«Στῶμεν εὐλαβῶς... καί ἐκβοήσωμεν· Χαῖρε, κόσμου Δέσποινα· Χαῖρε, Μαρία Κυρία πάντων ἡμῶν». (Ὑμνολογία)
Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, κατά τούς Ὑμνογράφους καί τούς Ἁγίους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας, βρίσκεται ὑπεράνω τῶν Ἀγγέλων καί τῶν Ἁγίων. Εἶναι ἡ Βασίλισσα τῶν Ἀγγέλων, ἡ Κυρία καί ἡ Δέσποινα ὅλου τοῦ κόσμου. Ἀπό τόν Δ' αἰῶνα μ.Χ. ἡ τιμή πού ἀποδίδεται στή Μητέρα τοῦ Θεοῦ, στήν Παναγία μας, παίρνει δεσπόζουσα θέση στήν Ἐκκλησία. Μέ τήν ἐξάπλωση τοῦ Μοναχισμοῦ ἡ Ἀειπάρθενος Θεοτόκος γίνεται ἡ προστάτρια καί «τό τεῖχος τῶν Παρθένων» (Ἀκάθ. Ὕμνος).
Ἀνάμεσα στίς γυναῖκες ὅλης τῆς γῆς καί ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος στάθηκε μοναδική στό ψυχικό Της μεγαλεῖο. Ἄνθρωποι καί Ἄγγελοι ἔπλεξαν τά καλύτερα ἐγκώμια γιά τή Μητέρα τοῦ Θεοῦ μας. «Βασίλισσα» τήν ἀποκαλεῖ ὁ Προφήτης καί Βασιλιᾶς Δαβίδ. Βασίλισσα τῆς ἀρετῆς. «Κεχαριτωμένη» καί «Εὐλογημένη ἐν γυναιξίν», τήν προσφωνεῖ ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ. Κανένα πλάσμα τοῦ Θεοῦ δέν πῆρε, οὔτε θά πάρει τήν τιμή καί τή δόξα τῆς Θεοτόκου Μαρίας, γιατί κανένας δίκαιος καί ἅγιος δέν εἶναι τόσο κοντά στό Σωτῆρα Χριστό, ὅσο Αὐτή. Ἄν τόν Ἀπόστολο Παῦλο τόν χαρακτήρισαν «Πρῶτο μετά τόν Ἕνα», ἡ Κεχαριτωμένη Παναγία εἶναι ἡ «Μία μετά τόν Ἕνα». Εἶναι πάνω ἀπό κάθε σύγκριση. Αὐτή βάστασε στίς Ἅγιες Ἀγκάλες Της τόν Κτίστη καί Δημιουργό τοῦ Παντός. Αὐτή θήλασε Ἐκεῖνον, ὁ Ὁποῖος θά χορταίνει μέ τό μάννα τοῦ Εὐαγγελίου Του τίς ψυχές τῶν πιστῶν ὅλων τῶν αἰώνων. Πάνω ἀπό ἐπτακόσιες τιμητικές ὀνομασίες καί τίτλοι ἀποδίδονται στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Εἶναι «ἡ Κλίμαξ δι' ἧς κατέβη ὁ Θεός», εἶναι «ἡ γέφυρα ἡ μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρανόν». Εἰναι «Οὐρανῶν ὑψηλοτέρα, γῆς τό θεμέλιον». Θά ἦταν σκόπιμο ἐδῶ νά ἀκούσουμε τήν ὑπεύθυνη γνώμη ἑνός μεγάλου Πατρός καί Διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, ὁ ὁποῖος γράφει; «Ὅθεν δικαίως καί ἀληθῶς Θεοτόκον τήν Ἁγίαν Μαρία ὀνομάζομεν. Τοῦτο γάρ τό ὄνομα, ἅπαν τό μυστήριο τῆς οἰκονομίας συνίστησι».
Τό μυστικό πού ἀνέβασε τήν Παναγία τόσο ψηλά εἶναι ἡ ὑποταγή τῆς θελήσεώς Της στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ ἀρετή τῆς ὑπακοῆς. Τήν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ της, ὅταν γνώρισε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀπάντησε μέ τά ἀθάνατα λόγια· «Ἰδοῦ ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου» (Λουκ. Α' 38). Στόν καιρό τοῦ Πάθους καί τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, πανευρίσκεται ὑποτεταγμένη στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἔχουσα «ρομφαία» στήν καρδιά της. Τήν ἡμέρα τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου, ὑπακούει καί παραμένει στό Ὑπερῷο τῶν Ἱεροσολύμων, μαζί μέ τούς Ἀποστόλους.
Ἡ ἀνυπακοή τῆς Εὔας μᾶς ἔβγαλε ἀπό τόν παράδεισο. Ἡ ὑπακοή τῆς Νέας Εὔας, τῆς Παναγίας, μᾶς ἔβαλε πάλι στόν παράδεισο. Διότι ἔφερε «τόν Ἥλιο τῆς δικαιοσύνης» στή γῆ. Δι' Αὐτῆς «ὁ Θεός ἐπί τῆς γῆς ὤφθη καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη» (εὐχή Θ. Λειτουργίας Μ. Βασιλείου). Χωρίς ὑπακοή, οὔτε σωστή προσευχή γίνεται. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος γράφει: «Εἶδα ἄνθρωπον νά προσεύχεται καί νά τρέχουν δάκρυα κατανύξεως ἀπό τά μάτια του. Καί ρώτησα πῶς τό κατορθώνει. Καί μοῦ εἶπαν: Εἶναι ἄνθρωπος ὑπακοῆς».
Ἡ ὐπακοή στόν Θεό εἶναι τό κλειδί πού ἀνοίγει τό ἄπειρο ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἐβεβαίωσε ὁ ἴδιος: «Ὁ ὑπακούων μου οὐκ αἰσχυνθήσεται» (Σ. Σειράχ 24,22). Ὑπόδειγμα ὑπακοῆς στόν Θεό Πατέρα εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. «Ἐμόν βρῶμα ἐστίν ἵνα ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με καί τελειώσω αὐτοῦ τό ἔργον» (Ἰωάν. Δ' 34). «Πάτερ γενηθήτω τό θέλημά Σου», λέγει προσευχόμενος στή Γεσθημανῆ... (συνεχίζεται)
Πρωτοπρεσβύτερος Ἐμμανουήλ Ἀριστ. Γαβριλάκης
Θεολόγος
Πηγή: Ἀλλοίμονό μου ἐάν δέν κηρύττω,
Πρωτοπρεσβυτέρου Ἐμμανουήλ Ἀριστ. Γαβριλάκη,
Θεολόγου, σελ. 242