Οἴμοι μέλαινα ψυχή!
ἕως πότε τῶν κακῶν οὐκ ἐκκόπτεις;
ἕως πότε τῇ ραθυμίᾳ κατάκεισαι;
τί οὐκ ἐνθυμῇ τήν φοβεράν ὥραν τοῦ θανάτου;
τί οὐ τρέμεις ὅλη τό φρικτόν Βῆμα τοῦ Σωτῆρος;
ἄρα τί ἀπολογήσῃ, ἤ τί ἀποκριθήσῃ;
τά ἔργα σου παρίστανται πρός ἔλεγχό σου·
αἱ πράξεις σου ἐλέγχουσι κατηγοροῦσαι.
Λοιπόν, ὦ ψυχή, ὁ χρόνος ἐφέστηκε·
δράμε, πρόφθασον, πίστει βόησον·
Ἥμαρτον Κύριε, ἥμαρτόν σοι·
ἀλλ' οἶδα φιλάνθρωπε τό εὔσπλαχνόν σου·
ὁ Ποιμῆν ὁ καλός,
μή χωρίσῃς με, τῆς ἐκ δεξιῶν παραστάσεως,
διά τό μέγα σου ἔλεος.
Τό Βῆμα σου φρικτόν, καί ἡ κρίσις δικαία,
τά ἔργα μου δεινά· ἀλλ' αὐτός, Ἐλεῆμον,
προφθάσας μέ διάσωσον, καί κολάσεως λύτρωσαι·
ρῦσαι, Δέσποτα, τῆς τῶν ἐρίφων μερίδος,
καί ἀξίωσον, ἐκ δεξιῶν σου μέ στῆναι,
Κριτά δικαιότατε.
Πηγή: Τριώδιον, σελ. 28 & 30