(συνέχεια ἀπό τό δ' μέρος).
-Πάτερ Ἀνατόλιε, θά ἤθελα νά μοῦ πῆτε, ἡ φράσις «ἀνταποδοθήσεται γὰρ σοὶ ἑν τῇ ἀναστάσει τῶν δικαίων» ἀναφέρεται στόν μισθόν ἤ καλύτερα στήν ἀνταπόδοσιν τῆς ταπεινοφροσύνης, ἀφοῦ μιλήσαμε γιά δόματα καί ἀντιδόματα;
-Μέ ὅσα εἴπαμε καί τήν ἄλλην φορά καί τώρα, ξανάπε ὁ εὐλαβής Ἀσκητής, ἀρχή τῆς δικαιοσύνης εἶναι ἡ ἴδια μέ τήν ἀρχή τῆς ἀγάπης. Τόσον ἡ δικαιοσύνη ὅσον καί ἡ ἀγάπη ξεκινοῦν ἀπό τήν ταπεινοφροσύνη.
Κι ἐπειδή ἀγάπη καί δικαιοσύνη εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ἄρα ἡ μισθαποδοσία καί γενικά ἡ ἀμοιβή τῆς ταπεινοφροσύνης εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, πού δίδεται, κατά χάριν, κατά τήν ἀνάστασιν τῶν δικαίων.
Γιατί πρίν ἀπ' ὅλα οἱ ταπεινοί μετανοοῦν συνεχῶς καί ἔχουν φόβον Θεοῦ, πού εἶναι ὁ στέρεος δεσμός τῆς σχέσεως ἀνθρώπου καί Θεοῦ. «Πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως» (Λουκ. ι' 37). Καί προπαντός μή ξεχνᾶς τήν ἀνάστασιν τῶν δικαίων. Αὐτή νά ὁδηγῆ πάντοτε τά βήματά μας. Ἀμήν.
(τέλος κεφαλαίου)
Π.Μ. Σωτῆρχος
Πηγή: Ὀρθόδοξη Ὁδοιπορία, Π.Μ. Σωτῆρχος, «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», σελ. 79.