«Ἐν τῇ καρδίᾳ μου ἔκρυψα τὰ λόγια σου, ὅπως ἂν μὴ ἀμάρτω σοι». (Ψαλμ. 118, 11)
Λόγια ὀνομάζει ἐδῶ ὁ Δαβὶδ τὰς θείας ἐντολάς.
Τὰς ἐντολάς σου, λέγει, Κύριε, ἔκρυψα μέσα εἰς τὸ ταμεῖον μου, ἐντυπώσας εἰς αὐτὴν ἀνεξάλειπτον τὴν μνήμην αὐτῶν καὶ ἐνθύμησιν, ἵνα ταύτας βλέπων πάντοτε καὶ ἐνθυμούμενος μὴ ἁμαρτάνω.
Διατὶ αἱ ἐντολαί σου δὲν ἀφίνουν νὰ ἁμαρτάνῃ ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, ὅπου τὰς ἔχει εἰς τὴν καρδίαν του καὶ τὰς ἐνθυμεῖται.
«Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε: δίδαξον με τὰ δίκαιώματά σου». (Ψαλμ. 118, 12)
Δοξολογεῖ μὲν ὁ Δαβίδ τὸν Θεόν, ὑμνολογῶν αὐτόν, διατὶ ὠφελήθη ἀπὸ τὸν νόμον του· παρακαλεῖ δὲ νὰ διδαχθῆ καὶ νὰ μάθῃ ἀκόμη περὶ αὐτῶν βεβαιότερον τι καὶ ὑψηλότερον νόημα.
Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης
Πηγή: Ἐρμηνεία εἰς τοὺς 150 ψαλμοὺς τοῦ Προφητάνακτος Δαβίδ, Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Τόμος Γ΄, σελ. 233.