... Θεέ μου, Σύ εἶσαι ἡ ἀνείπωτη γλυκύτητα,
μέ τήν ὁποία ὅλα τά πικρά γλυκαίνονται.
Ἡ δική Σου γλυκύτητα γλύκανε τίς φρικώδεις,
θανατηφόρες πέτρες, πού ἔριχναν στόν Στέφανο.
Ἡ γλυκύτητά Σου ἔκανε γλυκειά τήν πυρωμένη σκάρα,
πάνω στήν ὁποία ξάπλωσαν τόν Ἅγιο Λαυρέντιο...
Ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας πήγαινε νά σταυρωθεῖ μέ χαρά
γιατί θα ἐρχόταν στήν δική Σου γλυκύτητα.
Αὐτή ἡ δική Σου γλυκύτητα τόσο πολύ γέμισε
τήν ψυχή τῶν Ἀποστόλων,
ὥστε γι' αὐτή δέχτηκαν μετά χαρᾶς μύρια βάσανα.
Αὐτή τήν γλυκύτητα δοκίμασε ὁ Πέτρος στήν Μεταμόρφωση
καί φώναξε μεθυσμένος: Εἶναι θαυμάσιο νά μείνουμε ἐδῶ μαζί σου.
Νά φτιάξουμε τρεῖς σκηνές, μιά γιά σένα,
μιά γιά τόν Μωϋσῆ, καί μιά γιά τόν Ἠλία
- ἐμεῖς δέν θέλουμε σκηνές ἤ τίποτα ἄλλο παρά μόνο
νά βλέπουμε καί νά γεμίζουμε ἀπ' τήν γλυκύτητά Σου.
Μία σταγόνα ἀπ' τήν γλυκύτητά Σου γεύτηκε καί
ἀηδίασε κάθε ἄλλη γλυκύτητα.
Τί θά 'λεγε ἄν γευόταν ὅλη ἐκείνη τήν γλυκύτητα,
πού ἔχεις ἑτοιμάσει γι' αὐτούς πού Σ' ἀγαποῦν;...
Αὐτή εἶναι ἡ μακαριότητα, Κύριε Θεέ μου,
πού ἐλπίζομε νά μᾶς δώσεις καί
γιά τήν ὁποία κάθε μέρα ἀγωνιζόμαστε καί πεθαίνουμε,
ὥστε σέ Σένα καί στήν δική Σου ζωή νά ζήσουμε.
Ἱερός Αὐγουστῖνος
Πηγή: Ἁγιοπατερικό προσευχητάριο, σελ. 17