Ἀρχή καί τέλος τῶν ἀγαθῶν ἡ ταπεινοφροσύνη

Πᾶσα  ἄσκησις,  πᾶσα  ἐγκράτεια,  πᾶσα  ὑποταγή,

πᾶσα  ἀκτημοσύνη,  καὶ  πᾶσα  πολυμάθεια  εἶναι  ματαία

εἰς  τὸν  ἄνθρωπον,  ὅταν  ᾖναι  ἐστερημένος  τῆς  ταπεινοφροσύνης.

Διότι  καθώς  ἡ  ἀρχὴ  καὶ  τὸ  τέλος  τῶν  ἀγαθῶν  εἶναι  ἡ  ταπεινοφροσύνη, 

οὕτως  ἡ  ἀρχή  καὶ  τὸ  τέλος  τῶν  κακῶν  εἶναι  ἡ  ὑψηλοφροσύνη.

Πανοῦργον  δὲ  καὶ  πολύμορφον  εἶναι 

τὸ  ἀκάθαρτον  τοῦτο  πνεῦμα  τῆς  ὑπερηφανίας·

ὅθεν  καὶ  ἀγωνίζεται  νὰ  ὑποδουλώσῃ  τοὺς  πάντας, 

καὶ  εἰς  ἔκαστον  στήνει  ἱδιαιτέρα  παγίδα·...

Τοιουτοτρόπως  λοιπὸν  ζητεῖ  νά  ἐνσπείρῃ  τὰ  ἐαυτοῦ  ζιζάνια

τὸ  ἀκάθαρτον  τοῦτον  πνεῦμα. 

Διὰ  ταῦτα  καί  ὁ  Κύριος,  ἐπειδή  γινώσκει 

τὸ  δεινὸν  τοῦτο  πάθος  (διότι  ὅπου  καὶ  ἂν  ῥιζώσῃ,

ἐξαχρεοῖ  τὸν  ἄνθρωπον  ἐκεῖνον  μετὰ  τῆς  ἑαυτοῦ  ἐργασίας)

ἔδωκεν  εἰς  ὑμᾶς  τὴν  ταπεινοφροσύνην,  ὡς  τρόπαιον  κατ'  αὐτοῦ, 

εἰπὼν·  «Ὅταν  ποιήσητε  πάντα  τὰ  διατεταγμένα  εἰς  ὑμᾶς,

λέγετε,  ὅτι  εἴμεθα  ἀ χ ρ ε ῖ ο ι   δ ο ύ λ ο ι ».    

Ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος 

Πηγή: Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου Ἀσκητικά, σελ. 62