Ἡ ἀγάπη λοιπόν πρός τόν Θεό
εἶναι ρίζα καί ἀρχή κάθε ἀρετῆς,
ἐνῶ ἡ ἀγάπη πρός τόν κόσμο εἶναι πρόξενος κάθε κακίας.
Γι`αὐτό καί εἶναι ἀντίθετες μεταξύ τους αὐτές οἱ δύο καί
φθείρονται ἡ μία ἀπό τήν ἄλλη, καθῶς φωνάζει καί ὁ Ἀδελφόθεος·
«ἡ ἀγάπη τοῦ κόσμου εἶναι ἔχθρα πρός τόν Θεό...» (Ἰακ.4,4).
Καί ὁ ἀγαπημένος ὰπό τόν Χριστό Ἰωάννης ἐπίσης λέγει,
«ἐάν κάποιος ἀγαπᾶ τόν κόσμο δέν ἔχει μέσα του
τήν ἀγάπη τοῦ Πατρός· διότι κάθε τι πού εἶναι στόν κόσμο, ...
δέν εἶναι ἀπό τόν Πατέρα» (Α' Ἰω. 1,15).
Ἄς προσέχωμε λοιπόν, ἀδελφοί,
μήπως, ἀγαπῶντας τίς πονηρές ἐπιθυμίες καί
δεικνύοντας ἀλαζονεία πρός ἀλλήλους,
ξεπέσωμε ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ οὐρανίου Πατρός.
Διότι σ` αὐτά τά δύο συμπεριέλαβε
κάθε πάθος πού μᾶς φέρει σέ διάστασι ἀπό τόν Θεό.
Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς
Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς
Πηγή: Παλαμικόν Ταμεῖον, Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, σελ. 25