Βεβαρημένων τῶν ὀφθαλμῶν μου ἐκ τῶν ἀνομιῶν μου,
οὑ δύναμαι ἀτενίσαι, καί ἰδεῖν τόν αἰθέρα τοῦ οὐρανοῦ·
ἀλλά δέξαι με ὡς τόν Τελώνην, μετανοοῦντα Σωτήρ, καί ἐλέησόν με.
Πρός θείαν ὕψωσιν, ἀεί ἀνάγων ἡμᾶς,
ὁ Σωτήρ καί Δεσπότης ὕψοποιόν, ἔδειξε ταπείνωσιν·
τούς πόδας γάρ τῶν Μαθητῶν, αὐτοχείρως ἐναπένιψεν.
Ὀδόν ὕψώσεως τήν ταπείνωσιν,
παρά Χριστοῦ λαβόντες·
σωτηρίας ὑπόδειγμα,
τοῦ Τελώνου τόν τρόπον ζηλώσωμεν,
τῦφον ὑπεροψίας, πόρρῳ βαλλόμενοι,
γνώμῃ ταπεινόφρονι Θεόν ἐξιλεούμενοι.
Τῆς σῆς ἀξίωσον μακαριότητος,
τούς διά σέ τῷ πνεύματι πτωχούς ἐνυπάρξαντας·
εἰσηγήσει γάρ τῆς σῆς προστάξεως,
πνεῦμα συντετριμμένον, σοί προσκομίζομεν·
Σῶτερ προσδεξάμενος σῶζε, τούς σοί λατρεύοντας.
Πηγή: Τριώδιον, σελ. 5,7,10