρει πίσω στὸ χωριό. Στὴν προσπάθειά του μάλιστα νὰ ἐπιτύχει τὸν σκοπό του, δὲν δυσκολεύθηκε νὰ φιλονεικήσει καὶ μὲ τὸν ἀδελφό του τὸν μοναχό. Αὐτὸς ὅμως μὲ ἡρεμία καὶ πραότητα τοῦ ἀπήντησε:

 

«Ἀδελφέ μου, οὔτε ἔφερα τὸν νέο ἐδῶ, οὔτε καὶ τὸν διώχνω. Ἂς ἀποφασίσει μόνος του ὅ,τι θέλει. Ἡλικίαν ἔχει...».

 

Ὅταν ὁ νέος ἔμαθε τὴν φιλονικία τῶν θείων του γιὰ τὸ πρόσωπό του, σηκώθηκε κρυφὰ καὶ ἔφυγε ἀπὸ τὸ μοναστήρι καὶ ἀπὸ τὴν Κύπρο καὶ τράβηξε πρὸς τὴν ἁγία πόλη, τὴν Ἱερουσαλήμ. Ἐκεῖ σὰν ἔφτασε, πῆγε καὶ γονάτισε καὶ μὲ εὐλάβεια προσκύνησε τὰ πάνσεπτα προσκυνήματα τῆς εὐλογημένης πόλεως, καὶ ὕστερα κατέβηκε πρὸς τὸν Ἰορδάνη. Τὸ ἄδολο γάλα τῆς πίστεως μὲ τὸ ὁποῖο ἀπὸ τῆς βρεφικῆς ἡλικίας τὸν πότισαν οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς του, τὸν σπρώχνει νὰ βρεῖ τὸν ἀδελφό του. Ἡ ψυχή του ποθεῖ τὴ μακαρία ζωή, τὴν ἀγγελικὴ ζωή. Οἱ κίνδυνοι τῆς ἁμαρτίας ποὺ ἀντίκριζε γύρω του, τοῦ ἔφερναν στ’ αὐτιὰ καθαρὰ τὸν ἀπόηχο τῆς φωνῆς τῶν ἀγγέλων πρὸς τὸν Λῶτ: «Σώζων σῶζε τὴν σ’ ἑαυτοῦ ψυχήν» (Γεν. ιθ’ 17). Δηλαδὴ κοίταξε πὼς θὰ σώσεις τὴν ψυχή σου. Ἡ ματαιότητα τῶν φθαρτῶν αὐτοῦ τοῦ κόσμου συνετάραττε τὸ εἶναι του. Πάντα ματαιότης τὰ ἀνθρώπινα σκεπτόταν καὶ ἐπανελάμβανε μόνος του. Ὁδηγούμενος ἀπὸ τὸ προσκλητήριο διάγγελμα τοῦ Κυρίου «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεὶν ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖται μοι», προχώρησε καὶ τράβηξε πρὸς τὴ Λαύρα τοῦ Καλαμώνος στὴν ὁποία, ὅπως εἶχε μάθει, βρισκόταν ὁ ἀδελφός του.

 

Ἡ Λαύρα τοῦ Καλαμώνας βρισκόταν κοντὰ στὸ σημερινὸ μοναστήρι τοῦ Ἀββᾶ Γερασίμου ἐκεῖ στὸν Ἰορδάνη.

Χωρὶς κανένα ἐνδοιασμὸ σὰν τὸν συνάντησε ἔπεσε στὰ πόδια του καὶ τοῦ φανέρωσε τὸν πόθο καὶ τὴν ἀπόφασή του νὰ μείνει κοντά του. Ἐκεῖνος παρὰ τὴ μυστικὴ χαρὰ ποὺ δοκίμασε γιὰ τὴν ἁγία διάθεση τοῦ ἀδελφοῦ του, βλέποντάς τον τόσο νεαρό, φοβήθηκε νὰ τὸν κρατήσει κοντά του καὶ τὸν συνώδευσε στὴ Μονὴ τῆς Παναγίας τοῦ Χοζεβᾶ στὸν ἐκεῖ ἡγούμενο, ποὺ ἦταν καὶ φίλος του καὶ τοῦ τὸν παρέδωσε. Αὐτὸς δὲ ἐπέστρεψε στὸ μοναστήρι του.

 

Ὁ ἡγούμενος ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ἐξετίμησε τὸν ἔνθεο ζῆλο τοῦ νεαροῦ Γεωργίου καὶ τὸν κατηύθυνε μὲ φόβο Θεοῦ στῆς ἀσκητικῆς ζωῆς τὰ σκαλοπάτια. Ἡ βαθιὰ ταπείνωση τοῦ νέου, ἡ ὑπακοὴ καὶ ἡ προθυμία του νὰ ἐκτελεῖ πάσαν ἐργασία τῆς μονῆς, ἐνεθάρρυναν τὸν ἡγούμενο, ὥστε σὲ λίγο καιρὸ νὰ προχωρήσει στὴν κουρὰ τοῦ νέου, σὲ μοναχό καὶ νὰ τὸν ἀναθέσει σ’ ἕνα προκομμένο γέροντα σὰν συμβοηθό του στὸ διακόνημα τοῦ νεοκηπίου ποὺ εἶχε.

 

Μὲ ἀχώριστο σύντροφο τὸν ἐνθουσιασμὸ ὁ νεαρὸς μοναχὸς περνάει τὴν καθημερινὴ ζωή του ἀνάμεσα σὲ νηστεῖες, ἀγρυπνίες καὶ πολύωρες προσευχές. Ἐμπνεόμενος ἀπὸ τὸν φλογερὸ ζῆλο του ὑποβάλλει τὸν ἑαυτό του σὲ πολλοὺς κόπους γιὰ τελειότερη ζωή. Δυστυχῶς ὁ γέροντάς του παρὰ τὶς πολλές του ἀρετὲς δὲν τὸν βοηθάει καὶ πολὺ στὴν εὐγενική του προσπάθεια. Ἦταν ἄνθρωπος σκληρὸς καὶ μὲ τὸ «ψύλλου πήδημα» τὸν ἀπόπαιρνε σὲ βαθμὸ ἀποκαρδιωτικό.

 

Κάποια μέρα μάλιστα ὁ γέροντας ἔστειλε τὸν ὑποτακτικό του στὸν χείμαρρο νὰ φέρει νερό. Ἐπειδὴ ὅμως τὸ νερὸ ἦταν μαζεμένο καὶ τὰ καλάμια καὶ τὰ ξύλα ποὺ ἤσαν μπροστὰ ἦταν πολὺ πυκνὰ καὶ ὁ νέος ἦταν ντυμένος τὰ ἐνδύματά του, δὲν μπόρεσε νὰ περάσει μὲ τὸ δοχεῖο τοῦ νεροῦ καὶ ἐπέστρεψε ἄπρακτος. Ὁ γέροντας σὰν εἶδε τὸν νέο χωρὶς τὸ νερὸ θύμωσε καὶ τοῦ εἶπε νὰ βγάλει τὸ ἱμάτιό του, νὰ φορέσει μόνο τὸ ἐπάνω ράσο του καὶ χωρὶς νὰ ἀντείπει ὑπάκουσε καὶ πῆγε. Ἐπειδὴ ὅμως αὐτὸς ἄργησε καὶ στὸ μεταξὺ κτύπησε ὁ κώδωνας γιὰ τὸ τραπέζι, ὁ γέροντας ἔκρυψε τὸ ἱμάτιο τοῦ παιδιοῦ καὶ πῆγε στὸ φαγητό. Ὅταν ὁ νέος ἐπέστρεψε καὶ δὲν βρῆκε οὔτε τὸ ἱμάτιό του, οὔτε τὸν γέροντα, πῆγε στὴ μονὴ χωρὶς τὸ ζωστικὸ καὶ κτύπησε τὴν πόρτα. Ὅταν ὁ μοναχὸς ποὺ ἦρθε νὰ τοῦ ἀνοίξει τὸν εἶδε ἔτσι γυμνό, τὸν ρώτησε τί τοῦ συνέβη. Καὶ ὅταν ὁ νεαρὸς τοῦ ἐξήγησε, πῆγε καὶ τοῦ ἔφερε ἕνα ἱμάτιο, τὸ ὁποῖο φόρεσε καὶ μπῆκε στὸ μοναστήρι. Τὴν στιγμὴ ποὺ ἔμπαινε, ὁ γέροντας ποὺ τὸν εἶδε ἐκεῖ μπροστὰ ἀπὸ τοὺς τάφους τῶν ἁγίων πέντε Πατέρων, χωρὶς οἶκτο καὶ μὲ θυμὸ ἀδικαιολόγητο τοῦ ἔδωκε ἕνα δυνατὸ ράπισμα λέγοντάς του:

 

– Γιατί ἄργησες;

 

Τὴν ἴδια στιγμὴ τὸ χέρι τοῦ γέροντα ξηράνθηκε ὁλόκληρο καὶ δὲν κουνιότανε καθόλου. Συντετριμμένος ὁ ἀββᾶς ἀπὸ τὴν τιμωρία ποὺ τὸν βρῆκε, ἔπεσε μπροστὰ στὰ πόδια τοῦ νεαροῦ ὑποτακτικοῦ του καὶ τὸν παρακαλοῦσε λέγοντας:

 

— Παιδί μου, συγχώρεσέ με καὶ μὴ μὲ φανερώσεις. Ἔφταιξα. Πολὺ ἔφταιξα. Μὴ μὲ διαπομπεύσεις, ἀλλὰ παρακάλεσε τὸν Θεὸ νὰ μὲ συγχωρήσει καὶ νὰ μὲ κάμει καλά.

Ὁ νεαρὸς μοναχὸς βαθιὰ λυπημένος γιὰ τὸ πάθημα τοῦ γέροντα, τοῦ εἶπε μὲ ταπείνωση καὶ συντριβή:

— Πήγαινε, πάτερ, ἐκεῖ στοὺς τάφους τῶν ἁγίων Πατέρων, βάλε μετάνοια καὶ αὐτοὶ θὰ σὲ θεραπεύσουν.

Ὁ γέροντας ὅμως ἐπέμενε.

Παιδί μου, σὲ σένα ἔφταιξα. Σὺ παρακάλεσε τὸν Θεὸ νὰ μὲ σπλαγχνιστεῖ καὶ νὰ μὲ συγχωρήσει.

 

Τότε ὁ νεαρός, ἀφοῦ πῆρε ἀπὸ τὸ χέρι τὸν γέροντα, τὸν ὁδήγησε ἐκεῖ στοὺς τάφους καὶ ἀφοῦ ἔβαλαν βαθιὰ μετάνοια, προσευχήθηκαν καὶ τὸ θαῦμα ἔγινε. Τὸ χέρι ξαναγύρισε στὴ φυσική του κατάσταση. Μὰ καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ γέροντα μαλάκωσε. Ὁ θυμὸς παραμέρισε καὶ ἡ πραότητα μαζὶ μὲ τὴ συγκατάβαση στήσανε στὴν καρδιά του τὸν θρόνο τους.

 

Παρὰ τὴν ἀποχώρηση τοῦ νεαροῦ μοναχοῦ ἀπὸ τὴ σκηνὴ τοῦ θαύματος, τοῦτο ἔγινε γρήγορα γνωστὸ σ’ ὅλη τὴν ἀδελφότητα. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ἐκείνη ὅλοι οἱ μοναχοὶ μὲ ἰδιαίτερη ἐκτίμηση καὶ σεβασμὸ ἄρχισαν νὰ περιβάλλουν τὸν νέο καὶ γιὰ τὸ θαῦμα του νὰ μιλοῦν. Καὶ αὐτὸς ἀπὸ φόβο μήπως πιαστεῖ στὰ δίχτυα τῆς ὑπερηφάνειας, σηκώθηκε μία βραδιὰ καὶ ἐγκατέλειψε τὸ μοναστήρι καὶ τράβηξε στὴ Λαύρα ποὺ βρισκόταν ὁ ἀδελφός του. Ἐκεῖ μὲ αὐστηρὴ ἐγκράτεια στόλισε τὴν ζωή του καὶ μὲ τὴ νηστεία καὶ τὴ σκληρὴ ἄσκηση νέκρωσε τὸ σῶμα του, ὥστε οἱ προσβολὲς τοῦ ἐχθροῦ νὰ μὴ μποροῦν νὰ τὸν ἐπηρεάσουν. Καμιὰ ὑστεροβουλία ἢ ἰδιοτέλεια δὲν ὑπεισερχόταν στὶς σκέψεις του. Τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου σὰν φωτεινὸς φάρος πρόβαλλε πάντα μπροστά του καὶ τοῦ φώτιζε τὸν δρόμο του. Ζοῦσε ὅμως σὰν οὐράνιος ἄνθρωπος, μὰ καὶ ἐπίγειος ἄγγελος. Ζωὴ «πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας» (Ἰωάννη α’ 14) εἶχε καταντήσει ἡ ζωή του. Πηγὴ ἀκένωτη θαυμάτων. Θαυμάτων ποὺ προκαλοῦν στ’ ἀλήθεια κατάπληξη.

 

Ἕνα τέτοιο θαῦμα ἦταν καὶ τοῦτο. Κάποια μέρα ἕνας γεωργὸς ἀπὸ τὴν Ἱεριχῶ, γνωστὸς καὶ φίλος τῶν δυὸ ἀσκητῶν, ἦρθε στὴ Λαύρα, μὲ ἕνα ζεμπίλι ἀπὸ διάφορους καρποὺς ποὺ γεωργοῦσε καὶ κτύπησε τὴν θύρα τοῦ κελιοῦ τους. Ὁ Γεώργιος πῆγε καὶ ἄνοιξε τὴν πόρτα καὶ τὸν προσκάλεσε νὰ μπεῖ μέσα. Ὁ ἐπισκέπτης μόλις μπῆκε ἔβαλε μία μετάνοια καὶ ἀφοῦ τοποθέτησε τὸ ζεμπίλι μὲ τὰ δῶρα παρακάλεσε θερμὰ τοὺς ἀβάδες νὰ εὐλογήσουν τοὺς καρποὺς ὁπότε κάτω ἀπὸ αὐτοὺς μὲ μεγάλη ἔκπληξη τί βλέπουν; Ἕνα νήπιο νεκρό. Ἦταν τὸ νεογέννητο παιδὶ τοῦ ἐπισκέπτη ποὺ εἶχε ἀποθάνει καὶ αὐτὸς τὸ ἔφερε στοὺς ἀβάδες μὲ τὴ γλυκιὰ ἐλπίδα πὼς αὐτοὶ θὰ μποροῦσαν νὰ τὸ ἀναστήσουν καὶ νὰ τοῦ τὸ ξαναδώσουν ζωντανό. Ὁ ἀβὰς Ἡρακλείδης σὰν τὸ εἶδε μὲ τρόμο καὶ ταραχὴ εἶπε στὸν ἀδελφό του: «Πήγαινε καὶ κάλεσε τὸν ἄνθρωπο νὰ ἔρθει νὰ πάρει τὸ ζεμπίλι μὲ τὰ πράγματα ποὺ ἔφερε. Μᾶς βάζει, πές του σὲ μεγάλο πειρασμό. Κύριε, ἀναφώνησε, ἐλέησέ μας τοὺς ἁμαρτωλούς».

 

Ὁ ἀβὰς Γεώργιος ὅμως ποὺ ἦταν τότε σαράντα περίπου χρόνων, ἔβαλε στὸν ἀδελφό του μετάνοια καὶ μὲ σεβασμὸ τοῦ εἶπε:

 

Πάτερ μου, μὴ στενοχωρεῖσαι καὶ μὴ ταράττεσαι. Ἀλλὰ ἔλα νὰ παρακαλέσουμε μὲ πίστη τὸν Πολυεύσπλαχνο καὶ Πανοικτίρμονα Θεὸ νὰ κάμει τὸ θαῦμα του. Καὶ ἄν μᾶς ἀκούσει ἡ εὐσπλαγχνία του καὶ ἀναστήσει τὸ παιδί, εὐλογημένο ἂς εἶναι στοὺς αἰῶνες τὸ Πανάγιο Ὄνομά Του. Τότε καλοῦμε τὸν πατέρα καὶ τοῦ δίνουμε τὸ παιδί του, ὅπως πίστεψε. Ἂν ὅμως ἡ ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ δὲν θελήσει, γιὰ λόγους ποὺ γνωρίζει Ἐκεῖνος, νὰ γίνει τὸ θαῦμα, τότε πάλι καλοῦμε τὸν πατέρα καὶ τοῦ ἐξηγοῦμε, πὼς καὶ ἐμεῖς ἁμαρτωλοὶ ἄνθρωποι εἴμεθα καὶ δὲν ἔχουμε τέτοια παρρησία, ὥστε νὰ ἐπιτύχουμε αὐτὸ ποὺ ποθεῖ τόσο ἐκεῖνος, ὅσο καὶ ἐμεῖς. Στὰ λόγια τοῦ Γεωργίου ὁ ἀβὰς Ἡρακλείδης πείσθηκε. Τότε καὶ οἱ δύο οἱ πατέρες ἀφοῦ γονάτισαν, μὲ δάκρυα στὰ μάτια καὶ καρδιὰ ραγισμένη ἄρχισαν νὰ προσεύχονται. Δὲν πέρασε πολλὴ ὥρα καὶ τὸ θαῦμα ἔγινε. Ὁ φιλάνθρωπος Θεὸς ποὺ ἀκούει πάντα τὶς προσευχὲς τῶν παιδιῶν του ποὺ γίνονται μὲ πίστη, ἄκουσε καὶ τῶν πιστῶν ἀβάδων τὴν παράκληση. Τὸ νεκρὸ παιδὶ κάποια στιγμὴ ἄνοιξε τὰ μάτια καὶ ἀφῆκε ἕνα ἐλαφρὸ κλαψούρισμα. Οἱ εὐλαβεῖς ἀσκητὲς μὲ τὴν ψυχὴ πλημμυρισμένη ἀπὸ εὐγνωμοσύνη ἄνοιξαν τὴν πόρτα καὶ κάλεσαν μέσα τὸν πατέρα τοῦ παιδιοῦ καὶ τοῦ εἶπαν:

 

– Ἀδελφέ μας, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, κατὰ τὴν πίστη ποὺ ἔδειξες σ’ Αὐτόν, σοῦ δίνει τὸ παιδί σου πίσω ζωντανό. Πάρε το καὶ δόξαζέ τον μὲ ὅλη σου τὴν ψυχή, ἀλλὰ καὶ μὴν ἀναφέρεις σὲ κανένα τίποτα ἀπὸ ὅτι ἔγινε.

 

Ὁ εὐλαβὴς πατέρας μὲ δάκρυα χαρὰς πῆρε στὴν ἀγκαλιά του τὸ ἀγαπημένο του παιδὶ καὶ βγῆκε δοξολογώντας ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς του τὸν φιλάνθρωπο Θεό. Ἔφυγε καὶ ἀφῆκε πίσω τοὺς ἀβάδες νὰ συνεχίζουν τὸν ἀγώνα τους. Ἀγώνα κουραστικὴς σκληραγωγίας τοῦ κορμιοῦ, ἀγώνα συνεχοὺς προσευχῆς.

 

Ἔτσι περνοῦσε κάθε μέρα ἡ ζωή τους μὲ εὐλάβεια καὶ εἰρήνη καὶ ταπείνωση καὶ ζηλευτὴ γενικὰ ἀρετή. Ποτέ τους δὲν καταδέχτηκαν νὰ ἀντιμιλήσουν ὁ ἕνας στὸν ἄλλο ἢ νὰ λυπήσουν κανένα. Ὁ ἀβὰς Ἡρακλείδης εἶχε πολλὴ πραότητα καὶ ὑπομονὴ καὶ ταπείνωση. Καὶ αὐτὲς τὶς ἀρετὲς τὶς κράτησε μὲ παραδειγματικὸ ζῆλο καὶ προσοχὴ μέχρι τῆς ἡμέρας ποὺ ὁ μεγάλος Πατέρας τὸν κάλεσε νὰ ἀφήσει τοῦτο τὸν κόσμο καὶ νὰ μεταπηδήσει στὴ χώρα τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς αἰώνιας εὐτυχίας καὶ χαράς. Κοιμήθηκε γύρω στὰ ἑβδομῆντα του χρόνια καὶ τάφηκε ἐκεῖ στοὺς τάφους τῶν ὁσίων Πατέρων. Στὸν οὐρανὸ τώρα πρεσβεύει γιὰ ὅλο τὸν κόσμο καὶ ἰδιαίτερα γιὰ τὴν πατρίδα, τὴ μαρτυρικὴ Κύπρο μας.

 

Ὕστερα ἀπὸ τὸν θάνατο τοῦ ἀβᾶ Ἡρακλείδη, ἀδελφοῦ ὁμογάλακτου, συμμοναστοῦ ὅμως καὶ συναθλητοὺ τοῦ ἀβᾶ Γεωργίου, τότε καὶ αὐτὸς ἐγκατέλειψε τὴ Λαύρα καὶ ξαναγύρισε στὸ μοναστήρι τοῦ Χοζεβᾶ ἀπὸ τὸ ὁποῖο ξεκίνησε. Καὶ στὸ περιβάλλον αὐτὸ ἡ ζωὴ τοῦ ταπεινοῦ ἀβᾶ συνεχίζεται σὰν τὴν προηγούμενή του ζωὴ στὴ Λαύρα. Καὶ ἐδῶ ἡ αὐστηρὴ νηστεία, μαζὶ μὲ τὴν ὑπερβολικὴ ἀγρυπνία καὶ θερμὴ προσευχὴ ἀποτελοῦν τὴν καθημερινή του ἐνασχόληση. Ἡ νηστεία μάλιστα στὴν ὁποία ὑπέβαλλε τὸν ἑαυτό του, ὅπως μᾶς λέει ὁ μαθητής του ὁ Ὅσιος Ἀντώνιος, αὐτὸς ποὺ ἔγραψε καὶ τὴ βιογραφία του, εἶχε φτάσει στὸ κατακόρυφο. Ἀλλὰ καὶ στὴ μελέτη καὶ τὴν προσευχὴ εἶχε ξεπεράσει ὅλους ἐκεῖ τοὺς συμμοναστές του. Χωρὶς καμιὰ ὑπερβολὴ μποροῦσε νὰ ἔλεγε γιὰ τὴ ζωή του. «Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζεῖ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός». (Γαλ. β’ 20). Οἱ ἄνθρωποι ποὺ τὸν ἔβλεπαν τὸν θαύμαζαν. Καὶ οἱ δαίμονες τὸν ἔτρεμαν γιὰ τὴν αὐταπάρνηση καὶ τὴν ὑπομονή του.

 

Ὅταν οἱ Πέρσες ἔφτασαν στὴ Δαμασκό, ὁ Ὅσιος ποὺ τὴν ἡμέρα καθόταν ἔξω ἀπ’ τὸ κελί του καὶ ζεσταινόταν στὸν ἥλιο, γιατί ἀπὸ τὴν ὑπερβολικὴ ἐγκράτεια εἶχε καταντήσει πολὺ ἀδύνατος, μὲ θεῖο ὅραμα προέβλεψε τὴν καταστροφὴ τῆς χώρας. Οἱ ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης ποὺ κατοικοῦσαν στὰ μέρη ἐκεῖνα τῆς Συρίας καὶ τῆς Παλαιστίνης εἶχαν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο ὅριο. Ὅταν μάλιστα οἱ Πέρσες εἶχαν προχωρήσει καὶ περικυκλώσει τὴν ἁγία πόλη Ἱερουσαλήμ, τότε οἱ ἀδελφοὶ τοῦ κοινοβίου καὶ πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἔμεναν σὲ κελιὰ ἔφυγαν γιὰ τὴν Ἀραβία ἢ πῆγαν καὶ κρύφτηκαν στὰ σπήλαια καὶ στὸν καλαμῶνα. Μαζὶ μ’ αὐτοὺς μὲ τὴν ἐπιμονὴ τῶν πατέρων πῆγε καὶ ὁ γέροντας Γεώργιος. Ἐκεῖ τὸν βρῆκαν οἱ Πέρσες καὶ τὸν πῆραν καὶ αὐτὸν αἰχμάλωτο μαζὶ μὲ ἄλλους. Πολλοὺς ἀπ’ αὐτοὺς κατάσφαξαν. Μεταξὺ αὐτῶν καὶ ἕνα γέροντα ἑκατὸ περίπου χρόνων μὲ ἅγια ζωή, τὸν ἀβὰ Στέφανο τὸν Σύρο. Τὸν Ἅγιο Γεώργιο τὸν σεβάστηκαν σὰν τὸν εἶδαν ἔτσι ἀδύνατο καὶ εὐλαβή, τοῦ ἔδωκαν μάλιστα καὶ ἕνα ζεμπίλι μὲ ψωμιὰ καὶ ἕνα δοχεῖο μὲ νερὸ καὶ τὸν ἀφήκαν ἐλεύθερο λέγοντάς του: «Ὅπου θέλεις πήγαινε, γέρο, νὰ σώσεις τὸν ἑαυτό σου». Ὁ Ἅγιος κατέβηκε στὸν Ἰορδάνη τὴ νύκτα καὶ κρυβόταν ἐκεῖ μέχρις ὅτου ἔφυγαν οἱ Πέρσες πρὸς τὴ Δαμασκὸ μαζὶ μὲ τοὺς αἰχμαλώτους ποὺ πῆραν καὶ ἀπὸ τὴν ἁγία πόλη τῶν Ἱεροσολύμων. Μαζί τους εἶχαν καὶ τὸν ἐπίσκοπο Ἱεροσολύμων τὸν Ζαχαρία καὶ τὸν Τίμιο Σταυρό.

 

Ὁ γέροντας ἀφοῦ περιπλανήθηκε ἕνα διάστημα σὲ διάφορα μέρη, στὸ τέλος γύρισε στὸ μοναστήρι τοῦ Χοζεβᾶ ὅπου παρέμεινε μέχρι τοῦ θανάτου του. Αὐτὴ τὴν περίοδο ὁ ὅσιος παρὰ τὴν ἡλικία τοῦ ἀνέπτυξε μεγάλη ἱεραποστολικὴ δράση. Τὸ «παρακαλεῖτε, παρακαλεῖτε τὸν λαό μου» τὸ ἔκαμε βίωμά του καὶ σύνθημα ζωῆς. Καθημερινὰ ἔβγαινε ἀπὸ τὸ κελί του καὶ δίδασκε καὶ στήριζε τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τοὺς πολλοὺς ἐπισκέπτες. Μαζὶ μὲ τὴ διδασκαλία τοῦ ὃ ὅσιος πρόσφερε καὶ τὰ πολλὰ θαύματά του. Πολὺ τὸν χαρίτωσε ὁ Κύριος τοῦτο τὸν καιρό. Πηγὴ χαριτόβρυτη κι ἀνεξάντλητη θαυμάτων ἔμεινε μέχρι τῆς ἡμέρας ποὺ κοιμήθηκε.

 

Εἰρηνικὰ καὶ ἥσυχα ἕνα πρωινὸ ὁ Ἅγιός μας ἀφῆκε τὸ πνεῦμα του νὰ πετάξει κοντὰ στὸν Κύριο ποὺ ἀγάπησε μὲ ὅλη τὴν ψυχή του καὶ ἔζησε γιὰ τὴν δόξα του. «Δικαίων ψυχαὶ ἐν χειρὶ Θεοῦ καὶ οὐ μὴ ἄψηται αὐτῶν βάσανος». Ποικίλες θεραπεῖες προσφέρει ὁ Ὅσιός μας καὶ μετὰ τὴν κοίμησή του σ’ ἐκείνους ποὺ μὲ εὐλάβεια καὶ πίστη στὸν Θεὸ ζητοῦν τὴ μεσιτεία του. Ἡ μνήμη του ἀθάνατη θὰ μένει στοὺς αἰῶνες καὶ τὸ παράδειγμά του ζωντανὸ θὰ καλεῖ τὶς γενεὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ μάλιστα τῆς Νήσου τῶν Ἁγίων, τῆς Κύπρου μας στὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ναί! στὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, γιατί μόνο ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ προσήλωσή μας στὸ θέλημά του ὀμορφαίνει τὴν ζωή μας καὶ τῆς δίνει νόημα καὶ ἀσφάλεια καὶ ἀξία.

 

Εἶναι καιρός, ὅλοι ὅσοι κατοικοῦμε τοῦτο τὸν τόπο νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς τὸ ὄνομα «χριστιανός» δὲν εἶναι ἕνα κενὸ ὄνομα καὶ ἕνας κληρονομικὸς τίτλος χωρὶς εὐθύνη. Τὸ ὄνομα, τὸ τιμημένο ὄνομα χριστιανός, εἶναι περισσότερο τρόπος σκέψεως καὶ ἕνας κανόνας ζωῆς. Εἶναι «αἵρεσις βίου». Καθένας ἀπὸ μᾶς εἶναι ὑποχρεωμένος τὴν κάθε μέρα νὰ δίνει «τὴν μαρτυρία Ἰησοῦ Χριστοῦ». Καὶ αὐτὴ ἡ μαρτυρία δὲν εἶναι μία πράξη ἀνώδυνη. Σὲ πολλὲς περιστάσεις ἡ μαρτυρία Ἰησοῦ Χριστοῦ καταντᾶ διωγμὸς «ἕνεκεν δικαιοσύνης». Καὶ ἀκόμη μαρτύριο καὶ θάνατος γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Εὐαγγελίου του. Σήμερα πιὸ πολὺ ἀπὸ κάθε ἄλλη φορὰ ὁ κάθε πιστὸς πρέπει νὰ εἶναι ἀθλητὴς τῆς πίστεως. Τῆς πίστεως, τὴν ὁποία πρέπει νὰ εἶναι ἕτοιμος νὰ ὁμολογήσει καὶ νὰ βεβαιώσει μὲ τὴν πολιτεία του. Νὰ βεβαιώσει δηλαδὴ ὅτι καμιὰ δύναμη στὸν κόσμο δὲν μπορεῖ νὰ τὸν χωρίσει ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Μαζὶ μὲ τὸν θεῖο Ἀπόστολο Παῦλο καθένας ἀπὸ μᾶς πρέπει νὰ εἶναι ἕτοιμος νὰ ἐπαναλάβει τὸ «τὶς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλίψις ἢ στενοχώρια ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα». Καὶ μὲ πεποίθηση ἀκλόνητη στὴ δύναμη ποὺ χαρίζει ὁ Χριστός, σ’ ἐκείνους ποὺ μὲ ἀληθινὴ πίστη τὸν ἐπικαλοῦνται, νὰ δίνει καὶ τὴν ἀπάντηση, ὅπως τὴν ἔδινε ἡ φάλαγγα τῶν ἁγίων, ὁσίων, πατέρων καὶ μαρτύρων τῆς ἐκκλησίας μας, ὅπως τὴν ἔδινε ὁ μεγάλος ἅγιος μας Γεώργιος ὁ Χοζεβίτης μὲ τὰ λόγια καὶ πάλιν τοῦ θείου Παύλου:

 

«Πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαὶ οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστώτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τὶς κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν» (Ρωμ. η’ 25, 38 – 39).

 
Ἅγιε Γεώργιε τοῦ Χοζεβᾶ, ἀγλάϊσμα τῶν Πατέρων, δόξα τῶν ὁσίων, τρανὸ ὑπόδειγμα βαθιᾶς πίστεως καὶ εὐσέβειας, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν. Πρέσβευε, ἅγιε Πάτερ, καὶ εὔχου ἡ πατρίδα σου Κύπρος καὶ πατρίδα μας, νὰ ἰδεῖ μία ὥρα γρηγορότερα τὴν ποθητὴ ἐλευθερία καὶ τὴ λύτρωση ἀπὸ τὰ ἀνήκουστα δεινὰ ποὺ περνᾶ. Ἀμήν

.

 

Πηγή: synaxarion.gr  

8 Ἰανουαρίου

Σ Υ Ν Α Ξ Α Ρ Ι Ο Ν

 
Τῇ Η' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν Δομνίκης.
Στίχοι
Λιποῦσα τὴν γῆν οὐρανόφρων Δομνίκα,
Εἰς οὐρανοὺς ἀνῆλθεν, ὥσπερ ἠγάπα.
Δομνίκαν ὀγδοάτῃ πότμου λάβε νὺξ ἐρεβεννή.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Γεωργίου τοῦ Χοζεβίτου.
Στίχοι
Σὺν δάκρυσι σπείραντι τῷ Γεωργίῳ,
Καιρὸς θερίζειν ἐστὶ σὺν εὐθυμίᾳ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἰουλιανοῦ καὶ Βασιλίσσης καὶ τῶν σῦν αὐτοῖς Κελσίου καὶ Ἀντωνίου.
Στίχοι
Ἰουλιανῷ πολλὰ καὶ Βασιλίσσῃ,
Ἔπαθλα κεῖνται, κειμένοις ἐκ τοῦ ξίφους.
Τέμνει κεφαλὴν τὸ ξίφος τὴν Κελσίου,
Καὶ σὺν κεφαλῇ τῇ δε τὴν Ἀντωνίου.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Καρτερίου.
Στίχοι
Πάλαιε Καρτέριε πρὸς πῦρ καὶ δόρυ,
Τὸ καρτερὸν σου πρὸς πάλας δεικνὺς δύω.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Κύρου, Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτοῦ Σύναξις ἐν τῇ σεβασμίᾳ Μονῇ τῆς Χώρας, καὶ ἐν τῇ Μεγάλῃ Ἐκκλησίᾳ ἐν ἡμέρᾳ Κυριακῇ.
Στίχοι
Ὁ σὴν μελίζων σάρκα Κῦρος Χριστέ μου,
Σαρκὸς διαστάς, σῷ παρίσταται θρόνῳ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος Ἀττικός, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Στίχοι
Ὅλην ὑπερβὰς τὴν ὕλην τοῦ σαρκίου,
Ἥκεις ὅλος νοῦς Ἀττικὲ πρὸς τοὺς Νόας.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ἅγιος Προφήτης Σαμέας ὁ Ἐλαμίτης, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Στίχοι
Ἐν γῇ τὸ μέλλον οὐκ ἔτι χρᾷ Σαμέας,
Ἄνω γὰρ οὗτος ὁ προφητικὸς τρίπους.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος Ἀγάθων ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Στίχοι
Ὡς ἠγαθύνθην Ἀγάθων τὴν Καρδίαν,
Εἰρηνικοῦ σοῦ καὶ μόνου μνησθεὶς τέλους.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων τοῦ Χριστοῦ Μαρτύρων Θεοφίλου Διακόνου καὶ Ἐλλαδίου λαϊκοῦ. Πῦρ ζεῦγος ἀνδρῶν ἐν μεταφρένοις φέρει,Ἐπισκιωθὲν τοῦ Θεοῦ μεταφρένοις.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

 

Πηγή:  glt.goarch.org

30 Δεκεμβρίου

 

 

Σ Υ Ν Α Ξ Α Ρ Ι Ο Ν

 
Τῇ Λ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Ἀνυσίας, τῆς ἐν Θεσσαλονίκῃ.
Στίχοι
Εἰς δεξιὰν νύττουσι πλευρὰν κυρίως,
Πλευρὰς Ἀδὰμ κύημα τὴν Ἀνυσίαν.
Πλευρὰν Ἀνυσίης τριακοστῇ ἔγχος ἔνυξεν.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Γεδεὼν τοῦ ἐν Τυρνάβῳ.

Στίχοι

  Ἐχθρὸν αἰσχύνας τον πάλαι τρώσαντά σε,
Χριστοῦ Γεδεὼν Ὁσιομάρτυς ὤφθης.
Τριακοστῇ Γεδεὼν χεῖρας ἠδέ πόδας χαλκῷ τάμον.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ὁσίας Θεοδώρας, τῆς ἀπὸ Καισαρείας.
Στίχοι
Ἀπῆρε δεσμοῦ σαρκὸς ἡ Θεοδώρα,
Οὗπερ λυθῆναι ζῶσα καὶ πρὶν ἠγάπα.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Φιλεταίρου.
Στίχοι
Φιλέταιρος πέπονθεν ἀθλητῶν νόμῳ,
Κἂν οὐκ ἀπῆλθεν ὡς ἀθλητὴς ἐκ βίου.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Ὁ Ὅσιος Λέων ὁ Ἀρχιμανδρίτης, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Στίχοι
Ῥευστοῦ μεταστάς, Χριστέ, Λέων ἐκ βίου
Σκύμνον λέοντος ἐξ Ἰούδα σε βλέπει.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

 

Πηγή:  glt.goarch.org & saint.gr 

29 Δεκεμβρίου

 

 

Σ Υ Ν Α Ξ Α Ρ Ι Ο Ν 

 
Τῇ Κθ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τῶν ἁγίων Νηπίων, τῶν ὑπὸ Ἡρῴδου ἀναιρεθέντων, χιλιάδων δεκατεσσάρων.
Στίχοι
Διὰ ξίφους ἄωρα μητέρων Βρέφη,
Ἀνεῖλεν ἐχθρὸς τοῦ βρεφοπλάστου Βρέφους.
Νήπια ἀμφ' ἐνάτην τάμον εἰκάδι παππάζοντα.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη πάντων τῶν Χριστιανῶν καὶ ἀδελφῶν ἡμῶν τῶν ἐν λιμῷ καὶ δίψει καὶ μαχαίρᾳ καὶ κρύει τελειωθέντων.

Τελεῖται δὲ ἡ αὐτῶν Σύναξις ἐν τοῖς Χαλκοπρατείοις εἰς τὸν ναὸν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἔνθα ἡ ἁγία σορός.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Μαρκέλλου, Ἡγουμένου τῆς Μονῆς τῶν Ἀκοιμήτων.
Στίχοι
Ἀϋπνίᾳ δοὺς πάντα τὸν ζωῆς χρόνον
Μάρκελλε, κοιμήθητι μικρὸν ἐν τάφῳ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Θαδδαίου τοῦ Ὁμολογητοῦ.
Στίχοι
Καὶ Θαδδαῖος ἴσχυσε κατὰ τῆς πλάνης,
Ὁμολογητὴς ἀναφανεὶς ὡς μέγας.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, τὰ ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ τῶν ἁγίων 40 Μαρτύρων πλησίον τοῦ Χαλκοῦ τετραπύλου.

Ὁ ἐν ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν Γεώργιος ὁ ἐπίσκοπος Νικομηδείας, ὁ ποιητὴς ᾀσματικῶν τινων κανόνων καὶ ἑτέρων γλαφυρῶν ὕμνων, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
 

Οἱ Ὅσιοι πατέρες Βενιαμὶν καὶ Ἀθηνόδωρος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦνται.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

 

Πηγή:  glt.goarch.org

28 Δεκεμβρίου

 

 

 Σ Υ Ν Α Ξ Α Ρ Ι Ο Ν 

 
Τῇ ΚΗ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τῶν Ἁγίων Δισμυρίων, τῶν ἐν Νικομηδείᾳ καέντων.
Στίχοι
Ὡς προσφοραὶ σοι Σῶτερ ἐξωπτημέναι,
Οἱ Δισμύριοι τοῦ νεὼ κεῖνται μέσον.
Ἀνέρας ὀγδοάτῃ κτάνεν εἰκάδι Δισμυρίους πῦρ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων, τῶν ἀπὸ τῆς Συγκλήτου, ἔξω τῆς πυρᾶς ἀπολειφθέντων, καὶ τελειωθέντων.

Ὁ Ἅγιος Ἴνδης, ἐν τῇ θαλάσση βληθείς, τελειοῦται.
Στίχοι
Ἴνδην ἀκούω τοῦ βίου λαβεῖν πέρας,
Ἄκρον καταντήσαντα πρὸς βυθοῦ πέρας.

Οἱ ἅγιοι Γοργόνιος καὶ Πέτρος ἐν τῇ θαλάσσῃ τελειοῦνται.
Στίχοι
Πόντος καλύπτει Γοργόνιον καὶ Πέτρον,
Μνήμη δὲ τούτων οὐ καλύπτεται χρόνῳ.

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ζήνων ξίφει τελειοῦται.
Στίχοι
Ζήνων κεφαλὴν τέμνεται διὰ ξίφους,
Μὴ προσκυνεῖν ἄγαλμα τοῦ Ζηνὸς θέλων.

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Μαρδόνιος πυρὶ τελειοῦται.
Στίχοι
Καὶ Μαρδόνιον Μαρτύρων ἔγνων ἕνα,
Στέργοντα Χριστόν, καὶ στέργοντα πῦρ φλέγον.

Ὁ Ἅγιος Δωρόθεος, ὁ Πρεπόσιτος, ξίφει τελειοῦται.
Στίχοι
ὁ Δωρόθεος, τὴν κεφαλήν μου, λέγει,
Δῶρον κομίζω τῷ Θεῷ τετμημένην.

Ὁ ἅγιος Θεόφιλος ὁ Διάκονος λιθοβοληθεὶς τελειοῦται.
Στίχοι
Ἀπόγραφε βληθέντα συχνοῖς τοῖς λίθοις,
Καὶ Θεόφιλον συλλόγῳ Θεοῦ φίλων.

Ὁ Ἅγιος Μυγδόνιος βόθρῳ ἐγχωσθείς, τελειοῦται.
Στίχοι
Κἂν χωννύηται Μυγδόνιος ἐν βόθρῳ
Ἐγνωσμένος τοῖς πᾶσι Μάρτυς τυγχάνει.

Ὁ Ἅγιος Γλυκέριος, ὁ Πρεσβύτερος, πυρὶ τελειοῦται.
Στίχοι
Ὁ Γλυκέριος, εἰς τὸ πῦρ βεβλημένος,
Ἔφη, Γλυκὺς μοι τῆς τελευτῆς ὁ τρόπος.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ἁγία Δόμνα, ξίφει τμηθεῖσα, τῷ πυρὶ τελειοῦται.
Στίχοι
Ἕκτην συνάπτω ταῖς φρονίμοις Παρθένοις,
Τὴν ψευδόμωρον Δόμναν ἐκτετμημένην.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον, καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

 

Πηγή:  glt.goarch.org

14η Νοεμβρίου

  

 

 

Σ Υ Ν Α Ξ Α Ρ Ι Ο Ν

 
Τῇ ΙΔ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου καὶ πανευφήμου Ἀποστολου Φιλίππου, ἑνὸς τῆς πρώτης χορείας τῶν δώδεκα.
Στίχοι
Ἀρθεὶς Φίλιππος ἐκ ποδῶν ἐπὶ ξύλου,
Τὰ τῶν ποδῶν σοι νίπτρα Σῶτερ ἐκτίνει.
Ἤρθης κἀκκεφαλῆς δεκάτῃ Φίλιππε τετάρτῃ. 

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Κωνσταντίνου τοῦ ἐξ' Ὕδρας, τοῦ ἀθλήσαντος ἐν ἔτει 1800 ἐν τῇ νήσῳ τῆς Ῥόδου.
 

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

 

Πηγή: Μηναῖον Νοεμβρίου &  glt.goarch.org

13η Νοεμβρίου

 

 

Σ Υ Ν Α Ξ Α Ρ Ι Ο Ν
 

Τῇ ΙΓ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου, Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ Χρυσοστόμου.
Στίχοι
Μύσας ὁ χρυσοῦς Ἰωάννης τὸ στόμα,
Ἀφῆκεν ἡμῖν ἄλλο τὰς βίβλους στόμα.
Ἀμφὶ τρίτην δεκάτην σίγησεν χρύσεα χείλη. 

Ταῖς τοῦ Χρυσορρήμονος πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν. 

 

Μνήμη τοῦ ἁγίου νέου Ὁσιομάρτυρος Δαμασκηνοῦ Κωνσταντινουπολίτου καὶ ἐν Κων / πόλει κατὰ τὸ 1681 μαρτυρήσαντος. 

 Πηγή: Μηναῖον Νοεμβρίου &  glt.goarch.org

12η Νοεμβρίου

 

 Σ Υ Ν Α Ξ Α Ρ Ι Ο Ν 

 
Τῇ ΙΒ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου Ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξανδρείας, τοῦ Ἐλεήμονος.
Στίχοι
Ἰωάννης πένησι δοὺς καὶ σκορπίσας,
Ὢ ποῖα Χριστῷ νῦν παρεστὼς λαμβάνει!
ᾬχετο ἀκτεάνων δυοκαιδεκάτῃ Ἐλεητής.

 

 

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Νείλου τοῦ Ἀσκητοῦ.
Στίχοι
Αἴγυπτον ἄρδει Νεῖλος, ἀλλὰ καὶ κτίσιν.
Λόγῳ κατάρδει, καὶ θανών, Νεῖλος μέγας.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Μαρτίνου τοῦ θαυματουργοῦ, Ἐπισκόπου Φραγκίας.
Στίχοι
Οὐκ ἦν ὁ κόσμος ἄξιός σου, Μαρτῖνε.
Ὃν καὶ λιπὼν ἀπῆλθες εἰς κόσμον μέγαν.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Προφήτου Ἀχιά.
Στίχοι
Ὅτι Προφήτης Ἀχιά, πρὶν τεθνάναι,
Ἱεροβοὰμ μάρτυς, υἱὸς Ναβάτου.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Μαρτίνου, Ἐπισκόπου Ταρακίνης.
Στίχοι
Κλέος κράτιστον ἐκ Θεοῦ ὁ Μαρτῖνος,
Εἴληφεν, ὡς ἔλεον ἐνδεδυμένος.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἀντωνίου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ.
Στίχοι
Ξίφος Ζεβινᾶν, Γερμανόν, Νικηφόρον.
Σὺν Ἀντωνίῳ δεικνύει νικηφόρους.

Ὁ Ὅσιος Νεῖλος ὁ ἐκ Κυνουρίας, ἀσκήσας ἐν τοῖς ὁρίοις τῆς μεγίστης Λαύρας τοῦ Ἄθω, ὁ μετὰ θάνατον μυροβλύτης γενόμενος, καὶ πολλοὺς τῶν ἀσθενῶν ἰασάμενος, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Ὁ ἅγιος πατριάρχης Κωνσταντινουπολεως Λέων ὁ Στύππης, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Ὁ ἅγιος νεομάρτυς Σάββας ὁ Νιγδελῆς καὶ Σαμολαδᾶς, ὁ ἐν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας κατὰ τὸ 1726, ξίφει τελειοῦται.

Ὁ ἅγιος νεομάρτυς Νικόλαος, ὁ κατὰ τὸ 1732 ἐν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας, ἐκ τῆς ἐνορίας τῶν ἓξ Μαρμάρων, ξίφει τελειοῦται.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

 

 Πηγή: Μηναῖον Νοεμβρίου &  glt.goarch.org

 

 

Ἱστορίες ἀπό θαύματα τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ

 

 

 

 

https://www.youtube.com/watch?v=keUXOMbiniQ

11η Νοεμβρίου

 

 

  

Σ Υ Ν Α Ξ Α Ρ Ι Ο Ν
 

Τῇ ΙΑ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Μηνᾶ τοῦ ἐν τῷ Κοτυαείῳ.
Στίχοι
Αἴγυπτος ὄντως, εἰ τέκοι, τίκτει μέγα.
Τμηθεὶς ἀληθὲς τοῦτο Μηνᾶς δεικνύει.
Μηνᾶς ἑνδεκάτῃ ἔτλη ξίφος γηθόσυνος κῆρ. 

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Βίκτωρος.
Στίχοι
Οὐ δειλιῶν ἦν οὐδὲ Βίκτωρ πρὸς ξίφος,
Πᾶσαν μακρὰν που καρδίας θεὶς δειλίαν. 

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Βικεντίου Διακόνου.
Στίχοι
Βληθεὶς ὁ Βικέντιος ἐν φρουρᾷ φέρει.
Λυθεὶς δὲ φρουρᾶς σαρκικῆς ἄνω τρέχει. 

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Στεφανίδος.
Στίχοι
Δένδροις Στεφανὶς προσδεθεῖσα φοινίκων,
Τῶν Μαρτύρων ἤνθησεν ὡς φοίνιξ μέσον. 

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Πατρὸς ἡμῶν Θεοδώρου, Ἡγουμένου τοῦ Στουδίου.
Στίχοι
Πολλὰς ἀμοιβάς, Θεόδωρε Τρισμάκαρ,
Βίου μεταστάς, ὡς βιοὺς εὖ, προσδόκα. 

Τοῦ Ἁγίου καὶ μακαρίου Μαξίμου τοῦ διὰ Χριστὸν Σαλοῦ, τοῦ ἐν Μόσχᾳ θαυματουργοῦ Ῥώσσου. 

Ταῖς αὐτῶν Ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν. 

 Πηγή: Μηναῖον Νοεμβρίου &  glt.goarch.org

 

 

 

Ὁ Ὅσιος Ἀρσένιος ὁ Καππαδόκης

 

 

 

Ὁ Ὅσιος Ἀρσένιος ὁ Καππαδόκης γεννήθηκε γύρω στά 1840 στά Φάρασα ἤ Βαρασιό, στό Κεφαλοχώρι τῶν ἕξι Χριστιανικῶν χωριῶν τῆς περιφερείας Φαράσων τῆς Καππαδοκίας. Οἱ γονεῖς του ἦταν πλούσιοι σέ ἀρετές καί μέτριοι σέ ἀγαθά. Εἶχαν ἀποκτήσει δύο ἀγόρια, τόν Βλάσιο καί τόν Θεόδωρο (τόν Ὅσιο Ἀρσένιο). 

Ἀπό μικρή ἡλικία ἔμειναν ὀρφανά καί τά προστάτεψε ἡ θεία τους, ἀδελφή τῆς μητέρας τους. Ἕνα θαυμαστό γεγονός πού συνέβηκε στά παιδιά καί τήν θαυματουργική διάσωση του μικροῦ τότε Θεόδωρου ἀπό τόν Ἅγιο Γεώργιο πού τόν ἔσωσε ἀπό βέβαιο πνιγμό, εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα, γιά τόν μέν Βλάσιο νά δοθεῖ μέ τόν δικό του τρόπο στόν Θεό, νά τόν δοξολογεῖ ὡς δάσκαλος τῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς καί να καταλήξει ἀργότερα στήν Κωνσταντινούπολη, γιά τόν Θεόδωρο δέ νά θέλει νά γίνει καλόγερος. Στή συνέχεια μεγαλώνοντας, στάλθηκε στή Νίγδη καί μετά στή Σμύρνη ὅπου τέλειωσε τίς σπουδές του.

Στά εἴκοσι ἕξι του περίπου χρόνια πῆγε στήν Ἱερά Μονή Φλαβιανών τοῦ Τιμίου Προδρόμου (Ζιντζί-Ντερέ) ὅπου ἀργότερα ἐκάρη Μοναχός καί πῆρε τό ὄνομα Ἀρσένιος. Δυστυχῶς ὅμως δέ χάρηκε πολύ τήν ἡσυχία του, διότι ἐκείνη τήν ἐποχή εἶχαν ἀνάγκη μεγάλη ἀπό δασκάλους καί ὁ Μητροπολίτης Παΐσιος ὁ Β’, τόν χειροτόνησε Διάκονο καί τόν ἔστειλε στά Φάρασα γιά νά μάθει γράμματα στά ἐγκαταλειμμένα παιδιά. Αὐτό φυσικά γινόταν στά κρυφά, μέ χίλιες δύο προφυλάξεις, γιά νά μή μάθουν τίποτε οἱ Τοῦρκοι. Στό τριακοστό ἔτος τῆς ἡλικίας του χειροτονήθηκε στήν Καισαρεία Πρεσβύτερος μέ τό ὀφίκιο του Ἀρχιμανδρίτου καί τήν εὐλογία ὡς Πνευματικός.

Ἄρχισε πιά ἡ πνευματική του δράση νά γίνεται μεγαλύτερη καί νά ἁπλώνεται. Μέ τήν ἄφθονη Θεία Χάρη πού τόν προίκισε ὁ Θεός θεράπευε τίς ψυχές καί τά σώματα τῶν πονεμένων ἀνθρώπων. Εἶχε πολλή ἀγάπη στόν Θεό καί πρός τήν εἰκόνα Του, τόν ἄνθρωπο καί ὄχι στόν ἑαυτό του, διότι, ὅταν ἔβλεπε πολύ πόνο καί καταπίεση Τουρκική, ἡ ἀγάπη τόν ἔβγαζε ἔξω ἀπό τόν ἑαυτό του καί ἔξω ἀπό τό χωριό του καί ἀγκάλιαζε καί τά γύρω χωριά. Θεράπευε ἀδιάκριτα τόν ἀνθρώπινο πόνο ὅπου τόν συναντοῦσε σέ Χριστιανούς ἤ Τούρκους. Γιά τόν Ὅσιο δέν εἶχε καμιά σημασία, διότι ἔβλεπε στό πρόσωπό τους, τήν μέ πολλή ἀγάπη πλασθείσα εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. 

Ἀναρίθμητα εἶναι τά θαύματα πού ἐπετέλεσε ὁ Ὅσιος μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ. Στεῖρες γυναῖκες τεκνοποιοῦσαν, ἀφοῦ τούς διάβαζε εὐχή ἤ ἔδιδε «φυλακτό» πού ἦταν ἕνα κομμάτι χαρτί γραμμένο μέ κάποιες εὐχές πού τίς ἔγραψε ὁ ἴδιος. Διάβαζε τό Ἅγιο Εὐαγγέλιο σέ σοβαρές περιπτώσεις, ὅπως στούς τυφλούς, βουβούς, χωλούς παραλυτικούς, δαιμονιζομένους καί γινόντουσαν καλά, μόλις τελείωνε τήν ἀνάγνωση. Πολλοί Χριστιανοί καί Τοῦρκοι εἶχαν θεραπευθεί, ἀφοῦ πῆραν χῶμα ἀπό τό κατώφλι τοῦ κελιού τοῦ καί ἀναμιγνύοντάς τό μέ λίγο νερό τό ἔπιναν, πιστεύοντας ὅτι θά ἐθεραπεύοντο καί ἡ πίστη τους πού εἶχαν στόν Ἅγιο, ἔκανε τό θαῦμα. Χρήματα φυσικά δέ δεχόταν ποτέ οὔτε κι ἔπιανε στά χέρια του. Συνήθιζε νά λέγει «ἡ πίστη μᾶς δέν πουλιέται».

Βίωνε ὁλοκληρωτικά καί «ἔπασχε τά Θεία». Ζοῦσε μέ αὐταπάρνηση, διότι ἀγαποῦσε πολύ, πρῶτα τόν Θεό καί μετά τήν εἰκόνα Του, τόν πλησίον. Αἱματηρούς ἀγῶνες καί προσπάθειες κατέβαλε γιά νά διατηρήσει τούς συγχωριανούς καί τούς συμπατριῶτες του στήν πίστη, γιά νά μήν κλονιστοῦν καί ἀλλαξοπιστήσουν στίς χαλεπές ἐκεῖνες ἡμέρες καί ἐποχές, ἀπό τίς πολλές καί διάφορες πιέσεις πού δεχόντουσαν ἀπό τούς Τούρκους, ἀλλά καί ἀπό διάφορους προβατόσχημους λύκους, τούς προτεστάντες, πού προσπαθοῦσαν νά ποιμάνουν τήν ποίμνη τοῦ Χριστοῦ.

Τό κελί τοῦ, μικρό, ἀπέριττο, εὑρισκόταν μέσα στόν κόσμο. Ζοῦσε μέσα στόν κόσμο, ἀλλά συγχρόνως κατόρθωνε νά ζεῖ καί ἐκτός τοῦ κόσμου. Σέ αὐτό, καθώς καί γιά τά θεία του κατορθώματα, πολύ τόν βοηθοῦσαν οἱ δύο ἡμέρες (ἡ Τετάρτη καί ἡ Παρασκευή) πού ἔμενε ἔγκλειστος στό κελί του, προσευχόμενος, οἱ ὁποῖες καρποφοροῦσαν περισσότερο πνευματικά τότε, διότι ἁγίαζαν καί τήν ἐργασία τῶν ἄλλων ἡμερῶν. Ὧρες ἔμενε γονατιστός προσευχόμενος στόν Θεό γιά τόν λαό Του, πού τόν εἶχε ἐμπιστευθεῖ στά ἀσκητικά χέρια τοῦ δούλου Του Ἀρσενίου.

 Ἡ μεγάλη εὐαισθησία τοῦ Ὅσίου Πατρός δέν ἄντεχε νά κάνει κανένα κακό στήν πλάση. Ἰδιαίτερα στά ζῶα. Ποτέ του δέν κάθισε σέ ζῶο νά τό κουράσει, γιά νά ξεκουράσει τόν ἑαυτό του. Προτιμοῦσε πάντοτε νά βαδίζει πεζός καί ὅπως συνήθιζε ξυπόλυτος. Εἶχε πάντοτε μπροστά του τόν Χριστό πού ποτέ Τοῦ δέν κάθισε σέ ζῶο – μόνο μιά φορά – καί ὅπως χαρακτηριστικά ἔλεγε: «Ἐγώ πού εἶμαι χειρότερος καί ἀπό τό γαϊδουράκι, πώς νά καθίσω σ’ αὐτό;» Γιά νά κρύψει τίς ἀρετές του ἀπό τά μάτια τῶν ἀνθρώπων καί νά ἀποφύγει ἔτσι τούς ἐπαίνους, κατάφευγε σ’ ὁρισμένες «ἰδιοτροπίες». Παρουσιαζόταν σάν σκληρός θυμώδης, ὀξύθυμος, ἀπόπαιρνε τίς διάφορες γυναῖκες, πού ἀπό ἀγάπη γι’ αὐτόν καί εὐγνωμοσύνη προσπαθοῦσαν νά τόν βοηθήσουν, μέ διάφορους τρόπους, νά τοῦ μαγειρεύουν καί νά τοῦ στέλνουν φαγητό. Ὅπως χαρακτηριστικά ἔλεγε στόν πιστό του φίλο καί ψάλτη Πρόδρομο τά ἑξῆς: «Ἐάν ἤθελα νά μέ ὑπηρετοῦν γυναῖκες, θά γινόμουν ἔγγαμος ἱερεύς καί θά μέ ὑπηρετοῦσε παπαδιά. Τόν καλόγηρο πού τόν ὑπηρετοῦν γυναῖκες, δέν εἶναι καλόγηρος».

Ὅταν ὕψωνε τά χέρια του γιά νά παρακαλέσει γιά κάτι τόν Θεό, ἄρχιζε νά τόν παρακαλεῖ προσευχόμενος καί φωνάζοντας, «Θεέ μοῦ!» λές καί ξεκοβόταν ἡ καρδιά του ἐκείνη τήν ὥρα, καί θαρρεῖς πώς ἔπιανε τόν Χριστό ἀπό τά πόδια γιατί δέν τοῦ ἔκανε τό αἴτημά του. «Ἐμεῖς», ὅπως ἔλεγαν οἱ Φαρασιῶτες, «στήν Πατρίδα μᾶς τί θά πεῖ γιατρός δέν ξέραμε στόν Χατζεφεντῆ τρέχαμε. Στήν Ἑλλάδα μάθαμε ἀπό γιατρούς, ἀλλά ἄν τά ποῦμε στούς ἐντόπιους, τούς φαίνονται παράξενα».

Ἐκτός ἀπό τά ἄλλα του χαρίσματα εἶχε καί τό προορατικό χάρισμα. Εἶχε πληροφορηθεῖ ἀπό τόν Θεό, πώς θά ἔφευγαν γιά τήν Ἑλλάδα. Ὕστερα ἀπό τήν Μικρασιατική καταστροφή (1922) ὁ Ὅσιος Ἀρσένιος παρέμενε στά Φάρασα ὡς τίς 14 Αὐγούστου του 1924. Τότε τόν ἀνάγκασαν οἱ Τοῦρκοι νά ἀκολουθήσει τό ποίμνιό του κατά τήν ἀνταλλαγή τῶν πληθυσμῶν… Μετά ἀπό πολλές ταλαιπωρίες ἔφτασαν μέ καράβι στόν Ἅγιο Γεώργιο Πειραιᾶ καί χαρούμενοι γιόρτασαν τήν μεγάλη μέρα τοῦ Σταυροῦ (14 Σεπτεμβρίου 1924). Ἦταν πλέον ὀγδόντα χρονῶν ὅταν ἔφτασε στήν Κέρκυρα. Ἔζησε μόνο δύο βδομάδες στό Κάστρο τῆς Κέρκυρας καί λειτούργησε δύο φορές, στόν Ι. Ναό τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καί μία ἑβδομάδα στό Νοσοκομεῖο, λόγω τῆς ἡλικίας καί κυρίως τῶν κακουχιῶν.  

Γνώριζε ἀπό προηγουμένως καί τόν θάνατό του καί ὅτι αὐτός θά συνέβαινε σ’ ἕνα νησί. Ἡ Ὁσία του μορφή συνέχεια σκοπούσε Χάρη καί παρηγοριά. Τό πρόσωπό του ἔλαμπε ἀπό τήν ἀσκητική γυαλάδα, πού ἔμοιαζε σάν τό χρῶμα τοῦ φτιασμένου κυδωνιοῦ. Εἶχε πιά ἐξαϋλωθεῖ ἀπό τούς ὑπερφυσικούς πνευματικούς ἀγῶνες, πού ἔκανε ἀπό ἀγάπη στόν Χριστό, καθώς καί ἀπό τούς πολλούς του κόπους γιά τήν ἀγάπη πρός τό ποίμνιο του, πού τό ποίμανε πενῆντα χρόνια σάν καλός Ποιμένας.

Τρεῖς μέρες πρίν τήν ἐκδημία του ἦλθε ἡ Παναγία, τόν γύρισε σ’ ὅλο τό Ἅγιο Ὄρος, τά Μοναστήρια, τούς Ναούς πού τόσο ἐπιθυμοῦσε νά δεῖ καί δέν εἶχε ἀξιωθεῖ καί τοῦ εἶπε ὅτι σέ τρεῖς ἡμέρες θά παρουσιαστεῖ στόν Κύριο, πού τόσο πολύ ἀγάπησε καί ἔδωσε ὅλο του τόν ἑαυτό σ’ Αὐτόν.

Κοιμήθηκε στίς 10 Νοεμβρίου τοῦ ἴδιου ἔτους. Ὁ γέροντας ἐννοεῖται ὅτι δέν εἶχε περιουσία νά ἀφήσει. Μερικά τριμμένα βιβλία ἔμειναν στόν φθαρτό τοῦτο κόσμο. Ὅταν τό ἔμαθαν οἱ Φαρασιώτες ἦταν ὅλοι ἀπαρηγόρητοι, παρ’ ὅτι τούς εἶχε προετοιμάσει. Συγκεντρώθηκαν πολλοί καί ἔκαναν μεγαλοπρεπῆ κηδεία, στήν ὁποία μετεῖχαν καί πολλοί ντόπιοι. Τάφηκε στό κοιμητήρι τῆς Κέρκυρας μαζί μέ τους Ἱερωμένους νεκρούς. Τά πνευματικά του παιδιά, τοῦ ἔβαλαν πάνω στόν τάφο μαρμάρινη πλάκα μέ τό ὄνομά του γραμμένο.

Τό 1945 βρῆκαν τόν τάφο του τά ἀδέλφια τοῦ Ὁσίου Παΐσιου καί τοῦ ἔστειλαν λίγο χῶμα ἀπ’ αὐτόν, πού τό ἔριξαν στόν τάφο ἑνός συγχωριανοῦ τους! Ὅταν τό 1958 ὁ Ὅσιος Παΐσιος βρέθηκε στήν Κόνιτσα στήν Ἱερά Μονή Στομίου σάν Μοναχός, μεγάλωσε τό ἐνδιαφέρον του γιά τήν ζωή καί τό λείψανο τοῦ Ἀναδόχου του Ὁσίου Ἀρσενίου. Πέρασε πολλές φορές ἀπό τόν γέρο Πρόδρομο, πού ἦταν 90 χρονῶν, νά μάθει ἀπ’ αὐτό τό ζωντανό βιβλίο γιά τή ζωή του. Δέν πέρασε τότε ἀπ’ τόν λογισμό του π. Παΐσιου νά μαζέψει πιό πολλές λεπτομέρειες. Πού νά ἤξερε ὁ Ὅσιος Παΐσιος τότε, ὅτι ὁ ἀνάδοχός του θά παρουσίαζε σημεῖα τῆς ὁσιότητάς του καί μετά τήν κοίμησή του!

Τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1958 πῆγε στήν Κέρκυρα ἀποφασισμένος νά κάνει ἀνακομιδή τῶν λειψάνων του. Ἐπειδή οἱ συμπατριῶτες του περίμεναν ὅτι τό λείψανό του θά ἦταν ἄφθαρτο, δέν ἔδωσε δημοσιότητα, γιά νά μή σκανδαλισθεῖ, ἐάν εἶχε λειώσει… Πράγματι μέ εἰδικό σημεῖο πρός τόν Ὅσιο Παΐσιο, ἔγινε ἡ ἐκταφή καί τά λείψανα τά φύλασσε ὁ γέροντας στήν Κόνιτσα. Ἀπό τό 1964 εἶχε ἀναθέσει στόν ἀδελφό του Λουκᾶ, στήν Κόνιτσα, καί μάζευε στοιχεῖα γιά τόν Ὅσιο Ἀρσένιο.

Τό 1970 τά μετέφερε καί τοποθετήθηκαν σέ κιβώτιο κάτω ἀπ’ τήν Ἁγία Τράπεζα τοῦ Καθολικοῦ στό Ἱερό Ἡσυχαστήριο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ἐυαγγελιστού καί Θεολόγου, στήν Σουρωτή Θεσσαλονίκης, σέ συνεννόηση μόνο μέ τόν φίλο του, κτήτορα καί γέροντα τοῦ Ἡσυχαστηρίου, π. Πολύκαρπο. Ὁ Ὅσιος Ἀρσένιος παρουσιάστηκε σέ ἐνοράσεις καί ἐνύπνια σέ πολλές μοναχές καί ὁ π. Πολύκαρπος ἐνημέρωσε τόν Ὅσιο Παΐσιο, πού ἦταν πιά Ἁγιορείτης.

Ἔτσι τό 1971 πῆγε στήν Κόνιτσα, βρῆκε ἀπό τόν Λουκᾶ, ὅλα τά γραφτά τοῦ Ὁσίου Ἀρσενίου ἀπ’ τά Φάρασα. Ξεκίνησε ὁ ἴδιος καί μέ πολλές δυσκολίες, ἀπ’ τούς ἁπανταχοῦ στήν Ἑλλάδα διασκορπισμένους Φαρασιῶτες καί συγκέντρωσε ἀρκετά στοιχεῖα. Τό 1971, ἀφοῦ τά στοιχεῖα τά ἔδωσε γιά διορθώσεις στήν Ἱερά Μονή Σταυρονικήτα στό Ἅγιο Ὄρος (στόν τότε Ἠγούμενο π. Βασίλειο καί στόν π. Γρηγόριο) τά ἐξέδωσε.

Τό 1979 ἐξέδωσε τό Γυναικεῖο Ἱερό Ἡσυχαστήριο τῆς Σουρωτῆς τό βίο τοῦ Ὁσίου Ἀρσενίου, μέ πολύ περισσότερα στοιχεῖα, πού μάζεψε καί ἔγραψε ὁ Ὅσιος Παΐσιος. Οἱ προσπάθειές του στό ἑξῆς ἦταν να δώσει ὅλα τά στοιχεῖα στό σεπτό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο γιά τήν ἀναγνώριση τῆς ἁγιότητος τοῦ Ὁσίου Ἀρσενίου. Νά σημειωθεῖ πώς στόν Ὅσιο Παΐσιο ὁ ἀνάδοχός του εἶχε παρουσιασθεῖ στίς 21-2-1971, Ψυχοσάββατο, δύο ὧρες πρίν βασιλέψει ὁ ἥλιος!!! Δεύτερη φορά ἔγινε ἡ… συνάντηση στίς 29 Μαρτίου 1971 καί μίλησε μαζί τοῦ!!!

Τό 1986 τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἀναγνώρισε καί ἐπίσημα τήν ἁγιότητα τοῦ Ὁσίου Ἀρσενίου τοῦ Θαυματουργοῦ καί ὅρισε νά ἑορτάζεται ἡ μνήμη του στίς 10 Νοεμβρίου, ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς του.

 

ἈΠΟΛΥΤΙΚΙΟ (ἦχος γ΄):

«Βίον ἔνθεον,καλῶς ἀνύσας, σκεῦος τίμιοντου Παρακλήτου, ἀνεδείχθης θεοφόρε Ἀρσένιε, καί τῶν θαυμάτων τήν χάριν δεξάμενος, πᾶσι παρέχεις ταχείαν βοήθειαν, πάτερ Ὅσιε, Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε,  δωρήσασθαι, ἡμῖν τό μέγα ἔλεος».

 

 Πηγή: imdpk.gr

 

 

 

10η Νοεμβρίου

 
 

 

 

Σ Υ Ν Α Ξ Α Ρ Ι Ο Ν 

 
Τῇ Ι' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἐκ τῶν ἑβδομήκοντα, Ὀλυμπᾶ, Ῥοδίωνος, Σωσιπάτρου, Τερτίου, Ἐράστου καὶ Κουάρτου.
Στίχοι
Ἑξάδα μυστῶν τοῦ Λογου ὑμνῶ λόγοις,
Λόγῳ βροτοὺς λύσαντας ἐξ ἀλογίας.
Ἑξὰς Ἀποστολέων δεκάτῃ βίον ἐξεπέρησεν.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ὀρέστου.
Στίχοι
Ἀθλητικῶν, Ὀρέστα, σῶν ἱππασμάτων,
Νικητικὰ βραβεῖα πολλὰ προσδόκα.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Θεοστηρίκτου τοῦ ἐν Συμβόλοις· καὶ τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Νόνου Ἐπισκόπου, τοῦ κατηχήσαντος τὴν Ἁγίαν Πελαγίαν.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Μαρτίνου Ἐπισκόπου.
Στίχοι
Βίου διαστάς, οὗ βραχύς τις ὁ δρόμος,
Τὸν πρὸς πόλον Μαρτῖνος ἔδραμε δρόμον.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Μίλου Ἐπισκόπου, καὶ τῶν δύο μαθητῶν αὐτοῦ.
Στίχοι
Ἔκτειναν ἐχθροὶ σὺν δυσὶ μύσταις Μίλον,
Σφαγὴ μὲν αὐτόν, τοὺς δὲ μύστας τοῖς λίθοις.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Καλλιοπίου, Νίρου, καὶ Ὠρίωνος.
Στίχοι
Ξίφει τράχηλον, Καλλιόπιε, κλίνας,
Κάλλος θεωρεῖς ἀκλινῶς Θεοῦ Λόγου.
Ὑπῆρξεν ἡμῖν ἡ κεφαλή σου, Νίρε,
Θείου κεφαλὴ Μάρτυρος διὰ ξίφους.
Κἂν ζῶν ἐβλήθη Μάρτυς εἰς γῆν Ὠρίων,
Ὑπὲρ τὸν Ὠρίωνα λάμπει τοῦ πόλου.

.

Μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀρσενίου τοῦ Καππαδόκου. 

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεὸς ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

 

 Πηγή: Μηναῖον Νοεμβρίου &  glt.goarch.org

 

 

 

Ἕνα πρόσφατο θαῦμα τοῦ ἁγίου Νεκταρίου στὴν Ἀθήνα

 

Γράφει (ἀνωνύμως) καθηγητὴς χειρουργικῆς. Δημοσιεύτηκε στὸ περιοδικὸ Τόλμη, Ἰανουάριος 2007

---

Τὴν 7.11.2006 εἰσήχθη γιὰ θεραπεία στὸ Εὐγενίδειο Θεραπευτήριο ἡ ἀσθενῆς Μ.Φ., ἐτῶν 68, ἀπὸ τὸν Θεολόγο Σπάρτης. Ἡ ἀσθενὴς παρουσίαζε παροδικὰ κρίσεις μὲ ἀπώλεια τῆς ὁράσεως (ἔχανε τὸ φῶς) τοῦ δεξιοῦ ὀφθαλμοῦ λόγω μεγάλης στένωσης τῆς καρωτίδας ἀρτηρίας, διότι ὁ ὀφθαλμός της δὲν αἱματωνόταν ἀρκετά.

Ἀφοῦ ἔγινε ὅλος ὁ προεγχειρητικός της ἔλεγχος καὶ ἐξετάσθηκε καὶ ἀπὸ νευρολόγο (Γ.Σ.) χωρὶς νὰ διαπιστωθοῦν παθολογικὰ εὑρήματα, μὲ γενικὴ ἀναισθησία χειρουργήθηκε στὶς 8.11.2006, ἡ καρωτίδα ἀνοίχθηκε, καθάρισε καὶ κλείσθηκε πάλι. Ἔγινε, ὅπως ἐπιστημονικὰ λέγεται, ἐνδαρτηριεκτομὴ τῆς καρωτίδας καὶ ἡ ἀσθενὴς ὁδηγήθηκε στὴ Μονάδα Ἐντατικῆς Θεραπείας.

Ἡ ἀσθενῆς ξύπνησε ἀπὸ τὴ νάρκωση, ἦταν ὅμως συγχυτικὴ καὶ διεγερτικὴ καὶ ἡ ἐπικοινωνία μαζί της ἦταν πρακτικὰ ἀδύνατη. Δὲν καταλάβαινε καὶ δὲν συνεργαζόταν μαζί μας, ἀλλὰ μὲ τὸ δεξὶ χέρι καὶ πόδι προσπαθοῦσε νὰ πετάξει τοὺς ὅρους. Τὸ ἀριστερὸ χέρι καὶ πόδι εἶχαν πλήρη παραλυσία.

Ἡ σοβαρὴ πνευματικὴ διαταραχή, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἡμιπληγία ἀριστερά, μᾶς ὑποχρέωσε νὰ κάνουμε ἄμεσο ἔλεγχο τῆς κυκλοφορίας τοῦ ἐγκεφάλου μὲ ἀγγειογραφία, ἡ ὁποία, ὅπως ὁ ἀκτινολόγος (Καθηγητὴς Δ.Κ.) διέγνωσε, δὲν παρουσίαζε καμία ἀπόφραξη τῶν ἀγγείων καὶ ἡ κυκλοφορία ἦταν ἐλεύθερη στὴν περιοχὴ ποὺ εἶχε χειρουργηθεῖ. Ἐρωτηματικὴ μία ἤπια ἄνευ σημασίας στένωση ἢ ἐλαφρὰ γωνίωση τῆς πορείας τοῦ ἀγγείου.

Ὅμως, ἡ σοβαρὴ κατάσταση τῆς ἀσθενοῦς μᾶς εἶχε ἀνησυχήσει, γι᾿ αὐτὸ ὁδηγήθηκε πάλι στὸ χειρουργεῖο, ὅπου ὁ ἔλεγχος τοῦ ἐγχειρητικοῦ πεδίου ἀπέδειξε ὅτι ἦταν ἀνέπαφο καὶ μὲ πολὺ καλὲς σφύξεις ἡ ἀρτηρία. Γιὰ νὰ ἐλεγχθεῖ καὶ τὸ ἐσωτερικό της καρωτίδας, ἔγινε διάνοιξη τοῦ ἀγγείου, τὸ ὁποῖο ὅμως ἦταν καὶ ἐσωτερικὰ ἀνέπαφο. Χρησιμοποιώντας ἕνα μικρὸ συνθετικὸ ἐμβάλωμα συνερράφη ἡ καρωτίδα καὶ τὸ ὑπόλοιπο ἐγχειρητικὸ πεδίο, καὶ ἡ ἀσθενὴς ὁδηγήθηκε περὶ τὴν 3η μεσημβρινὴ πάλι στὴ Μονάδα Ἐντατικῆς Θεραπείας.

Ἡ ἀναισθησιολόγος (Ἐπίκ. Καθηγήτρια Ε.Α.) συνέστησε νὰ μείνει ἡ ἄρρωστη σὲ καταστολὴ (βαθὺ ὕπνο) στὸ ἀναπνευστικὸ μηχάνημα, παρακολουθώντας τὰ ζωτικὰ σημεῖα (πίεση, σφύξεις, ἀναπνοὴ κ.ἄ.) στὶς ὀθόνες ἔλεγχου, προκειμένου νὰ σταθεροποιηθεῖ καὶ νὰ ἐπιχειρήσουμε ἀφύπνιση τὸ βράδυ ἡ τὴν ἄλλη μέρα τὸ πρωί.

Περὶ τὴν 7η βραδινὴ ὥρα, δοκιμαστικὴ μείωση τῶν ἀναισθητικῶν φαρμάκων, προκειμένου νὰ ἐκτιμηθεῖ ἡ κατάστασή της, ὁδήγησε τὴν ἀσθενὴ σὲ διέγερση καὶ ἔντονη ἀνησυχία, ὅπως τὶς πρωινὲς ὧρες μετὰ τὸ πρῶτο χειρουργεῖο, ὥστε οἱ γιατροὶ τῆς Μονάδος νὰ τὴν καταστείλουν (κοιμήσουν) καὶ πάλι μὲ φάρμακα.

Οἱ ὧρες περνοῦσαν καὶ σὲ λίγο θὰ ἑορτάζαμε τὴ μνήμη τοῦ ἁγίου Νεκταρίου. Δεδομένου ὅτι τὴν ἄλλη ἡμέρα τὸ πρωὶ 6:45 εἶχα ἁπλὸ προγραμματισμένο χειρουργεῖο καὶ δὲν θὰ μποροῦσα νὰ ἐκκλησιαστῶ στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου στὸ Ἀρεταίειο Νοσοκομεῖο (ἕνα μικρὸ ναό, τὸν ὅποιο ὁ ἴδιος εἶχα φτιάξει στὴ μνήμη τοῦ Ἁγίου καὶ εἶχε ἁγιογραφηθεῖ ἀποκλειστικὰ μὲ θαύματα τοῦ Ἁγίου, ὁ ὁποῖος εἶχε κοιμηθεῖ ἐκεῖ θαυματουργικὰ «θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ» στὸ δωμάτιο 2 τῆς Χειρουργικῆς Κλινικῆς ποὺ εἶχα τὴν τιμὴ καὶ τὴν εὐλογία τὰ τελευταῖα χρόνια νὰ διευθύνω), ἀποφάσισα νὰ ἐκκλησιαστῶ στὸν περικαλλῆ ναὸ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου μὲ τὴν ἐξαίρετη χορωδία στὸ Νέο Ἡράκλειο, ποὺ εἶχε ὁλονυχτία.

Στὸ εὐγενικὸ τηλεφώνημα τοῦ Πανοσιολογιότατου Ἀρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου Παπαθανασίου, Γραμματέως τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς, γιὰ λειτουργία στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου στὸ Ἀρεταίειο Νοσοκομεῖο, μὲ λύπη μου εἶχα ἀπαντήσει ἀρνητικά, ἔχοντας ἀφυπηρετήσει ἀπὸ τριμήνου ἀπὸ τὸ Πανεπιστήμιο καὶ μὴ ἔχοντας ἁρμοδιότητες στὴ Διοίκηση.

Στὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου στὸ Ν. Ἡράκλειο ἔφθασα περὶ τὴν 11:30 νυχτερινή, ψυχικὰ συντετριμμένος καὶ πνευματικὰ προβληματισμένος γιὰ τὴν κατάσταση τῆς ἀσθενοῦς καὶ τὴν ἄγνωστη ἐξέλιξή της. Παρακάλεσα τὸν Ἅγιο νὰ παρέμβει βοηθώντας τὴν ἄρρωστη, ἤξερα ὅμως τὴν ἀναξιότητά μου καὶ δὲν πίστεψα οὔτε λεπτὸ ὅτι ὁ Ἅγιος θὰ ἤσχολειτο μὲ τὸ πρόβλημά μου. Ἀφοῦ κοινώνησα τὴν 2:35 πρωινή, μὲ τὸ τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας ἐγκατέλειψα τὸ ναό, πάντα ἀνήσυχος καὶ προβληματισμένος γιὰ τὴν ἄρρωστη.

Τὸ πρωὶ τοῦ ἁγίου Νεκταρίου 6:45, εἶχα ὅπως προανέφερα χειρουργεῖο στὸ Εὐγενίδειο Θεραπευτήριο (ἀσθενὴς Μ.Π.), ἔχοντας τὸ κλειδὶ τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Ἀκριβῶς 6:30 πρωινή, πέρασα ἀπὸ τὸ Ἀρεταίειο, ἄνοιξα τὸ ναό, προσκύνησα τὸν Ἅγιο, ζήτησα καὶ πάλι τὴ βοήθειά του καὶ πῆγα καὶ χειρούργησα, ἔχοντας περίεργη καὶ ἰδιόρρυθμη συμπεριφορά, ὅπως οἱ γιατροὶ ποὺ μὲ βοηθοῦσαν (Θ.Γ. καὶ Β.Σ.) ἔλεγαν ἀργότερα μεταξύ τους καὶ ἐμμέσως κάποιοι ἄλλοι μοῦ μετέφεραν.

Περὶ τὴν 9η πρωινή, ἡ ἀσθενής, ἡ ὁποία καθ᾿ ὅλο τὸ 24ωρο εὑρίσκετο σὲ καταστολὴ στὴ Μονάδα Ἐντατικῆς Θεραπείας τοῦ Θεραπευτηρίου μπῆκε στὴ διαδικασία ἀφύπνισης. Ὢ τοῦ θαύματος! Ἡ ἀσθενὴς ξύπνησε, εἶχε θαυμάσια ἐπικοινωνία μὲ τὸ περιβάλλον, κινοῦσε ἐλεύθερα ὅλα τὰ ἄκρα (χέρια καὶ πόδια) πῆρε τὸ πρόγευμά της κανονικὰ σὰν νὰ μὴν εἶχε συμβεῖ τίποτε.

Τὸ ἀπόγευμα τῆς ἴδιας ἡμέρας, περὶ τὴν 7η βραδινὴ ὥρα, ὁ ἐφημερεύων γιατρὸς Θ. Τ. μὲ πῆρε τηλέφωνο καὶ μοῦ λέει: «Κύριε Καθηγητά, ἡ ἀσθενὴς περπατᾶ στὸ διάδρομο, κάνει τὸν περίπατό της καὶ θέλει νὰ σᾶς μιλήσει στὸ τηλέφωνο». Πράγματί μου ἔδωσε τὴν ἀσθενῆ στὸ τηλέφωνο, ἡ ὁποία μου εἶπε; «Γιατρούλη μου, εἶμαι μία χαρὰ καὶ θέλω νὰ σᾶς φιλήσω τὰ χρυσά σας χεράκια».

Συγκινημένος τὴν εὐχαρίστησα ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ τοῦ τηλεφώνου, γεμάτος ἀπὸ αἰσθήματα εὐγνωμοσύνης στὸν Ἅγιό μας...

Τὸ θαῦμα εἶχε γίνει.

Ὃ Ἅγιος παρενέβη ἄλλη μιὰ φορᾶ πρὸς Δόξαν τοῦ Κυρίου μας. Ποιὸς ἄραγε συγκίνησε τὸν Ἅγιο, ὥστε νὰ προστεθεῖ ἄλλη μιὰ θαυματουργὸς παρουσία του; Ὁ ἱερεὺς τοῦ χωρίου Θεολόγος Σπάρτης, πού, ὅπως ἡ ἀσθενὴς μοῦ εἶπε, προσηύχετο γι᾿ αὐτήν, ἡ ἁγία ψυχὴ τῆς ἀσθενοῦς, ἡ ὁποία φαίνεται νὰ εὐλαβεῖται τοῦ Κυρίου μας -εἶναι ἀδελφὴ δυὸ ἱερέων- ἡ ἡ αὐτόματη ἐπίσκεψη τοῦ ἁγίου Νεκταρίου δηλώνοντας θαυματουργικὰ ἄλλη μιὰ φορὰ τὴν παρουσία του τὴν ἡμέρα τῆς ἁγίας μνήμης του, τὸ ἔτος 2006.

Ἂς σημειωθεῖ ὅτι καὶ ἡ ἀξονικὴ τομογραφία τοῦ ἐγκεφάλου τὴν τρίτη μετεγχειρητικὴ ἡμέρα δὲν ἔδειξε καμία βλάβη ἐγκεφάλου. Ἡ ἀσθενὴς ἐγκατέλειψε ὑγιὴς τὸ θεραπευτήριο καὶ βρίσκεται πάλι στὸ χωριό της, τὸν Θεολόγο Σπάρτης.

 

Πηγή: ἐδῶ