Κάποτε σημειώσαμε, σέ κριτικό κείμενό μας, ὅτι τό πιό ἀντικειμενικό κριτήριο καί ἀναντίρρητο, γιά τό ἄν ἕνα βιβλίο εἶναι ὀρθόδοξο ἤ ὄχι, εἴχαμε πεῖ ὅτι εἶναι ἀνάλογο μέ τό πόσο τό βιβλίο αὐτό μᾶς θυμίζει τό Εὐαγγέλιο καί ἄν μᾶς ὁδηγῆ σ' αὐτό.
Ἔτσι καί γιά τήν Χριστιανική Ποίηση θά μποροῦσε νά λεχθῆ ὅτι εἶναι ἀληθινή καί γνήσια στό μέτρο, πού ξυπνᾶ μέσα μας τό βίωμα τῆς πίστεως στόν Χριστό καί μᾶς ὁδηγεῖ στήν μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας.
Δέν εἶναι σχηματικό τό κριτήριο αὐτό, οὔτε καί ἔχει τήν ἔννοια τῆς στρατευμένης τέχνης.
Εἶναι τό πνευματικό ἀποτέλεσμα τῆς ἀληθινῆς τέχνης τῆς Χριστιανικῆς, πού δέν ὁδηγεῖ μόνο στήν «αἰσθητικήν ἀπόλαυσιν», ἀλλά καί στίς μυστικές διεργασίες, πού ξυπνοῦν τήν ψυχή ἀπό τήν κοσμική νάρκωση καί τήν δυναμώνουν γιά ὑψηλότερα πετάγματα, πνευματικές ἀναβάσεις ἐν Κυρίῳ.
Π.Μ. Σωτῆρχος
Πηγή: Ὁ ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ, Π.Μ. Σωτήρχου, «Ἁρμός», σελ. 139-140.