Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀρχή τῆς ἀρετῆς,
ὁ ὁποῖος φόβος, ὡς λέγουσι,
γεννᾶται ἀπό τήν π ί σ τ ι ν, καί
σπείρεται εἰς τήν κ α ρ δ ί α ν τοῦ ἀνθρώπου,
ὅταν ὁ ν ο ῦ ς αὐτοῦ, ἀφοῦ ἀποχωρισθῆ
ἀπό τόν περισπασμόν τοῦ κόσμου, καί
συνάξῃ τούς συλλογισμούς αὐτοῦ,
τούς περιπλανωμένους τῇδε κἀκεῖσε,
καταγίνηται εἰς τήν μελέτην
τῆς μελλούσης ἀποκαταστάσεως τῆς ψυχῆς.
Διά νά βάλλῃ τις θ ε μ έ λ ι ο ν τ ῆ ς ἀ ρ ε τ ῆ ς,
δέν εἶναι ἄλλο καλλίτερον,
παρά τοῦ ν' ἀ π ο μ α κ ρ υ ν θ ῇ ἀπό τά πράγματα τοῦ κόσμοῦ, καί
νά δ ι α μ ε ί ν ῃ εἰς τόν νόμον τοῦ φωτός,
ὅστις εἶναι αἱ εὐθεῖαι καί ἅγιαι εὐαγγελικαί ἐντολαί,
τάς ὁποίας ὅ ψαλμῳδός Δαβίδ ἐν πνεύματι ἁγίῳ ἐσήμανε καί ἐπωνόμασε.
Πηγή: Ἀσκητικά Ὁσίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου, σελ. 1