Δέν θά σᾶς ἀποσιωπήσω καί τό ἀσυνήθιστο καί θαυμαστό ἔργο τοῦ μαγείρου τους. Βλέποντάς τον νά ἔχη παντοτεινή περισυλλογή καί δάκρυα στό διακόνημά του, τόν ἱκέτευα νά μοῦ εἰπῆ πῶς ἀξιώθηκε νά λάβη ἕνα τέτοιο χάρισμα, καί ἐκεῖνος στήν ἐπιμονή μου ἀποκρίθηκε:
«Ποτέ δέν σκέφθηκα ὅτι ὑπηρετῶ ἀνθρώπους, ἀλλά τόν Θεόν. Ἔκρινα τόν ἑαυτόν μου ἀνάξιο γιά κάθε εἴδους ἀνάπαυσι καί ἡ θέα αὐτῆς τῆς φωτιᾶς μοῦ ἐνθυμίζει συνεχῶς τήν μελλοντική φλόγα τῆς κολάσεως».
Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης
Περί ὑπακοῆς - Λόγος Δ' 17.
Πηγή: Κλῖμαξ, Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, Νεοελληνική ἀπόδοση: Ἀρχιμανδρίτης Ἰγνάτιος
«Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ὠρωπός Άττικῆς», σελ. 71.
«Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ὠρωπός Άττικῆς», σελ. 71.