Οἱ ἅγιοι Μάρτυρες, ἀφοῦ ὑπέφεραν πολλὰ βασανιστήρια
καὶ ἔδειξαν καρτερία μέχρι τὸ θάνατο,
ἔγιναν ἄξιοι γιὰ τὰ στεφάνια καὶ τὴ δόξα· καὶ
ὅσο περισσότερα καὶ σκληρότερα ἦταν τὰ βάσανα ποὺ ὑπέφεραν,
τόσο περισσότερη δόξα ἀπέκτησαν καὶ παρρησία ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.
Κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο
καὶ οἱ ψυχὲς ποὺ παραδόθηκαν σὲ διάφορες θλίψεις
(εἴτε αὐτὲς προέρχονται ἐξωτερικὰ ἀπὸ ἀνθρώπους,
εἴτε δημιουργοῦνται μέσα τους ἀπὸ ἄτοπους λογισμούς,
εἴτε γεννιοῦνται ἀπό σωματικὲς ἀσθένειες),
ἄν κρατήσουν ὣς τὸ τέλος τὴν ὑπομονή τους, θὰ ἀξιωθοῦν
τὰ ἴδια στεφάνια μὲ τοὺς Μάρτυρες καὶ τὴν ἴδια παρρησία.
Καὶ τοῦτο ἐπειδὴ τὸ μαρτύριο τῶν θλίψεων,
ποὺ οἱ Μάρτυρες ὑπέμειναν ἀπὸ ἀνθρώπους,
αὐτοὶ τὸ ὑπομένουν ἀπὸ τὰ πονηρὰ πνεύματα,
τὰ ὁποῖα παρακίνησαν τότε τοὺς βασανιστὲς τῶν Μαρτύρων.
Καὶ ὅσο περισσότερες καὶ αὐτοὶ θλίψεις τοῦ ἐχθροῦ ὑπέμειναν,
τόσο περισσότερη δόξα, ὄχι μόνον στὸ μέλλον
θὰ ἀπολαύσουν ἀπὸ τὸν Θεό,
ἀλλὰ καὶ ἐδῶ θὰ ἀξιωθοῦν
τὴν παρηγορία τοῦ ἀγαθοῦ Πνεύματος.
Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος
Πηγή: Φιλοκαλία, Τόμος Γ , σελ. 305