Πραγματικὰ βλέπω ὅτι ὁ Θωμᾶς,
ὅταν ἦταν ἀπών, ἔγινε ἄπιστος,
ὅταν ὅμως ἦλθε μαζὶ μὲ τοὺς πιστεύοντας,
δὲν ἀστόχησε καθόλου στὴν πίστι.
Γι' αὐτὸ ἔβαλα στὸ νοῦ μου ὅτι, καὶ ὁ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος
μόνο ἂν ἀποφύγῃ τὴν συναναστροφὴ μὲ τοὺς φαύλους
καὶ συναναστρέφεται τοὺς δικαίους δὲν θὰ ἀστοχήσῃ ποτὲ
στὴν δικαιοσύνη καὶ στὴν ἐξ αἰτίας αὐτῆς ψυχικὴ σωτηρία.
Καὶ αὐτὸ νομίζω ὅτι ὑπαινίσσεται καὶ ὁ ψαλμωδὸς προφήτης,
ὅταν μακαρίζῃ τοὺς παρρεκλίνοντας ἀπὸ τὴν
συμπαράστασι καὶ συνοδοιπορία μὲ τοὺς διεφθαρμένους (Ψαλμ. 1,1)...
καὶ ὁ παροιμιαστής, «στὴ συνάθροισι τῶν ἁμαρτωλῶν
θὰ γίνῃ πυρκαϊά, ἐνῷ αὐτὸς ποὺ συμπορεύεται
μὲ σοφοὺς θὰ εἶναι σοφός» (Σοφ. Σειρ. 16,7).
Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς
(Ὁμιλία ΙΖ' Δεικνῦσα τὸ τοῦ Σαββάτου... μυστήριον, ΕΠΕ 9,510-512.PG 151,236 A-B)
Πηγή: Παλαμικὸν Ταμεῖον, Ἁγίού Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, σελ. 911.
Νεοελληνικὴ ἀπόδοση: Βενέδικτος Ἱερομόναχος Ἁγιορείτης