11 Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ἑξῆς ἐπορεύετο
εἰς πόλιν καλουμένην Ναΐν· καὶ
συνεπορεύοντο αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ
ἱκανοὶ καὶ ὄχλος πολύς.
12 ὡς
δὲ ἤγγισε τῇ πύλῃ τῆς πόλεως, καὶ
ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκὼς υἱὸς
μονογενὴς τῇ μητρὶ αὐτοῦ, καὶ αὕτη
ἦν χήρα, καὶ ὄχλος τῆς πόλεως ἱκανὸς
ἦν σὺν αὐτῇ.
13 καὶ ἰδὼν αὐτὴν
ὁ Κύριος ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτῇ καὶ
εἶπεν αὐτῇ· μὴ κλαῖε·
14 καὶ
προσελθὼν ἥψατο τῆς σοροῦ, οἱ δὲ
βαστάζοντες ἔστησαν, καὶ εἶπε·
νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι.
15 καὶ ἀνεκάθισεν ὁ νεκρὸς καὶ
ἤρξατο λαλεῖν, καὶ ἔδωκεν αὐτὸν τῇ
μητρὶ αὐτοῦ.
16 ἔλαβε δὲ φόβος
πάντας καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, λέγοντες
ὅτι προφήτης μέγας ἐγήγερται ἐν
ἡμῖν, καὶ ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεὸς τὸν
λαὸν αὐτοῦ.
Καινὴ Διαθήκη, σελ. 256.
... Ὁ Χριστός, ἡ Ζωὴ τῶν ἁπάντων, νίκησε τὸ θάνατο. Τὸ νίκησε ὄχι μόνο σην περίπτωση αὐτὴ τοῦ υἱοῦ τῆς χήρας τῆς Ναΐν. Θὰ τὸ νικήσῃ καὶ σ' ἄλλες περιπτώσεις. Θ' ἀναστήσῃ καὶ ἄλλους νεκρούς, ὅπως τὴν κόρη τοῦ Ἰαείρου καὶ τὸ Λάζαρο ποὺ ἦταν τέσσερις μέρες θαμμένος μεσ' τὸν τάφο.
Ἀλλὰ τὸ πιὸ μεγάλο θαῦμα, ποὺ θ' ἀποδείξῃ ὅτι εἶνε ἀληθινὸς Θεός, θὰ εἶνε ἡ δική του ἀνάστασι. Νεκρὸς θὰ τεθῇ στὸν τάφο. Ὁ τάφος θὰ σφραγιστῇ. Στρατιῶτες θὰ τὸν φυλᾶνε. «Ἡ Ζωὴ ἐν τάφῳ...». Ἀλλ' ἡ Ζωὴ δὲν εἶνε δυνατὸν νὰ μείνῃ κλεισμένη στὸν τάφο. Μετὰ τρεῖς μέρες θ' ἀναστηθῇ. Καὶ ἀναστήθηκε. Ναί, ἀναστήθηκε! Μέ τό θάνατό του νίκησε τό θάνατο καί χάρισε τὴ ζωὴ σ' ὅλους τοὺς νεκρούς.
Θάνατε! Ἂς σὲ φοβοῦνται οἱ ἄθεοι καὶ ἄπιστοι. Αὐτοὶ πέρα ἀπ' τὸν τάφο δὲν βλέπουν τίποτα. Δὲν πιστεύουν τίποτα, δέν ἐλπιζουν τίποτα. Ἀλλ' ἐμεῖς ποὺ πιστεύουμε, θάνατε, δὲν σὲ φοβόμαστε. Σὲ νίκησε ὁ Χριστός. Κι ὅπως ὁ Χριστὸς ἀνέστησε τὸ νεκρὸ τῆς Ναΐν καὶ τοὺς ἄλλους νεκροὺς καὶ τὸν ἑαυτό του, ἔτσι θ' ἀναστήσῃ κ' ἐμᾶς. Ὁ Χριστὸς εἶνε ἡ ζωὴ τῶν ἁπάντων, Αὐτὸς εἶνε ἡ ζωὴ καὶ ἡ ἀνάστασις ὅλων τῶν νεκρῶν. Αὐτῷ ἡ τιμὴ καὶ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμὴν.
Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης
Πηγή: Κυριακή, Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτου,
σελ. 216 (ἀπόσπασμα)