Ὅφιν μετέβαλες, εἰς χρυσόν Ἅγιε,
καί ταῖς τῶν λόγων σου, νευραῖς ἀπέπνιξας,
τόν δυσσεβῆ καί πονηρόν, Ἄρειον θεοφόρε·
Βασιλεῖ δέ γέγονας, ἰατρός παναοίδιμε·
καί νεκρούς ἐξήγειρας, δαίμονάς τε ἀπήλασας·
διό σου συνελθόντες ὑμνοῦμεν,
Ἱεράρχα τήν μνήμην τήν πάντιμον.
Ἐκ ποιμνίων προβάτων τήν τοῦ Χριστοῦ,
Ἐκκλησίαν ποιμαίνειν προχειρισθείς,
ποιμήν θεοπρόβλητος, σύ Σπυρίδων ἀνέλαμψας,
κακοδοξίας λύκους, ἐλάσας τοῖς λόγοις σου,
ἐν εὐσεβείας πόᾳ, αὐτήν ἐκτρεφόμενος·
ὅθεν ἀναμέσον, Θεοφόρων Πατέρων, τήν πίστιν ἐτράνωσας,
τῇ σοφίᾳ τοῦ Πνεύματος, Ἱεράρχα μακάριε.
Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι,
τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τήν ἁγίαν μνήμην σου.
Πηγή: Μηναῖον Δεκεμβρίου, σελ. 166 & 168