Ἡ ἀγάπη μεταξὺ τῶν συζύγων - Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης

 

 

– Ἔγραψες, Γερόντισσα, εὐχὲς στὸν Δημήτρη ποὺ παντρεύεται;

 – Ἔγραψα, Γέροντα.

 – Φέρε τὴν κάρτα νὰ συμπληρώσω κι ἐγώ: «Ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Παναγία μαζί σας. Σοῦ δίνω εὐλογία, Δημήτρη, νὰ μαλώνης μὲ ὅλον τὸν κόσμο, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Μαρία! Τὸ ἴδιο καὶ στὴν Μαρία!». Γιά νὰ δῶ, θὰ καταλάβουν τί ἐννοῶ; Μὲ ρώτησε κάποιος: «Γέροντα, τί ἑνώνει περισσότερο τὸν ἄνδρα μὲ τὴν γυναίκα;». «Ἡ εὐγνωμοσύνη», τοῦ λέω. Ὁ ἕνας ἀγαπάει τὸν ἄλλον γι᾿ αὐτὸ ποὺ τοῦ χαρίζει. Ἡ γυναίκα δίνει στὸν ἄνδρα τὴν ἐμπιστοσύνη, τὴν ἀφοσίωση, τὴν ὑπακοή. Ὁ ἄνδρας δίνει στὴν γυναίκα τὴν σιγουριὰ ὅτι μπορεῖ νὰ τὴν προστατέψη. Ἡ γυναίκα εἶναι ἡ ἀρχόντισσα τοῦ σπιτιοῦ, ἀλλὰ καὶ ἡ μεγάλη ὑπηρέτρια. Ὁ ἄνδρας εἶναι ὁ κυβερνήτης τοῦ σπιτιοῦ, ἀλλὰ καὶ ὁ χαμάλης.

 

Μεταξύ τους τὰ ἀνδρόγυνα πρέπει νὰ ἔχουν τὴν ἐξαγνισμένη ἀγάπη, γιὰ νὰ ἔχουν ἀλληλοπαρηγοριὰ καὶ νὰ μποροῦν νὰ κάνουν καὶ τὰ πνευματικά τους καθήκοντα. Γιὰ νὰ ζήσουν ἁρμονικά, χρειάζεται νὰ βάλουν ἐξαρχῆς ὡς θεμέλιο τῆς ζωῆς τους τὴν ἀγάπη, τὴν ἀκριβὴ ἀγάπη, ποὺ βρίσκεται μέσα στὴν πνευματικὴ ἀρχοντιά, στὴν θυσία, καὶ ὄχι τὴν ψεύτικη, τὴν κοσμική, τὴν σαρκική. Ἂν ὑπάρχη ἀγάπη, θυσία, πάντα ἔρχεται ὁ ἕνας στὴν θέση τοῦ ἄλλου, τὸν καταλαβαίνει, τὸν πονάει. Καὶ ὅταν παίρνη κανεὶς τὸν πλησίον του στὴν πονεμένη του καρδιά, παίρνει τότε μέσα του τὸν Χριστό, ὁ Ὁποῖος τὸν γεμίζει καὶ πάλι μὲ τὴν ἀνέκφραστη ἀγαλλίασή Του.

 

Ὅταν ὑπάρχη ἀγάπη, καὶ μακριὰ νὰ βρεθῆ ὁ ἕνας ἀπὸ τὸν ἄλλον, ἂν οἱ περιστάσεις τὸ ἀπαιτήσουν, κοντὰ θὰ βρίσκεται, γιατὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ δὲν τὴν χωρίζουν ἀποστάσεις. Ὅταν ὅμως, Θεὸς φυλάξοι, τὰ ἀνδρόγυνα δὲν ἔχουν ἀγάπη μεταξύ τους, μπορεῖ νὰ βρίσκωνται κοντά, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα βρίσκονται μακριά. Γι᾿ αὐτὸ πρέπει νὰ προσπαθήσουν νὰ διατηρήσουν σὲ ὅλη τὴν ζωή τους τὴν ἀγάπη, νὰ θυσιάζεται ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον.

 

Ἡ σαρκικὴ ἀγάπη ἑνώνει ἐξωτερικὰ τοὺς κοσμικοὺς ἀνθρώπους τόσο μόνον, ὅσο ὑπάρχουν κοσμικὰ προσόντα, καὶ τοὺς χωρίζει, ὅταν αὐτὰ χαθοῦν, ὁπότε καὶ αὐτοὶ ὁδηγοῦνται στὴν ἀπώλεια. Ἐνῶ, ὅταν ὑπάρχη ἡ πνευματική, ἡ ἀκριβὴ ἀγάπη, ἂν τυχὸν ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς συζύγους χάση τὰ κοσμικά του προσόντα, αὐτὸ ὄχι μόνο δὲν τοὺς χωρίζει, ἀλλὰ τοὺς ἑνώνει περισσότερο. Ὅταν ὑπάρχη μόνον ἡ σαρκικὴ ἀγάπη, τότε, ἂν λ.χ. ἡ γυναίκα μάθη ὅτι ὁ σύντροφός της κοίταξε κάποια ἄλλη, τοῦ πετάει βιτριόλι καὶ τὸν τυφλώνει. Ἐνῶ, ὅταν ὑπάρχη ἡ ἁγνὴ ἀγάπη, τὸν πονάει πιὸ πολὺ καὶ κοιτάζει μὲ τρόπο πῶς νὰ τὸν φέρη πάλι στὸν σωστὸ δρόμο. Ἔτσι ἔρχεται ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ.

 

Μιὰ φορὰ ἦρθε στὸ Καλύβι κάποιος Ἑλληνοαμερικανὸς γιατρός. Εἶδα τὸ πρόσωπό του ποὺ ἦταν φωτεινό, γι᾿ αὐτὸ μὲ τρόπο τὸν ρώτησα γιὰ τὴν ζωή του. «Πάτερ, μοῦ εἶπε, εἶμαι Ὀρθόδοξος, ἀλλὰ μέχρι τελευταῖα οὔτε νηστεῖες κρατοῦσα οὔτε στὴν ἐκκλησία πήγαινα συχνά. Ἕνα βράδυ εἶχα γονατίσει στὸ δωμάτιό μου νὰ παρακαλέσω τὸν Θεὸ γιὰ ἕνα θέμα ποὺ μὲ ἀπασχολοῦσε, ὁπότε γέμισε τὸ δωμάτιο μὲ ἕνα γλυκὸ φῶς. Γιὰ ἀρκετὴ ὥρα δὲν ἔβλεπα τίποτε ἄλλο παρὰ μόνο φῶς καὶ ἔνιωθα μιὰ ἀνέκφραστη εἰρήνη μέσα μου». Θαύμασα, γιατὶ κατάλαβα ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἀξιώθηκε νὰ δῆ τὸ ἄκτιστο φῶς, καὶ τοῦ ζήτησα νὰ μοῦ πῆ τί εἶχε προηγηθῆ. «Πάτερ, μοῦ εἶπε, εἶμαι παντρεμένος καὶ ἔχω τρία παιδιά. Στὴν ἀρχὴ περνούσαμε καλὰ στὴν οἰκογένεια. Μετὰ ὅμως ἡ γυναίκα μου δὲν εἶχε τὴν ὑπομονὴ νὰ ἀσχολῆται στὸ σπίτι μὲ τὰ παιδιὰ καὶ ζητοῦσε νὰ βγαίνουμε ἔξω μὲ τὶς φίλες της. Τῆς ἔκανα τὸ χατίρι. Ἔπειτα ἀπὸ ἕνα διάστημα μοῦ εἶπε ὅτι ἤθελε νὰ βγαίνη μόνη της μὲ τὶς φίλες της. Τὸ δέχθηκα καὶ αὐτὸ καὶ κοίταζα ἐγὼ τὰ παιδιά. Ὕστερα δὲν ἤθελε νὰ κάνουμε μαζὶ διακοπὲς καὶ μοῦ ζητοῦσε χρήματα νὰ πηγαίνη μόνη της. Στὴν συνέχεια μοῦ ζήτησε ἕνα διαμέρισμα, γιὰ νὰ ζῆ μόνη της. Τὸ ἔκανα καὶ αὐτό, ἀλλὰ ἐκείνη μάζευε ἐκεῖ τοὺς φίλους της. Ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα προσπαθοῦσα νὰ τὴν βοηθήσω μὲ διάφορους τρόπους, μὲ συμβουλὲς κ.λπ., ὥστε νὰ λυπηθῆ τὰ παιδιά μας, ἀλλὰ δὲν δεχόταν κουβέντα. Τελικὰ μοῦ πῆρε ἕνα μεγάλο χρηματικὸ ποσὸ καὶ ἐξαφανίσθηκε. Ἔψαχνα, ρωτοῦσα παντοῦ, ἄδικα ὅμως. Εἶχα χάσει τελείως τὰ ἴχνη της. Κάποια μέρα πληροφορήθηκα ὅτι εἶχε ἔρθει ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα καὶ ἔμενε σὲ κάποιον κακόφημο οἶκο. Ἡ στενοχώρια μου γιὰ τὸ κατάντημά της δὲν περιγράφεται. Γονάτισα πάνω στὴν θλίψη μου νὰ προσευχηθῶ. "Θεέ μου, εἶπα, βοήθησέ με νὰ τὴν βρῶ καὶ νὰ κάνω ὅ,τι μπορῶ, γιὰ νὰ μὴ χάση τὴν ψυχή της. Αὐτὴν τὴν κατάντια της δὲν μπορῶ νὰ τὴν ἀντέξω". Τότε μὲ ἔλουσε ἐκεῖνο τὸ φῶς καὶ πλημμύρισε μὲ εἰρήνη ἡ καρδιά μου». «Ὁ Θεός, ἀδελφέ, τοῦ εἶπα, εἶδε τὴν ὑπομονή, τὴν ἀνεξικακία, τὴν ἀγάπη σου καὶ σὲ παρηγόρησε μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο».

 

Γι᾿ αὐτὸ λέω ὅτι θὰ μᾶς κρίνουν οἱ λαϊκοί. Βλέπετε; Γιατρὸς στὴν Ἀμερική, μὲ τέτοια σύζυγο, μὲ τί συνθῆκες καὶ σὲ τί περιβάλλον ζοῦσε, καὶ ὅμως τί ἀξιώθηκε!

 

 Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης

 

Πηγή: panagia40ek.gr 

Πρέπει νὰ ἀγωνιστοῦμε - Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης

  

 

Πρέπει νὰ ἀγωνιστοῦμε 

μὲ φιλότιμο γιὰ νὰ σωθοῦμε, 

γιὰ νὰ μὴ λυπήσουμε τὸν Χριστό. 

Θὰ μᾶς πεῖ ὁ Χριστός:

«Παιδί μου ἐγὼ ἔκανα τόσα γιὰ νὰ σὲ σώσω.

Ἔχυσα τὸ αἷμα μου καὶ ὑπέμεινα τόσα πάθη, 

ἐσὺ τὶ ἔκανες γιὰ νὰ σωθῆς; ».

 

 Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης 

Πηγή: Ἡμερολόγιο τοῦ 2022, Όρθόδοξος Κυψέλη, σελ.: 163

 

 

Ἡ ὑπομονὴ ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν ἀγάπη

 

 

Ἡ ὑπομονὴ ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν ἀγάπη. 

Γιὰ νὰ ὑπομείνης τὸν ἄλλον, 

πρέπει νὰ τὸν πονέσης. 

Καὶ βλέπω πῶς μὲ τὴν ὑπομονὴ 

σώζεται ἡ οἰκογένεια. 

Εἶδα θηρία νὰ γίνωνται ἀρνιά. 

Μὲ τὴν ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ 

τὰ πράγματα ἐξελίσσονται 

ὁμαλὰ καὶ πνευματικά. 

 

Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης  

Πηγή: panagia40ek.gr

Ἡ εὐλάβεια πρὸς τὴν Παναγία - Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

 

Πέστε μας, Γέροντα, κάτι γιὰ τὴν Παναγία.

– Τί νὰ σᾶς πῶ; Μὲ φέρνετε σὲ πολὺ δύσκολη θέση. Γιὰ νὰ μιλήση κανεὶς γιὰ τὴν Παναγία, πρέπει νὰ Τὴν ζήση.

– Γέροντα, καὶ τὸ ὄνομα τῆς Παναγίας ἔχει δύναμη πνευματική, ὅπως τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ;

– Ναί. Ὅποιος ἔχει πολλὴ εὐλάβεια στὴν Παναγία, ἀκούει τὸ ὄνομά Της καὶ ἀλλοιώνεται. Ἤ, ἂν τὸ βρῆ κάπου γραμμένο, τὸ ἀσπάζεται μὲ εὐλάβεια καὶ σκιρτάει ἡ καρδιά του. Μπορεῖ νὰ κάνη ὁλόκληρη Ἀκολουθία μὲ ἕναν συνεχῆ ἀσπασμὸ στὸ ὄνομα τῆς Παναγίας. Καὶ ὅταν προσκυνᾶ τὴν εἰκόνα Της, δὲν ἔχει τὴν αἴσθηση ὅτι εἶναι εἰκόνα, ἀλλὰ ὅτι εἶναι ἡ ἴδια ἡ Παναγία, καὶ πέφτει κάτω λειωμένος, διαλυμένος ἀπὸ τὴν ἀγάπη Της.

– Γέροντα, νὰ μᾶς λέγατε κάτι ἀπὸ τὸ προσκύνημά σας στὴν Παναγία τῆς Τήνου.

– Τί νὰ πῶ; Μιὰ τόσο μικρὴ εἰκόνα κι ἔχει τόση Χάρη! Δὲν μποροῦσα νὰ ξεκολλήσω ἀπὸ κοντά της. Παραμέρισα λίγο, γιὰ νὰ μὴν ἐμποδίζω τοὺς ἄλλους ποὺ ἤθελαν νὰ προσκυνήσουν.

– Μερικοί, Γέροντα, σκανδαλίζονται ἀπὸ τὰ πολλὰ ἀφιερώματα ποὺ ἔχουν οἱ θαυματουργὲς εἰκόνες τῆς Παναγίας.

– Νὰ σᾶς πῶ τί ἔπαθε μιὰ φορὰ ἕνας πολὺ ἁπλὸς καὶ εὐλαβὴς προσκυνητής. Πῆγε στὴν Μονὴ Ἰβήρων καὶ προσκύνησε τὴν Παναγία τὴν Πορταΐτισσα. Ἐκεῖ ἡ εἰκόνα εἶναι γεμάτη φλουριά. Στὸν γυρισμό, πηγαίνοντας γιὰ τὴν Μονὴ Σταυρονικήτα, μπῆκε σὲ λογισμούς. «Παναγία μου, εἶπε, ἐγὼ ἤθελα νὰ Σὲ δῶ ἀλλιῶς· ἁπλή, ὄχι μὲ φλουριά». Τί παθαίνει ἐν τῷ μεταξύ; Τὸν ἔπιασε ἕνας πόνος δυνατός, ζαλίστηκε καὶ ἔμεινε ἐκεῖ, στὴν μέση τοῦ δρόμου. Ἄρχισε λοιπὸν νὰ ζητάη βοήθεια ἀπὸ τὴν Παναγία: «Παναγία μου, ἔλεγε, κάνε με καλὰ καὶ θὰ σοῦ φέρω δυὸ φλουριά!». Τότε τοῦ παρουσιάσθηκε ἡ Παναγία καὶ τοῦ εἶπε: «Ἔτσι μοῦ τὰ ἔφεραν τὰ φλουριά. Μήπως ἐγὼ τὰ ζήτησα; Μήπως τὰ ἤθελα ἐγώ;». Καὶ ἀμέσως ὁ πόνος σταμάτησε. 

Βλέπετε, ἐπειδὴ εἶχε καλὴ διάθεση, πολλὴ πίστη, τὸν βοήθησε ἡ Παναγία. Ἐγὼ μερικὲς φορὲς ἐκεῖ στὸ Καλύβι, ὅταν θέλω νὰ προσευχηθῶ στὴν Παναγία, σκέφτομαι: «Πῶς νὰ πάω μὲ ἄδεια χέρια νὰ Τὴν παρακαλέσω;». Κόβω λίγα ἀγριολούλουδα, τὰ πηγαίνω στὴν εἰκόνα Της καὶ λέω: «Παναγία μου, πάρε αὐτὰ τὰ λουλούδια ἀπὸ τὸ Περιβόλι Σου». Πρὶν πάω στὸ Ἅγιον Ὄρος, ἄκουγα νὰ λένε ὅτι εἶναι «τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας» καὶ περίμενα νὰ δῶ λουλούδια, δένδρα ὀπωροφόρα κ.λπ. Ὅταν πῆγα καὶ εἶδα ἄγριες καστανιές, κουμαριές, κατάλαβα ὅτι εἶναι πνευματικὸ τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας. Ἀργότερα ἔνιωσα μέσα σὲ αὐτὸ καὶ τὴν παρουσία Της.

– Πῶς θὰ αἰσθανθῶ, Γέροντα, τὴν παρουσία τῆς Παναγίας, γιὰ νὰ μοῦ θερμάνη τὴν καρδιά;

– Μιὰ ποὺ φέρεις τὸ ὄνομα τῆς Μεγάλης Μητέρας τοῦ Χριστοῦ καὶ κατὰ χάριν Μητέρας ὅλων τῶν ἀνθρώπων, νὰ Τὴν ἐπικαλῆσαι συνέχεια: «Παναγία μου, νὰ λές, Ἐσὺ ποὺ καταδέχτηκες νὰ ἔχω τὸ ὄνομά Σου, βοήθησέ με νὰ ζήσω ὅπως εἶναι εὐάρεστο σ’ Ἐσένα. Ἄλλοι μόνον τὸ ὄνομά Σου ἀκοῦνε καὶ συγκινοῦνται, κι ἐγὼ τί κάνω;». 

Εὔχομαι ἡ Παναγία νὰ μένη συνέχεια κοντά σου καὶ νὰ σὲ σκεπάζη σὰν τὸ κλωσσοπούλι κάτω ἀπὸ τὰ Ἀγγελικὰ φτερά Της.

 

Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης

Πηγή: filoinikodimou.blogspot.com

 

Ὁ Θεὸς ἀγαπάει πολὺ τὴν Ἑλλάδα καὶ τοὺς Ἕλληνες - Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης

Μὴ στενοχωριέστε, παιδιά μου,

ὁ Θεὸς ἀγαπάει πολὺ τὴν Ἑλλάδα 

καὶ τοὺς Ἕλληνες. 

Ἔστω καὶ λίγοι, μετρημένοι 

στὰ δάχτυλα τοῦ ἑνὸς χεριοῦ 

νὰ μείνουν οἱ πιστοί, 

θὰ προστατεύει ὁ Θεὸς 

τὴν Ἑλλάδα.

 

Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης  

Ὁσίου Παΐσίου Λόγοι

 

 

 

 

 Ἡ μεγαλύτερη δοκιμασία τῶν ἄλλων εἶναι τὸ καλύτερο φάρμακο γιὰ μας. 

Ἐγώ, ὅ,τι κι ἂν ἔχω, ὅταν σκέπτωμαι πῶς ὑποφέρουν αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, 

λέω “δόξα τῷ Θεῷ”. 

Θὰ μπορούσα νὰ εἶμαι καὶ ἐγώ ἕνας παράλυτος καὶ

 νὰ μὴν μπορῶ νὰ κουνηθῶ καθόλου. 

Τὶ θὰ ἔκανα τότε; Δόξα τῷ Θεῷ, τώρα εἶμαι σὰν βασιλιάς.

Νὰ ζῆς τὸν πόνο σου σὰν νὰ μὴν ὑπάρχη.

Ὅσο περισσότερο κοπιάζεις, τόσο περισσότερη χαρὰ καὶ περισσότερη χάρι θὰ πάρεις ἀπὸ τὸν Θεό.

Γιὰ νὰ πάψη τὸ ἐργοστάσιό μας (δηλαδὴ ὁ νοῦς μας) νὰ παράγη κακοὺς λογισμούς, πρέπει νὰ λείψη η πονηριά. Τότε ὁ ἄνθρωπος ἔχει πνευματική ὑγεία.

Εἶναι ἀνάγκη νὰ βάλη ὁ ἄνθρωπος Χριστό μέσα του, ἀλλιῶς εἶναι κολοκύθι.

Ὁ πιὸ εὔκολος καὶ σύντομος δρόμος εἶναι ἡ ὑπακοή. Στὴν ὑπακοὴ ἡ χάρις καθοδηγεῖ.

Ὄταν ἐργάζεσθε, τὰ χέρια νὰ εἶναι στὴν δουλειὰ καὶ ὁ νοῦς στὸν Θεό.

 

Νὰ μάθουμε τὸ τυπικό τοῦ Παραδείσου, ποὺ εἶναι ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή.

  

Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης 

Από το βιβλίο: Από την ασκητική και ησυχαστική Αγιορειτική παράδοση 

 Πηγή: koinoniaorthodoxias.org

Ἠ αὐτοθυσία τοῦ Ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου

 

π. Θεόκλητος Διονυσιάτης

Βρεθήκαμε 4-5 χρόνια μετά τὴν κοίμηση τοῦ γέροντα στὸ κελλάκι τοῦ Γέρο Θεόκλητου Διονυσιάτη.

-Γέροντα τελικά ἦταν ὁ πάτερ Παΐσιος Ἅγιος ;;

- Θὰ σᾶς πῶ ἕνα περιστατικό ποὺ μοῦ διηγήθηκαν πρὶν λίγες μέρες.

Μία ἡλικιωμένη γυναίκα ἀπὸ τὴν Τρίπολη πίνοντας καφὲ μὲ τὶς φίλες της ἀναφέρθηκε στὸν Γέροντα :

«Ἂν ἦταν ἅγιος καὶ θαυματουργὸς θὰ εἶχε κάνει πρώτα καλὰ τὸν ἑαυτό του».

Τὸ βράδυ τῆς ἐμφανίστηκε ὁλοζώντανος καὶ τῆς εἶπε:

- Θυμᾶσαι δέκα χρόνια πρὶν ποὺ νοσηλευόσουν στὸ νοσοκομεῖο μὲ αἱμορραγίες;

Εἶχες χάσει πολὺ αἵμα. 

Θυμᾶσαι ποὺ ὁ ἀδελφός σου εἶχε ἔλθει στὸ Ἅγιον Ὅρος νὰ ζητήσει βοήθεια;;

Νὰ γνωρίζεις ὅτι τὸν καρκίνο στὸ ἔντερο ἀπὸ σένα τὸν πήρα.

Μιχάλης Μάλαμας

 

Πηγή:  apantaortodoxias.blogspot.com

Πῶς θὰ ἀντισταθεῖτε στὸ κακό - Ὅσιος Παΐσιος Ἁγιορείτης

 

– Γέροντα, μερικὲς φορὲς οἱ πειρασμοὶ ἔρχονται ὁ ἕνας πάνω στὸν ἄλλον καὶ δὲν ἀντέχω.

– Νὰ σοῦ πῶ μία λύση, γιὰ νὰ τοὺς ἀποφύγεις; Θὰ τὴν δεχθεῖς;

– Ναὶ.

– Ἡ μόνη λύση γιὰ νὰ ἀποφύγεις τοὺς πειρασμούς, εἶναι νὰ … συμμαχήσεις μὲ τὸν διάβολο! Τί γελᾶς; Δὲν σοῦ ἀρέσει αὐτὴ ἡ λύση; Κοίταξε νὰ σοῦ πῶ. Ὅσο κανεὶς ἀγωνίζεται, θὰ ἔχει πειρασμοὺς καὶ δυσκολίες. Και ὅσο προσπαθεῖ νὰ ἀποφύγει τὸν πειρασμό, τόσο κόντρα τοῦ πάει ὁ διάβολος. Ἀλλὰ μὲ τοὺς πειρασμοὺς – ἂν τοὺς ἀξιοποιήσουμε σωστὰ -, δίνεται ἡ εὐκαιρία, ἐπειδὴ μερικὲς φορὲς ἡ ζωή μας εἶναι ἀντιευαγγελική, νὰ γίνει «εὐαγγελική».

– Γέροντα, σκαλώνω σὲ μερικὰ ἀσήμαντα πράγματα καὶ δὲν ἔχω διάθεση μετὰ νὰ ἀγωνισθῶ γιὰ κάτι ἀνώτερο.

– Αὐτὰ εἶναι σὰν τὶς νάρκες ποὺ βάζει ὁ ἐχθρός, γιὰ νὰ ἀχρηστέψει τὸν στρατό. Τὸ ταγκαλάκι (ἔτσι ἀποκαλοῦσε ὁ Γέροντας τὸν διάβολο καὶ τὰ δαιμόνια) ὅταν δεῖ ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ κάνει ἄλλη ζημιὰ στὸν ἀγωνιστὴ, κοιτάει πὼς νὰ τὸν ἀχρηστέψει μὲ ἀσήμαντα πράγματα. Ὕστερα, νὰ ξέρεις ὅτι ὑπάρχουν καὶ μικρὰ ταγκαλάκια, ποὺ κάνουν ὅμως μεγάλη ζημιά. Μία φορᾶ ρώτησαν ἕνα μικρὸ ταγκαλάκι: «Τάχα τί μπορεῖς νὰ κάνεις ἐσύ;». «Ἐγὼ τί μπορῶ νὰ κάνω; Πάω καὶ μπερδεύω τὶς κλωστὲς στὶς μοδίστρες, στοὺς τσαγκάρηδες, ἀπάντησε, καὶ τοὺς κάνω νὰ θυμώνουν». Τὰ μεγαλύτερα σκάνδαλα γίνονται ἀπὸ τιποτένια πράγματα, ὄχι μόνο σ’ ἐμᾶς, ἀλλὰ μερικὲς φορὲς καὶ στὰ κράτη. Στοὺς πνευματικοὺς ἀνθρώπους δὲν ὑπάρχουν σοβαρὲς ἀφορμὲς γιὰ σκάνδαλα. Ἀπὸ τὸ μικρὰ παίρνει ὁ διάβολος ἀφορμή. Τσακίζει τὸν ἄνθρωπο ψυχικὰ μὲ κάτι χαζά, παιδικὰ πράγματα, ὀπότε κάνει τὴν καρδιὰ του ὅπως ἐκεῖνος θέλει καὶ μένει μετὰ κανεὶς ἕνα κούτσουρο.

– Γιατί, Γέροντα, ἐνῶ βάζω ἕνα πρόγραμμα, μία σειρὰ στὸν ἀγώνα μου, καὶ ξεκινῶ μὲ διάθεση νὰ ἀγωνισθῶ, σύντομα ξεχνιέμαι;

– Δὲν ξέρεις; Τὸ ταγκαλάκι, ὅταν πάρει εἴδηση ὅτι κάνουμε δουλειὰ πνευματική, τότε γυρίζει τὸ κουμπὶ ἀλλοῦ. Ἐνῶ βάζουμε ἕνα πρόγραμμα, μία ἄλφα σειρά, βρισκόμαστε σὲ ἄλλη καί, ἂν δὲν προσέξουμε, τὸ ἀντιλαμβανόμαστε μετὰ ἀπὸ μέρες. Γι’ αὐτὸ ὁ ἀγωνιστὴς πρέπει νὰ πηγαίνει ὅλο κόντρα στὸν διάβολο- φυσικὰ μὲ διάκριση- καὶ νὰ τὸν παρακολουθεῖ κάποιος ἔμπειρος Πνευματικός.

– Ἕναν ἄνθρωπο ποὺ δὲν κάνει λεπτὴ ἐργασία στὸν ἑαυτό του, ὁ σατανᾶς τὸν πολεμάει;

– Ὁ σατανᾶς δὲν πάει σὲ ἕναν ἄχρηστο ἄνθρωπο, ἀλλὰ πάει σὲ ἕναν ἀγωνιστή, γιὰ νὰ τὸν πειράξει καὶ νὰ τὸν ἀχρηστέψει. Δὲν χάνει τὸν καιρό του νὰ κάνει λεπτὴ ἐργασία σὲ κάποιον ποὺ δὲν ἔχει κάνει λεπτὴ ἐργασία. Στέλνει σ’ αὐτὸν ποὺ ράβει μὲ σακοράφα, διάβολο μὲ σακοράφα. Σ’ αὐτὸν ποὺ κάνει λεπτὸ ἐργόχειρο, στέλνει διάβολο ποὺ κάνει λεπτὸ ἐργόχειρο. Σ’ αὐτὸν ποὺ κάνει πολὺ ψιλὸ κέντημα, στέλνει διάβολο γιὰ πολὺ ψιλὴ ἐργασία. Σ’ αὐτοὺς ποὺ κάνουν χονδρὴ δουλειὰ στὸν ἑαυτό τους, στέλνει χονδρὸ διάβολο.

Στοὺς ἀρχάριους στέλνει ἀρχάριο διάβολο. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν λεπτὴ ψυχή, πολὺ φιλότιμο καὶ εἶναι εὐαίσθητοι, χρειάζεται νὰ προσέξουν, γιατί βάζει καὶ ὁ διάβολος τὴν οὐρά του καὶ τοὺς κάνει πιὸ εὐαίσθητους, καὶ μπορεῖ νὰ φθάσουν στὴν μελαγχολία ἢ ἀκόμη -Θεὸς φυλάξοι- καὶ στὴν αὐτοκτονία. Ὁ διάβολος, ἐνῶ ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους μας βάζει νὰ πηγαίνουμε κόντρα στὸν πλησίον μας καὶ νὰ μαλώνουμε, ὁ ἴδιος ποτὲ δὲν πάει κόντρα.

Τὸν ἀμελὴ τὸν κάνει πιὸ ἀμελὴ. Τὸν ἀναπαύει μὲ τὸν λογισμό: «τὸ κεφάλι σου πονάει, εἶσαι ἀδιάθετος. Δὲν πειράζει καὶ ἂν δὲν σηκωθεῖς γιὰ προσευχή». Τὸν εὐλαβὴ τὸν κάνει πιὸ εὐλαβὴ, γιὰ νὰ τὸν ρίξει στὴν ὑπερηφάνεια, ἢ τὸν σπρώχνει νὰ ἀγωνισθεῖ περισσότερο ἀπὸ τὶς δυνάμεις του, ὥστε νὰ ἀποκάμει καὶ νὰ ἀφήσει μετὰ ὅλα τὰ πνευματικὰ του ὅπλα καὶ νὰ παραδοθεῖ ὁ πρώην πολὺ ἀγωνιστής. Τὸν σκληρόκαρδο τὸν κάνει πιὸ σκληρόκαρδο, τὸν εὐαίσθητο, ὑπερευαίσθητο.

Καὶ βλέπεις πόσοι ἄνθρωποι, ἄλλοι ἔχουν κάποια εὐαισθησία καὶ ἄλλοι γιατί ἔχουν κλονισθεῖ τὰ νεῦρα τους, ταλαιπωροῦνται μὲ ἀϋπνίες καὶ παίρνουν χάπια ἢ βασανίζονται καὶ χαραμίζονται στὰ νοσοκομεῖα. Σπάνια νὰ δεῖς ἄνθρωπο ἰσορροπημένο. Ἔγιναν μπαταρίες οἱ ἄνθρωποι. Οἱ περισσότεροι σὰν νὰ ἔχουν ἠλεκτρισμό. Ὅσοι μάλιστα δὲν ἐξομολογοῦνται, δέχονται ἐπιδράσεις δαιμονικές. Ἔχουν ἕναν δαιμονικὸ μαγνητισμό, γιατί ὁ διάβολος ἔχει ἐξουσία ἐπάνω τους. Λίγοι ἄνθρωποι, εἴτε ἀγόρια εἴτε κοπέλες εἴτε ἡλικιωμένοι εἶναι, ἔχουν ἕνα βλέμμα γαλήνιο. Δαιμονισμός! Ξέρεις τί θὰ πεῖ δαιμονισμός; Νὰ μὴν μπορεῖς νὰ συνεννοηθεῖς μὲ τὸν κόσμο.

Εἶπα σὲ κάποιους γιατροὺς ποὺ συζητοῦσαν γιὰ τὴν ἀναισθησία ποὺ κάνουν στὶς ἐγχειρήσεις: «Τοῦ πειρασμοῦ ἡ ἀναισθησία ἔχει ἄσχημες ἐπιπτώσεις στὸν ἄνθρωπο, ἐνῶ αὐτὴ ποὺ κάνετε ἐσεῖς βοηθάει». Ἡ ἀναισθησία τοῦ διαβόλου εἶναι σὰν τὸ δηλητήριο ποὺ ρίχνει τὸ φίδι στὰ πουλιὰ ἢ στὰ λαγουδάκια, γιὰ νὰ παραλύσουν καὶ νὰ τὰ καταπιεῖ χωρὶς νὰ ἀντιδράσουν. Ὁ διάβολος, ὅταν θέλει νὰ πολεμήσει ἕναν ἄνθρωπο, στέλνει πρῶτα ἕνα διαβολάκι «ἀναισθησιολόγο», γιὰ νὰ κάνει τὸν ἄνθρωπο πρῶτα ἀναίσθητο, καὶ μετὰ πηγαίνει ὁ ἴδιος καὶ τὸν πελεκάει, τὸν κάνει ὅ,τι θέλει …

Ἀλλὰ προηγεῖται ὁ … «ἀναισθησιολόγος». Μᾶς βάζει ἔνεση ἀναισθησίας καὶ ξεχνοῦμε. Νά, βλέπεις, οἱ μοναχοὶ ὑποσχόμαστε «ὑβρισθῆναι, χλευασθῆναι κ.λπ.», καὶ τελικά, ὁ πειρασμὸς μερικὲς φορές μᾶς μπερδεύει καὶ κάνουμε τὰ ἀντίθετα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ὑποσχεθήκαμε. Ἀλλιῶς ξεκινᾶμε κι ἀλλιῶς καταλήγουμε. Γιὰ ἀλλοῦ ξεκινήσαμε νὰ πᾶμε καὶ ἀλλοῦ πηγαίνουμε. Δὲν προσέχουμε. Δὲν σᾶς ἔχω πεῖ παραδείγματα;

Παλαιότερα, στὴν Κόνιτσα δὲν ὑπῆρχε Τράπεζα. Ἀναγκάζονταν οἱ ἄνθρωποι νὰ πᾶνε στὰ Γιάννενα, ὅταν ἤθελαν νὰ πάρουν κανένα δάνειο. Ξεκινοῦσαν, λοιπὸν, μερικοὶ ἀπὸ τὰ γύρω χωριὰ καὶ πήγαιναν ἑβδομήντα δυὸ χιλιόμετρα μὲ τὰ πόδια, νὰ πάρουν δάνειο, γιὰ νὰ ἀγοράσουν λ.χ. ἕνα ἄλογο. Τότε, ἂν κανεὶς εἶχε ἕνα ἄλογο, μποροῦσε νὰ συντηρήσει τὴν οἰκογένειά του. Ἔκανε ζευγάρι μὲ τὸ ἄλογο κάποιου ἄλλου καὶ ὄργωνε. Μία φορᾶ ξεκίνησε ἕνας νὰ πάει στὰ Γιάννενα, νὰ πάρει δάνειο, γιὰ νὰ ἀγοράσει ἕνα ἄλογο, νὰ ὀργώνει τὰ χωράφια του καὶ νὰ μὴν παιδεύεται νὰ σκάβει μὲ τὴν τσάπα. Πῆγε, λοιπὸν, στὴν Τράπεζα, πῆρε τὸ δάνειο καὶ μετὰ πέρασε καὶ ἀπὸ τὰ ἑβραίικα μαγαζιὰ καὶ χάζευε. Τὸν ἔβλεπε ὁ ἕνας Ἑβραῖος, τὸν τραβοῦσε μέσα. «Πέρνα μέσα, μπάρμπα, ἔχω καλὸ πράγμα!».

Ἔμπαινε ἐκεῖνος μέσα, ἄρχιζε ὁ Ἑβραῖος νὰ κατεβάζει τὰ τόπια ἀπὸ τὰ ράφια. Τὰ ἔπαιρνε, τὰ τίναζε. «Παρ’ τό, τοῦ ἔλεγε, εἶναι καλό, καὶ γιὰ τὰ παιδιά σου θὰ σοῦ τὸ δώσω φθηνό». Ἔφευγε ἀπὸ τὸν ἕναν, προχωροῦσε παραπέρα, χάζευε σὲ ἄλλον. «Ἔλα, μπάρμπα, μέσα, τοῦ ἔλεγε ὁ Ἑβραῖος, θὰ σοῦ δώσω τὸ πιὸ φθηνό». Κατέβαζε τὰ τόπια, τὰ ἄνοιγε, τὰ ἅπλωνε. Ζαλίστηκε στὸ τέλος ὁ καημένος. Εἶχε καὶ λίγο φιλότιμο, σοῦ λέει «τώρα τὰ κατέβασε τὰ τόπια, τὰ ἅπλωσε …;», καὶ δῆθεν «γιὰ τὰ παιδιὰ τοῦ πιὸ φθηνό», ἔδωσε τὰ χρήματα ποὺ εἶχε πάρει ἀπὸ τὴν Τράπεζα καὶ ἀγόρασε ἕνα τόπι πανί, ἀλλὰ καὶ αὐτὸ ἦταν χωνεμένο! Μὰ καὶ ἕνα τόπι πανὶ τί νὰ τὸ κάνει;

Καὶ ἕνας πλούσιος δὲν ἔπαιρνε ἕνα τόπι πανί, ἔπαιρνε ὅσο τοῦ χρειαζόταν. Τελικὰ γύρισε στὸ σπίτι μὲ ἕνα τόπι σάπιο ὕφασμα! «Ποῦ εἶναι τὸ ἄλογο;», τὸν ρωτᾶν. «Ἔφερα ὕφασμα γιὰ τὰ παιδιά!», λέει. Ἀλλὰ τί νὰ τὸ κάνουν τόσο ὕφασμα; Χρεώθηκε ἐν τῷ μεταξὺ στὴν Τράπεζα, καὶ ἄλογο δὲν πῆρε παρὰ ἕνα τόπι πανὶ χωνεμένο. Ἄντε πάλι νὰ πηγαίνει νὰ σκάβει μὲ τὴν τσάπα στὰ χωράφια, νὰ δυσκολεύεται, γιὰ νὰ ξεχρεώσει τὸ δάνειο!

Ἂν ἀγόραζε ἄλογο, θὰ ἐπέστρεφε καὶ καβάλα, θὰ ψώνιζε καὶ λίγα πράγματα γιὰ τὸ σπίτι του καὶ δὲν θὰ σκοτωνόταν νὰ σκάβει μὲ τὴν τσάπα! Ἀλλὰ γιὰ νὰ χαζεύει στὰ μαγαζιὰ τὰ ἑβραίικα, εἴδατε τί ἔπαθε; Ἔτσι κάνει καὶ ὁ διάβολος. Σὰν τὸν πονηρὸ ἔμπορο σὲ τραβάει ἀπὸ ‘δῶ, σὲ τραβάει ἀπὸ ‘κεῖ, σοῦ βάζει τρικλοποδιές, καὶ τελικὰ σὲ καταφέρνει νὰ πᾶς ἐκεῖ ποὺ θέλει ἐκεῖνος. Γιὰ ἀλλοῦ ξεκινᾶς καὶ ἀλλοῦ καταλήγεις, ἂν δὲν προσέξεις. Σὲ ξεγελάει καὶ χάνεις τὰ καλύτερα χρόνια σου.

Ὁ διάβολος κάνει τὸ πᾶν γιὰ νὰ μὴ βοηθηθεῖ ὁ ἄνθρωπος

Ὁ διάβολος εἶναι τεχνίτης. Ἂν φέρει λ.χ. τὴν ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας σὲ ἕναν πνευματικὸ ἄνθρωπο ἕναν ἐλεεινὸ λογισμό, ἐκεῖνος θὰ τὸν καταλάβει, θὰ τιναχθεῖ καὶ θὰ τὸν διώξει. Γι’ αὐτὸ τοῦ φέρνει ἕναν πνευματικὸ λογισμό. «Τὸ τάδε βιβλίο, τοῦ λέει, γράφει αὐτὸ γιὰ τὴν Θεία Λειτουργία». Μετὰ θὰ τοῦ τραβήξει τὴν προσοχὴ λ.χ. στὸν πολυέλαιο. Θὰ ἀναρωτηθεῖ ποιὸς ἄραγε νὰ τὸν ἐφτίαξε. Ἢ θὰ τοῦ θυμίσει ἕναν ἄρρωστο ποὺ πρέπει νὰ πάει νὰ τὸν δεῖ. «Ἅ ἔμπνευση, λέει, τὴν ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας», ἐνῶ εἶναι ὁ διάβολος ποὺ μπαίνει ἐνδιάμεσος καὶ πιάνει ὁ ἄνθρωπος τὴν συζήτηση μὲ τὸν λογισμό του. Ὅποτε ἀκούει τὸν ἱερέα νὰ λέει «Μετὰ φόβου …» καὶ τότε καταλαβαίνει ὅτι τελείωσε ἡ Θεία Λειτουργία καὶ ἐκεῖνος δὲν συμμετεῖχε καθόλου.

Νά, καὶ ἐδῶ στὸν Ναό. Πηγαίνει ἡ ἐκκλησάρισσα νὰ ἀνάψει τὰ κεριὰ στὸν πολυέλαιο καὶ ἔχω παρατηρήσει ὅτι καὶ μεγάλους ἀκόμα τοὺς ἀποσπᾶ ὁ πειρασμὸς ἐκεῖ πέρα καὶ χαζεύουν τὴν ἀδελφὴ πὼς ἀνάβει τὰ κεριά. Αὐτὸ εἶναι τελείως παιδικό. Μόνον τὰ μικρούτσικα παιδάκια χαίρονται μὲ κάτι τέτοια καὶ λένε: «Τὰ ἄναψε!». Δηλαδή, αὐτὸ γιὰ τὰ μικρὰ παιδάκια εἶναι δικαιολογημένο, ἀλλὰ γιὰ τοὺς μεγάλους; Ἤ, ἐνῶ πρέπει νὰ ἀποφεύγουμε τὶς κινήσεις τὴν ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας, ὁ πειρασμὸς μπορεῖ νὰ βάλει ἐκείνη τὴν ἱερὴ ὥρα μία ἀδελφὴ νὰ γυρίζει στὸ ἀναλόγιο τὰ φύλλα τοῦ βιβλίου, νὰ κάνει θόρυβο καὶ νὰ ἀποσπᾶ τοὺς ἄλλους.

Ἀκοῦνε «κρίτς-κρίτς», «τί γίνεται;» λένε καὶ φεύγει ἔτσι ὁ νοῦς ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ χαίρεται τὸ ταγκαλάκι. Γι’ αὐτὸ νὰ προσέχουμε νὰ μὴ γινόμαστε ἐμεῖς αἰτία νὰ ἀποσπᾶται ἡ προσοχὴ τῶν ἄλλων τὴν ὥρα τῆς θείας λατρείας. Κάνουμε ζημιὰ στὸν κόσμο καὶ δὲν τὸ καταλαβαίνουμε. Ἢ παρατηρῆστε σὲ καμία ἀνάγνωση. Ὅταν φθάσει ὁ ἀναγνώστης στὸ πιὸ ἱερὸ σημεῖο, ἀπὸ τὸ ὁποῖο θὰ βοηθηθοῦν οἱ ἄνθρωποι, τότε ἢ θὰ χτυπήσει δυνατὰ ἀπὸ τὸ ἀέρα ἡ πόρτα ἢ θὰ βήξει κάποιος καὶ θὰ ἀποσπασθεῖ ἡ προσοχή τους καὶ δὲν θὰ ὠφεληθοῦν ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἱερὸ σημεῖο. Ἔτσι κάνει τὴν δουλειὰ του τὸ ταγκαλάκι.

Ὤ, ἂν βλέπατε τὸν διάβολο πὼς κινεῖται! Δὲν τὸν ἔχετε δεῖ, γι’ αὐτὸ δὲν καταλαβαίνετε μερικὰ πράγματα! Κάνει τὸ πᾶν, γιὰ νὰ μὴ βοηθηθεῖ ὁ ἄνθρωπος. Τὸ ἔχω παρατηρήσει στὸ Καλύβι, ὅταν συζητῶ. Μόλις φθάσω ἀκριβῶς στὸ σημεῖο ποὺ θέλω, στὸ πιὸ εὐαίσθητο, γιὰ νὰ βοηθήσω αὐτοὺς ποὺ μὲ ἀκοῦν, τότε ἢ κάποιος θόρυβος γίνεται ἢ ἔρχονται ἄλλοι καὶ διακόπτω. Τοὺς βάζει προηγουμένως ὁ διάβολος νὰ χαζεύουν ἀπέναντι τὴν Σκήτη ἢ νὰ βλέπουν κάτι, καὶ κανονίζει νὰ ἔρθουν στὸ πιὸ λεπτὸ σημεῖο τῆς συζητήσεως γιὰ νὰ ἀλλάξω θέμα καὶ νὰ μὴν ὠφεληθοῦν. Γιατί, ὅταν ἀρχίσει ἡ συζήτηση, ξέρει ὁ διάβολος ποὺ θὰ καταλήξει καί, ἐπειδὴ βλέπει ὅτι θὰ πάθει ζημιά, στέλνει κάποιον ἀκριβῶς στὸ πιὸ εὐαίσθητο σημεῖο, γιὰ νὰ μὲ διακόψει. «Ἔ, Πάτερ, ἀπὸ ποῦ νὰ μποῦμε;», φωνάζει. «Πάρτε λουκούμια καὶ νερὸ καὶ ἐλᾶτε ἀπὸ ‘κεῖ», τοὺς λέω. Ἄλλοι μπαίνουν ἐκείνη τὴν στιγμὴ μέσα, ὅποτε μὲ διακόπτουν, γιατί πρέπει νὰ σηκωθῶ νὰ χαιρετήσω.

Ἄλλοι ἔρχονται μετὰ ἀπὸ λίγο καὶ πρέπει πάλι νὰ σηκωθῶ, ἀρχίζουν καὶ τὴν κουβέντα «ἀπὸ ποῦ εἶσαι κ.λπ.» … Ὅποτε εἶμαι ἀναγκασμένος νὰ ἀρχίσω πάλι ἀπὸ τὴν ἀρχή, νὰ ξαναπῶ φερ’ εἰπεὶν τὸ παράδειγμα ποὺ ἔλεγα. Μόλις προχωρῶ, φωνάζει ἀπὸ κάτω ἄλλος: «Ἔ, Πάτερ Παΐσιε, ποῦ μένεις; Ἀπὸ ‘δῶ εἶναι ἡ πόρτα;». Ἄντε ξανὰ νὰ σηκωθεῖς … Βρὲ τὸν πειρασμό! Ἕξι-ἑπτὰ φορὲς μία μέρα μοῦ ἔκανε τὸ ἴδιο, μέχρι ποὺ ἀναγκάσθηκα καὶ ἔβαλα μερικοὺς … φρουρούς! «Ἐσὺ κάθισε ἐκεῖ καὶ κοίταζε νὰ μὴν ἔρθει κανένας ἀπὸ ‘κεῖ. Ἐσὺ κάθισε ἐδῶ, μέχρι νὰ τελειώσω τὴν δουλειά μου». Ἕξι-ἑπτὰ φορὲς νὰ ἀρχίζεις ὁλόκληρη ἱστορία, νὰ τοὺς φέρνεις στὸ σημεῖο ποὺ θὰ βοηθηθοῦν, καὶ τὰ ταγκαλάκια νὰ δημιουργοῦν σκηνές!

Βρὲ τὸν πειρασμὸ τί κάνει! Γυρίζει τὸ κουμπὶ συνέχεια σὲ ἄλλη συχνότητα. Μόλις ὁ ἀγωνιζόμενος πάει νὰ συγκινηθεῖ λίγο ἀπὸ κάτι, τάκ, τοῦ γυρίζει τὸ κουμπὶ ἀλλοῦ καὶ ξεχνιέται μὲ ἐκεῖνο. Θυμᾶται πάλι κάτι πνευματικό; Τάκ, τοῦ θυμίζει κάτι ἄλλο. Τὸν κάνει ὅλο τοῦμπες. Ὁ ἄνθρωπος, ἂν μάθει πὼς ἐργάζεται ὁ διάβολος, θὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ πολλὰ πράγματα.

 Ὅσιος Παΐσιος Ἁγιορείτης

(Λόγοι Β΄ Πνευματικὴ Ἀφύπνιση, Ἱ. Ἡσυχαστήριον Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος)

 

Πηγή ψηφ. κειμένου: agiazoni.gr & alopsis.gr

Καλή Σαρακοστή!

 

Ἅγιος Γέροντας Παΐσιος: Ὁ ἀσυρματιστής τοῦ Θεοῦ

 

Φωτεινά Μονοπάτια «Γέροντας Παΐσιος: Ο ασυρματιστής του Θεού» | 18/12/2016 | ΕΡΤ

Πῶς θὰ νιώσει κανεὶς τὴν οὐράνια χαρά; - Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης

 

Γιὰ νὰ νοιώσει κανεὶς οὐράνια χαρὰ 

ἀπὸ τούτη τὴν ζωή, 

ὥστε νὰ μὴν μπορεῖ νὰ τὴν χωρέσει στὴν καρδιά του,

 οὔτε νὰ μπορεῖ νὰ τὴν ἐκφράσει, 

χρειάζεται νὰ προσέξει 3 πράγματα: 

α) Νὰ κινεῖται ἀπλά 

β) νὰ μὴν ἀσχολεῖται μὲ τοὺς ἄλλους καὶ

γ) νὰ λέει τὴν εὐχή. 

Τότε θὰ νοιώσει τέτοια χαρά, 

ποὺ θὰ τὸν «παλαβώσει». 

 

Ὅσιος Παϊσιος ὁ Ἁγιορείτης

 

Πηγή: ἐδῶ 

Μὲ ἀρετὲς καὶ καλὲς πράξεις - Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ὰγιορείτης

 

 

 Ὅλοι μιλᾶνε γιὰ ἀγῶνες. 

Ἄλλοι πάλι παίζουν καὶ 

ἀγωνίζονται σὲ στάδια, σὲ γήπεδα καὶ 

κλωτσοῦν μιὰ μπάλα καὶ 

παίρνουν κύπελλα, ἄδεια βέβαια. 

Πρέπει ὁ καθένας μας νὰ γεμίζει 

τὸ κύπελλο του ἀγῶνος του 

μὲ ἀρετὲς καὶ καλὲς πράξεις 

καὶ νὰ εἶναι πάντα ἕτοιμος 

νὰ τὸ προσφέρει γεμάτο στὸν Θεό. 

 

Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης  

Πηγή: ikivotos.gr

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος γιὰ τὸν Ἅγιο Ἀρσένιο

 

Τὸ κελλὶ τοῦ Χατζηεφεντῆ μάζευε ὅλο τὸν πόνο τῶν πονεμένων ἀνθρώπων... Ἀπ’ ὅλα αὐτὰ τὰ θαύματα ποὺ ἔβλεπαν οἱ ἄνθρωποι νὰ κάνει ὁ πατὴρ Ἀρσένιος μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, ἑπόμενο ἦταν καὶ νὰ τὸν εὐλαβοῦνται σὰν ἅγιο, ὅπως καὶ ἦταν... 

Ἡ μόνη λύση ἦταν νὰ κάνει κάπου κάπου καὶ τὸν «διὰ Χριστὸν σαλόν», καὶ νὰ παρουσιάζεται ἀντίθετος ἀπὸ ὅ,τι ἦταν, μὲ προσποιητὲς ἰδιοτροπίες, ὅπως καὶ ἔκανε. 

Γιὰ νὰ μὴν τὸν λένε πράο, ἔκανε τὸν θυμώδη. Γιὰ νὰ μὴ τὸν λένε νηστευτή, ἔκανε τὸν γαστρίμαργο, ὅπως καὶ πολλὰ ἄλλα παρόμοια... 

Πολλὲς φορὲς ποὺ ἔβλεπε τοὺς ἀνθρώπους νὰ τὸν θαυμάζουν μετὰ ἀπὸ κάθε θαῦμα ποὺ ἔκανε, ἔλεγε ἀπότομα: «Ἔ, τί νομίζετε, ὅτι εἶμαι ἅγιος; Κι ἐγὼ ἕνας ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος εἶμαι καὶ χειρότερος ἀπὸ ἐσᾶς. Δὲν μὲ βλέπετε καὶ πού θυμώνω; Ἐὰν βλέπετε νὰ γίνονται θαύματα, αὐτὰ τὰ κάνει ὁ Χριστός. Ἐγὼ μόνο τὰ χέρια μου ὑψώνω καὶ Τὸν παρακαλῶ». 

Πολλοί, ποὺ ἔτυχε νὰ δοῦν τὸν πατέρα Ἀρσένιο νὰ ὑψώνει τὰ χέρια του καὶ νὰ παρακαλεῖ τὸν Θεὸ καὶ νὰ φωνάζει προσευχόμενος «Θεέ μου!», ἔλεγαν: «Λὲς καὶ ξεκοβόταν ἡ καρδιά του ἐκείνη τὴν ὥρα καὶ θαρρεῖς ἔπιανε τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὰ πόδια καὶ δὲν Τὸν ἄφηνε, ἐὰν δὲν τοῦ ἔκανε τὸ αἴτημά του»."

 

Ὄσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης  

Πηγή: ἐδῶ

 

Ἡ πιστή σύζυγος - Ἅγιος Παΐσιος Ἁγιορείτης

 

– Γέροντα, μιὰ γυναίκα τὴν ἐγκατέλειψε ὁ ἄνδρας της, πῆρε καὶ τὸ παιδὶ, καὶ ἔχει σχέσεις μὲ δὺο ἄλλες γυναὶκες. Μὲ ρώτησε τί νὰ κάνη.

– Νὰ τῆς πῆς, ὅσο μπορεῖ, νὰ κάνη ὑπομονή, προσευχή, καὶ νὰ φέρεται μὲ καλοσύνη. Νὰ περιμένη νὰ μὴ διαλύσει τὸν γάμο ἡ ἴδια. Κάποιος περιφρονοῦσε τὴν γυναίκα του, τὴν κακαμεταχειριζόταν, καὶ αὐτὴ τὰ ἀντιμετώπιζε ὅλα μὲ ὑπομονὴ καὶ καλοσύνη, μέχρι ποὺ πέθανε σχετικὰ νέα. Ὅταν ἔκαναν τὴν ἐκταφή της, βγῆκε ἀπὸ τὸν τάφο μία εὐωδία. Ἀπόρησαν ὅσοι βρίσκονταν ἐκεῖ.

Βλέπετε, αὐτὴ ἀντιμετώπιζε τὰ πάντα μὲ ὑπομονὴ σ’ αὐτὴν τὴν ζωή, γι’ αὐτὸ δικαιώθηκε στὴν ἄλλη ζωή. Ἔχω ὑπ’ ὄψιν μου καὶ μιὰ ἄλλη περίπτωση. Ἕνα κοσμικὸ παιδὶ εἶχε συμπαθήσει μιὰ κοπέλα ποὺ ζοῦσε πνευματικά. Γιὰ νὰ τὸν συμπαθήση καὶ ἡ κοπέλα, προσπαθοῦσε νὰ ζῆ κι αὐτὸς πνευματικά, ἐκκλησιαζόταν κ.λπ. Τελικὰ παντρεύτηκαν. Μετὰ ὅμως ἀπὸ χρόνια ἐκεῖνος ἄρχισε πάλι τὴν κοσμικὴ ζωή.

Ἐνῶ εἶχαν καὶ μεγάλα παιδιὰ -ἕνα ἀγόρι στὸ πανεπιστήμιο καὶ δύο κοπέλες, μία στὸ λύκειο καὶ μία στὸ γυμνάσιο- αὐτὸς συνέχιζε νὰ ζῆ ἄσωτα. Εἶχε μιὰ μεγάλη ἐπιχείρηση καὶ ἔβγαζε πολλὰ χρήματα, ἀλλὰ τὰ περισσότερα τὰ ἐξόδευε μὲ τὴν ἄσωτη ζωή του.

Ἡ καημένη ἡ σύζυγός του κρατοῦσε τὸ σπίτι μὲ τὴν οἰκονομία ποὺ ἔκανε καὶ τὰ παιδιά της μὲ τὶς συμβουλές της. Δὲν κατηγοροῦσε τὸν πατέρα τους, γιὰ νὰ μὴν τὸν σιχαθοῦν καὶ τραυματισθοῦν, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ μὴν παρασυρθοῦν.

Τὰ βράδια ποὺ γύριζε ἀργά, εὔκολα τὸν δικαιολογοῦσε, λέγοντας στὰ παιδιὰ ὅτι ἔχει δουλειὲς, ἀλλὰ τὸ μεσημέρι ποὺ πήγαινε στὸ σπίτι μὲ κάποια φιλενάδα του, τί νὰ ἔλεγε; Γιατί, τί ἔκανε ὁ ἀθεόφοβος αὐτὸς ἄνθρωπος; -ἄν καὶ δὲν ἀξίζει νὰ τὸν λέη κανείς ἄνθρωπο, ἐπειδὴ δὲν εἶχε καθόλου ἀνθρωπιά.

Τηλεφωνοῦσε στὴν γυναίκα του νὰ τοῦ ἑτοιμάση τὰ φαγητὰ ποὺ ἐπιθυμοῦσε καὶ ἐρχόταν τὸ μεσημέρι μὲ κάποια ἀπὸ τὶς φιλενάδες του γιὰ φαγητὸ. Ἡ καημένη ἡ μάνα, γιὰ νὰ μὴν μποῦν σὲ ἄσχημους λογισμοὺς τὰ παιδιά της, τοὺς καλοδεχόταν.

Ἔδινε τὴν ἐντύπωση ὅτι εἶναι δική της φίλη καὶ πέρασε ὁ σύζυγος της ἀπὸ τὸ σπίτι της καὶ τὴν ἔφερε στὸ σπίτι τους, μὲ τὸ αὐτοκίνητό του. Ἔστελνε μὲ τρόπο τὰ παιδιὰ στὰ δωμάτιά τους, γιὰ νὰ διαβάσουν, γιατὶ φοβόταν μήπως δοῦν καμιὰ ἄσχημη σκηνή, ἐπειδὴ δυστυχῶς αὐτὸς δὲν πρόσεχε, ἀλλὰ ἀσχημονοῦσε καὶ μέσα στὸ σπίτι. Αὐτὸ γινόταν κάθε μεσημέρι καὶ κάθε τόσο τῆς κουβαλοῦσε καὶ ἄλλο πρόσωπο.

Ἀφοῦ τὰ παιδιὰ ἔφθασαν νὰ λένε στὴν μητέρα τους: «Πόσες φίλες ἔχεις, μαμά»; «Γνωριζόμασταν ἀπὸ παλιά», τοὺς ἔλεγε ἐκείνη. Ἐν τῷ μεταξὺ αὐτὸς τὴν εἶχε τὴν καημένη χειρότερα καὶ ἀπὸ ὑπηρέτρια, διότι τῆς φερόταν μὲ πολλή βαρβαρότητα.

Σκεφθῆτε τώρα, αὐτὴ ἡ μάνα κάθε μέρα νὰ ὑπηρετῆ δύο κτήνη, ποὺ ἀτίμαζαν τὸ σπίτι, καὶ νὰ βάζη συνέχεια καλοὺς λογισμοὺς στὰ παιδιά της. Καὶ δὲν εἶναι ὅτι ἤξερε πὼς τὸ θέμα αὐτὸ θὰ λήξη ἔπειτα ἀπὸ ἕνα διάστημα, ὥστε νὰ πῆ: «θὰ κάνω ὑπομονὴ» καὶ νὰ ἔχη καὶ λίγη παρηγοριά.

Αὐτὴ ἡ κατάσταση συνεχίστηκε ἀρκετὰ χρόνια. Ἐπειδὴ ὅμως εἶχε δώσει ὁ ταλαίπωρος πολλὰ δικαιώματα στὸν διάβολο, ἑπόμενο ἦταν νὰ δέχεται φοβερὲς δαιμονικὲς ἐπιδράσεις. Ἦταν σὰν τρελλός, δὲν ἤλεγχε τὸν ἑαυτό του, ὅλα τοῦ ἔφταιγαν.

Μιὰ μέρα λοιπὸν, ὅπως ἔτρεχε μὲ τὸ αὐτοκίνητό του, καθὼς ἦταν μεθυσμένος ἀπὸ τὴν σαρκικὴ μέθη, ξέφυγε ἀπὸ τό δρόμο καὶ ἔπεσε στὸ γκρεμό. Τὸ αὐτοκίνητο διαλύθηκε καὶ αὐτός τραυματίστηκε σοβαρά. Τὸν μετέφεραν στὸ νοσοκομεῖο καὶ ὕστερα ἀπὸ μιὰ σχετικὴ νοσηλεία τὸν πῆγαν στὸ σπίτι σακατεμένο.

Καμιὰ φιλενάδα του δὲν τὸν πλησίασε, γιατὶ δὲν εἶχε πιὰ οὔτε πολλὰ χρήματα, ἀλλὰ καὶ τὸ πρόσωπό του ἦταν παραμορφωμένο. Ἡ καλὴ σύζυγος ὅμως καὶ καλὴ μάνα τὸν περιποιόταν μὲ πολλὴ καλοσύνη, χωρίς νὰ τοῦ θυμίζη τίποτε ἀπὸ τὴν ἄσωτη ζωή του.

Αὐτὸ τὸν συγκλόνισε καὶ τὸν ἀλλοίωσε πνευματικὰ. Μετανόησε εἰλικρινὰ, ζήτησε καὶ ἐξομολογήθηκε, ἔζησε λίγα χρόνια χριστιανικά, μὲ ἐσωτερική εἰρήνη, καὶ ἀναπαύθηκε ἐν Κυρίῳ. Μετὰ τὸν θάνατό του τὸ ἀγόρι ἀνέλαβε τὴν δουλειά του καὶ συντηροῦσε τὴν οἰκογένεια.

Ζοῦσαν ἀγαπημένα τὰ παιδιὰ, γιατὶ εἶχαν πάρει καλὲς ἀρχὲς ἀπὸ τὴν καλὴ μάνα. Αὐτὴ ἡ μάνα ἦταν ἡρωίδα.

 

(Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου, “Πνευματική Ἀφύπνιση”, Λόγοι Δ΄,  Ἔκδοση Ἱ. Ἡ. Ἁγίου Ἰωάννου Εὐαγγελιστοῦ)

 

(Πηγή ψηφ. κειμένου: agiazoni.gr)

Ἀγάπη καὶ καλοσύνη - Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης

 

 

 

Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν 

ἀγάπη καὶ καλοσύνη 

μοιάζουν μὲ τοὺς Ἀγγέλους, 

ποὺ μεταφέρουν 

χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση, 

ὅπου καὶ ἐὰν βρεθοῦν. 

 

Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης

Τὰ Ἅγια Λείψανα - Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης

 

 

Τὰ Ἅγια Λείψανα δὲν εὐωδιάζουν πάντοτε στοὺς ἀνθρώπους. Εἶναι διάφορες περιπτώσεις:

α) ἄλλοτε μπορεῖ αὐτὸς ποὺ προσκυνάει νὰ εἶναι πολὺ ἁμαρτωλὸς καὶ νὰ εὐωδιάζουν τὰ Ἅγια Λείψανα, γιὰ νὰ βοηθηθεῖ ὁ ἄνθρωπος, νὰ πάρει τὴν καλὴ στροφή, νὰ μετανοήσει.

β) ἄλλοτε μπορεῖ νὰ εἶναι ἐνάρετος καὶ νὰ μὴν εὐωδιάσουν, γιὰ νὰ μὴν πέσει στὴν ὑπερηφάνεια καὶ

γ) ἄλλοτε σὲ ἕναν ἐνάρετο εὐωδιάζουν τὰ Λείψανα ἑνὸς Ἁγίου, σὰν νὰ τοῦ δίνει ὁ Ἅγιος ἕνα κέρασμα! 

 

Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης 

 

Πηγή: ἐδῶ 

Θεϊκή εὐχή - Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης

  

 

 

Ὅταν πονέσης ἕναν ἄνθρωπο ποὺ ἔχει ταπείνωση 

καὶ μὲ τὴν καρδιά τού σου ζητᾶ νὰ εὐχηθῆς 

λ.χ. γιὰ ἕνα πάθος ποὺ τὸν ταλαιπωρεῖ 

καὶ τοῦ πῆς, «μή φοβᾶσαι, θὰ γίνης καλύτερος»,

 τοῦ δίνεις τέτοια εὐχή, ποὺ εἶναι θεϊκή εὐχή. 

Ἔχει πολλή ἀγάπη, πόνο, καὶ γι' αὐτὸ πιάνει. 

Εἶναι ἀρεστό στὸν Θεό, καὶ 

ἐκπληρώνει ὁ Θεὸς τὴν εὐχή. 

Δηλαδή καὶ μόνον ὁ πόνος ποὺ νιώθει κανεὶς 

γιὰ κάποιον εἶναι σάν εὐχή.

 

 Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης

 

 

Πῶς τὴν πλήρωσε ἡ Παναγία! - Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης

 

 

Θυμᾶμαι μία ἄλλη περίπτωση πάλι, στὴν Κόνιτσα, ὅταν ἤμουν στὴν Ἱερά Μονή Στομίου. Μετά τὴν Πανήγυρη τῆς Παναγίας στὶς 8 Σεπτεμβρίου, οἱ προσκυνητές τὰ εἶχαν ἀφήσει ὅλα ἄνω-κάτω.      

Ἐκεῖ ποὺ τακτοποιοῦσα κάτι, βλέπω, κάθησε ἡ ἀδελφή μου καὶ μία ἄλλη κοπέλα νὰ συμμαζέψουν. Αὐτή ἡ καημένη εἶχε ἀκόμη δύο ἀδελφές –ἡ μία μικρότερη –οἱ ὁποῖες εἶχαν παντρευτῆ, καὶ αὐτή εἶχε μείνει ἀκόμα ἀνύπανδρη.  

Τί φιλότιμο εἶχε! Κάθησε καὶτὰ τακτοποίησαν ὅλα καὶ στὸ τέλος μου λέει: «Ἄν χρειάζεται, Πάτερ, νὰ καθήσουμε νὰ κάνουμε καὶ τίποτε ἄλλες δουλειές». «Τόσο πολύ φιλότιμο!». λέω μέσα μου. 

Πάω στὸ Ἐκκλησάκι καὶ λέω μὲ ὅλη τὴν καρδιά μου: «Παναγία μου, οἰκονόμησε τὴν ἐσύ. Ἐγώ δὲν ἔχω τί νὰ τῆς δώσω» –καὶ νὰ εἶχα, δὲν θὰ τὸ δεχόταν κιόλας. 

Ἔ, μόλις πῆγε στὸ σπίτι της, τὴν περίμενε ἕνας ποὺ ἤμασταν μαζί στρατιῶτες, ἕνα πολύ καλό παιδί, κομμάτι μάλαμα καὶ ἀπὸ καλή οἰκογένεια. Παντρεύτηκαν, μία χαρά! Πῶς τὴν πλήρωσε ἡ Παναγία!

 Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης

Πηγή:  Ί. Η. Ἁγ. Ίωάννου του Θεολόγου, Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «Μὲ Πόνο καὶ Ἀγάπη γιά τόν σύγχρονο άνθρωπο», σελ. 58-59.

 

«Γέροντας Παΐσιος: Ὁ ἀσυρματιστής τοῦ Θεοῦ» - Φωτεινά Μονοπάτια

 

 

18/12/2016 | ΕΡΤ

 

https://www.youtube.com/watch?v=xCbjFXIctrg

 

 

 

 

Ὁ Ὅσιος Παΐσιος...ὅπως τὸν ἔζησα... - Ἀθανάσιος Ρακοβαλῆς

 

https://www.youtube.com/watch?v=ptTl-KzI7lk