Τά κάλλη καί οἱ ἀγαθοί καρποί τῆς ψυχῆς μας, δηλαδή
ἡ προσευχή, ἡ ἀγάπη, ἡ πίστη, ἡ ἀγρυπνία, ἡ νηστεία καί
οἱ λοιπές ἀρετές, ὅταν ἀναμιχθοῦν καί ἑνωθοῦν μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα,
τότε καί αὐτά σάν θυμίαμα ριγμένο στή φωτιά,
βγάζουν πλούσια εὐωδία· ἀλλά κι ἐμεῖς τότε
πολιτευόμαστε εὔκολα κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Γιατί χωρίς τό Ἅγιο Πνεῦμα ὅπως προείπαμε,
κανείς δέν μπορεῖ νά γνωρίζει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Ὅπως ἡ γυναίκα πρίν ἀπό τό γάμο της ἀκολουθεῖ τή γνώμη της καί
κάνει τά θελήματά της, ὅταν ὅμως συνάψει γάμο,
ζεῖ κάτω ἀπό τήν ὁδηγία τοῦ συζύγου της καί δέν κάνει τό δικό της,
ἔτσι καί ἡ ψυχή ἔχει δικό της θ έ λ η μ α καί
δικούς της ν ό μ ο υ ς καί δικά της ἔ ρ γ α.
Ὅταν ὅμως γίνει ἄξια νά ἑνωθεῖ μέ τόν ἐπουράνιο ἄνδρα Χριστό,
ὑποτάσσεται πλέον στό νόμο τοῦ ἄνδρα της, καί
δέν ἀκολουθεῖ πιά τό δικό της θέλημα,
ἀλλά τό θέλημα τοῦ Νυμφίου της Χριστοῦ.
Πηγή: Φιλοκαλία, Τόμος Γ' , σελ. 290