Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ
Καί ὅμως ὁ Πέτρος ὁ ξακουστός στέκεται μακριά,
σκυφτός, θλιβερός, συντετριμμένος.
Σάν νά ἔκανε κάποιο μεγάλο κακό παρακαλεῖ τόν Θεό.
Γιατί θρηνεῖς Πέτρε, ἔκανες κάποιο κακό,
ἀλλά μπορεῖς συγχώρεσι νά λάβης.
Λόγε Θεοῦ, Παιδί μου ἀγαπημένο,
συγχώρεσε, Παιδί μου, εἶναι φυσικό οἱ ἄνθρωποι νά σφάλλουν,
ἔσφαλε καί ὁ Πέτρος φοβούμενος τόν ὄχλο.
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ
Ἥσυχη πήγαινε μάννα Παρθένα,
τώρα. Τόν Πέτρο συγχωρῶ ὅπως θέλεις.
Καί πρῶτα ὑπάκουγα στά λόγια σου,
χάρις στήν καλωσύνη σου κι εὐσέβεια.
Ὅ,τι εἶχα νά σοῦ πῶ τό εἶπα τώρα,
τραβοῦν ἄφθονη τήν χάρι μου τά δάκρυα
καί τά δεσμά κάθε ἁμαρτίας λύνουν.
Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος
Πηγή: Γρηγοριανόν Ταμεῖον, Ἁγίου Γρηγορίου
τοῦ Θεολόγου, σελ. 424