Τῶν Ἁγίων Ἀνδρονίκου καὶ Ἀθανασίας

 

 

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Σωφροσύνης τὴν χλαῖναν τὴν θεοΰφαντον, 

κατεποικίλατε χρόαις τῶν ἱερῶν ἀρετῶν, 

ὁμοφρόνως ἐν σπουδῇ ἄμφω ἀσκήσαντες· 

ὅθεν ὑμῶν τὴν σιωπήν, ἡ τρισάγιος ᾠδή, 

ἐδέξατο ἐν ὑψίστοις, 

Ἀνδρόνικε σὺν τῇ θείᾳ, 

Ἀθανασίᾳ τῇ θεόφρονι.

 

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Ὡς τῆς νομίμου συζυγίας ὑποτύπωσιν

Καὶ τῆς ἐνθέου πολιτείας ἀκροθίνια

Ἀναδήσωμεν τοῖς ἄνθεσι τῶν ᾀσμάτων

Τὸν ὁσίως διαπρέψαντα Ἀνδρόνικον,

Σὺν αὐτῷ Ἀθανασίαν τὴν ὁμόζυγον,
Τούτοις λέγοντες, χαίροις ζεῦγος πανόσιον.

Μεγαλυνάριον.
Ἀνδρείως ἡ σύμβιος ξυνωρίς, 

σὺν Ἀθανασίᾳ, ὁ Ἀνδρόνικος ὁ στερρός, 

τῆς ἀθανασίας, ἀνύσαντες τὴν τρίβον, 

τῆς ἀθανάτου δόξης, κατηξιώθησαν.

 

Πηγή: synaxarion.gr