Αὐτή ἡ φωνή τῆς συνειδήσεως εἶναι τό κριτήριον,
τό ὁποῖον μᾶς κρίνει ἀνά πᾶσαν στιγμήν.
Καί ἐκεῖνο τό ὁποῖον θά μᾶς βοηθήση πάρα πολύ
νά ἐλαφρώσουμε τόν ἔλεγχο τῆς συνειδήσεώς μας,
εἶναι τό νά τῆς κάνουμε ὑπακοή.
νά ἐλαφρώσουμε τόν ἔλεγχο τῆς συνειδήσεώς μας,
εἶναι τό νά τῆς κάνουμε ὑπακοή.
Καί πῶς γίνεται ὑπακοή στήν συνείδησι;
Ὅταν μᾶς συμβουλεύη ὅτι πρέπει νά τρέξουμε,
νά ἀποβάλλουμε τό φορτίον τῶν ἁμαρτιῶν μας καί
τή λέπρα τῆς ψυχῆς μας νά τήν πλύνουμε
στό ἄμισθο λουτρό τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως,
νά μήν τῆς κάνουμε παρακοή...
Ἐάν ὑπακούση ὁ ἄνθρωπος, κλείνει τό θέμα καί
διορθώνει τό πράγμα· κλείνει ἡ πληγή.
Ἐάν ὅμως δέν ὑπακούση στήν συνείδησι, τό πράγμα χειροτερεύει...
Λυποῦμε τόν Θεό τόσο πολύ ἄσχημα καί μέ τόση ἀσέβεια·
κι ὅμως ἡ καλοσύνη Του πού δέν ἔχει τέλος καί ὅρια,
μᾶς δέχεται τόσο πολύ ὅμορφα καί μᾶς καλεῖ
μέ τόση ἀγάπη καί στοργή νά πᾶμε κοντά Του!
Γέρων Ἐφραίμ ὁ Φιλοθεΐτης
Πηγή: Ἡ τέχνη τῆς σωτηρίας, Γέροντος Ἐφραίμ Φιλοθεΐτου,
Τόμος Α', σελ.304
Γέρων Ἐφραίμ ὁ Φιλοθεΐτης
Πηγή: Ἡ τέχνη τῆς σωτηρίας, Γέροντος Ἐφραίμ Φιλοθεΐτου,
Τόμος Α', σελ.304