Εὐαγγέλιον κατὰ Ματθαῖον ιδ' 22-34
.
.
22 Καὶ εὐθέως ἠνάγκασεν ὁ ᾿Ιησοῦς
τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ
πλοῖον καὶ προάγειν αὐτὸν εἰς τὸ
πέραν, ἕως οὗ ἀπολύσῃ τοὺς ὄχλους.
23 καὶ ἀπολύσας τοὺς ὄχλους ἀνέβη
εἰς τὸ ὄρος κατ᾿ ἰδίαν προσεύξασθαι.
ὀψίας δὲ γενομένης μόνος ἦν ἐκεῖ.
24 τὸ δὲ πλοῖον ἤδη μέσον τῆς
θαλάσσης ἦν, βασανιζόμενον ὑπὸ τῶν
κυμάτων· ἦν γὰρ ἐναντίος ὁ ἄνεμος.
25 τετάρτῃ δὲ φυλακῇ τῆς νυκτὸς
ἀπῆλθε πρὸς αὐτοὺς ὁ ᾿Ιησοῦς
περιπατῶν ἐπὶ τῆς θαλάσσης.
26 καὶ
ἰδόντες αὐτὸν οἱ μαθηταὶ ἐπὶ τὴν
θάλασσαν περιπατοῦντα ἐταράχθησαν
λέγοντες ὅτι φάντασμά ἐστι, καὶ ἀπὸ
τοῦ φόβου ἔκραξαν.
27 εὐθέως δὲ
ἐλάλησεν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων·
θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε.
28 ἀποκριθεὶς δὲ αὐτῷ ὁ Πέτρος
εἶπε· Κύριε, εἰ σὺ εἶ, κέλευσόν με
πρός σε ἐλθεῖν ἐπὶ τὰ ὕδατα.
29 ὁ
δὲ εἶπεν, ἐλθέ. καὶ καταβὰς ἀπὸ τοῦ
πλοίου ὁ Πέτρος περιεπάτησεν ἐπὶ τὰ
ὕδατα ἐλθεῖν πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν.
30 βλέπων δὲ τὸν ἄνεμον ἰσχυρὸν
ἐφοβήθη, καὶ ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι
ἔκραξε λέγων· Κύριε, σῶσόν με.
31 εὐθέως δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς ἐκτείνας
τὴν χεῖρα ἐπελάβετο αὐτοῦ καὶ λέγει
αὐτῷ· ὀλιγόπιστε! εἰς τί ἐδίστασας;
32 καὶ ἐμβάντων αὐτῶν εἰς τὸ πλοῖον
ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος·
33 οἱ δὲ ἐν
τῷ πλοίῳ ἐλθόντες προσεκύνησαν αὐτῷ
λέγοντες· ἀληθῶς Θεοῦ Υἱὸς εἶ.
Πηγή: Καινὴ Διαθήκη, σελ. 65
Ὑπάρχουν ψυχὲς ποὺ πιστεύουν στὸν Θεὸ καὶ δὲν λυγίζουν ἀπὸ τὶς διάφορες θλίψεις τῆς ζωῆς. Γνώρισα στὴν Ἀθήνα ἕνα τέτοιο ἄνθρωπο. Μέσα σ' ἕνα χρόνο τὸν βρῆκαν πολλὲς θλίψεις καὶ βάσανα. Τὰ μάτια του ἔπαθαν καταρράκτη καὶ δὲν ἔβλεπαν. Ἔκανε ἐγχείρησι καὶ μόλις βλέπει μὲ τὸ ἕνα μάτι. Μόλις βγῆκε ἀπὸ τὸ νοσοκομεῖο, τὸν πιάνει ἕνας πόνος στὰ νεφρά, τὸν ρίχνει στὸ κρεββάτι, πηγαίνει πάλι στὸ νοσοκομεῖο καὶ σῴζεται μὲ ὀδυνηρὴ ἐγχείρησι. Βγαίνει ἀπὸ τὸ νοσοκομεῖο, πάει στὸ σπίτι του, μὰ δὲν περνάει μιὰ βδομάδα καὶ ἀρρωσταίνει ἡ γυναίκα του. Ἡ ἀρρώστια της καρκίνος. Μόλις σῴζεται μὲ μιὰ πολὺ ὀδυνηρὴ ἐγχείρησι. Ἀλλὰ μόλις ἐπιστρέφει ἡ γυναίκα του στὸ σπίτι, τὸ μεγαλύτερό του κορίτσι προσβάλλεται ἀπὸ περιπνευμονία καὶ κινδύνεψε. Θλῖψις ἡ μιὰ πάνω στὴν ἄλλη. Τὶ νομίζετε, ἔχασε ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς τὸ θάρρος του; Λύγισε; Γόγγυσε; Βλασφήμησε; Ὄχι. Ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ εὐλογημένου αὐτοῦ ἀνθρώπου δὲν βγῆκε καμμιὰ λέξι γογγυσμοῦ καὶ ἀπελπισίας. Ἡ πίστι του βράχος. Δοξάζει τὸν Θεό, καὶ παρακαλεῖ νὰ τοῦ δίνῃ πίστι καὶ ὑπομονὴ μέχρι τέλους.
Ἀλλὰ πόσοι ἔχουν τέτοια πίστι; Σπάνιοι εἶνε οἱ ἄνθρωποι αὐτοί. Οἱ πολλοὶ εἶνε ὀλιγόπιστοι. Μοιάζουν μὲ τὸν Πέτρο τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου. Κλονίζονται βλέποντας τὰ κύματα, τὶς θλίψεις τῆς ζωῆς. Ὁ Χριστὸς ὅμως, ποὺ εἶνε γεμᾶτος ἀγάπη καὶ στοργὴ στὰ πλάσματά του, δὲν τοὺς ἀφήνει μόνους νὰ παλεύουν. Μὲ χίλιους δυὸ τρόπους τοὺς παρηγορεῖ καὶ τοὺς ἐνισχύει. Ἀπλώνει τὸ παντοδύναμο χέρι του καὶ τοὺς σῴζει τὴν τελευταία στιγμὴ ἀπὸ τοὺς διαφόρους κινδύνους. Ὅσοι ἔχουν μάτια καὶ αὐτιὰ τῆς ψυχῆς, βλέπουν τὸν Χριστὸ καὶ σήμερα να περπατάῃ πάνω στὰ κύματα καὶ τὸν ἀκοῦνε νὰ λέῃ· «Ὀλιγόπιστε! εἰς τί ἐδίστασας;» (Ματθ.14,31).
Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης
Πηγή: Κυριακή, Ἐπισκόπου
Αὐγουστίνου Καντιώτη, σελ. 133-135 (ἀπόσπασμα)
Αὐγουστίνου Καντιώτη, σελ. 133-135 (ἀπόσπασμα)