...Ὁ Χριστὸς λοιπὸν δὲν λέγει τὶ εἶνε βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ μοναχὰ τὴν παρομοιάζει μὲ κόκκον σινάπεως, μὲ προζύμι, μὲ θησαυρὸ κρυμμένον, μὲ πολύτιμο μαργαρίτη, μὲ σαγήνη, καὶ μὲ ἄλλα ὑλικὰ πράγματα. Τὸ νὰ τὴν παρομοιάζει μὲ τόσα πολλά, δείχνει πόσα σπουδαία εἶνε.
Ἀληθινά, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀξιώθηκε νὰ ἀνοίξει μπροστά του ἡ μυστικὴ πύλη καὶ νὰ τοῦ ἀποκαλυφθοῦν τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ, παρομοιάζεται μὲ τὸν ἄνθρωπο ποὺ εὑρῆκε θησαυρὸ χωμένον σ' ἕνα χωράφι, κι' ἀπὸ τὴ χαρά του τρέχει καὶ πουλᾶ ὅσα εἶχε, γιὰ ν' ἀγοράσει ἐκεῖνο τὸ χωράφι.
Γιατί, σὰν νοιώσει μέσα του τὸν μυστικὸν κόσμο τοῦ Θεοῦ, δὲν δίνει πιὰ καμμιὰ σημασία στὰ φθαρτὰ καλὰ τούτου τοῦ κόσμου, στὶς χαρὲς καὶ στὶς ἀπολαύσεις του. Ἢ παρομοιάζεται μὲ τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἀνακάλυψε ἕνα ἀτίμητο μαργαριτάρι, καὶ πούλησε ὅσα πράγματα εἶχε, γιὰ νὰ τ' ἀποχτήσει.
Ἐπειδὴ ἕνα εἶνε τὸ ἀνεκτίμητο μαργαριτάρι, ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, κι' ὅλα τὰ ἄλλα πλούτη τοῦ κόσμου δὲν ἀξίζουν τίποτε μπροστά σ' αὐτό. Καὶ σὲ ἄλλο μέρος λέγει ὁ Χριστός: «Πᾶς γραμματεὺς μαθητευθεὶς εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ὅμοιός ἐστιν ἄνθρώπῳ οἰκοδεσπότῃ, ὅστις ἐκβάλλει ἐκ τοῦ θησαυροῦ αὐτοῦ καινὰ καὶ παλαιά» (Ματθ. ιγ' 52).
Ὅποιος, λέγει, μαθητέψει στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ὅποιος δηλαδὴ δεχθεῖ μέσα του μὲ πίστη τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, καὶ γίνει καινούργιος ἄνθρωπος, καθαρίζει τὸ ἀπὸ μέσα σπίτι του ἀπ' ὅλα ὅσα εἶχε μαζέψει, ποὺ τ' ἀγαποῦσε καὶ δὲν τ' ἀποχωριζότανε, καὶ πετᾶ ἔξω καινούργια καὶ παλαιά, γιὰ νὰ κρατήσει μοναχὰ τὸν πνευματικὸ θησαυρὸ ποὺ δὲν παλαιώνει ποτέ, μήτε σκουριάζει, μήτε οἱ κλέφτες μποροῦνε νὰ τὸν κλέψουνε.
Ὅποιος, λέγει, μαθητέψει στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ὅποιος δηλαδὴ δεχθεῖ μέσα του μὲ πίστη τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, καὶ γίνει καινούργιος ἄνθρωπος, καθαρίζει τὸ ἀπὸ μέσα σπίτι του ἀπ' ὅλα ὅσα εἶχε μαζέψει, ποὺ τ' ἀγαποῦσε καὶ δὲν τ' ἀποχωριζότανε, καὶ πετᾶ ἔξω καινούργια καὶ παλαιά, γιὰ νὰ κρατήσει μοναχὰ τὸν πνευματικὸ θησαυρὸ ποὺ δὲν παλαιώνει ποτέ, μήτε σκουριάζει, μήτε οἱ κλέφτες μποροῦνε νὰ τὸν κλέψουνε.
Ἡ χαρὰ ποῦ νοιώθει ὁ Χριστιανὸς ὅταν τὸν γεμίζει ἡ θεϊκὴ χάρη, σκεπάζει κάθε λύπη ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὰ ὑλικὰ πράγματα. Τούτη εἶναι ἡ χαρὰ ποὺ δίνει ὁ Χριστὸς, κι' αὐτὴ ἡ χαρὰ εἶνε ἡ μόνη ἀληθινὴ χαρά: «ἵνα ἡ χαρὰ ὑμῶν ἦ πεπληρωμένη» (Ἰω. ιστ' 24).
Κι αὐτὴ ἡ χαρά, ἐδῶ κάτω, εἶναι ἕνα θαμπὸ ἀντιφέγγισμα ἀπὸ ἐκείνη τὴ χαρὰ ποὺ θὰ νοιώσει ἡ ψυχὴ σὰν ἀντικρύσει στὸν παράδεισο «ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἃ ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Α' Κορινθ. β' 9)...
Φώτης Κόντογλου
Πηγή: Ψυχωφελεῖς διδαχὲς τοῦ Φωτίου Κόντογλου, Κωνσταντίνου Π. Καβαρνοῦ Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου, «Ὀρθόδοξος Τύπος», σελ. 14-15, (ἀπόσπασμα).