Ἡ ὑπακοή εἶναι φῶς καί ζωή. Ἐνῶ ἡ παρακοή εἶναι ἀνταρσία κατά τοῦ Θεοῦ καί θυγατέρα τῆς ὑπερηφανείας. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος παρατηρεῖ: «Τό κάλλος τῆς ψυχῆς προέρχεται ἀπό τήν ὑπακοή στόν Θεό». Καί ὁ Ἅγιος Διάδοχος Φωτικῆς γράφει: «Ἡ ὑπακοή θά ὑποδείξει σέ μᾶς ὅλους τούς δρόμους τῶν ἀρετῶν. Τήν ὑπακοήν ἀπέβαλεν ὁ Ἀδάμ καί ἐκατρακύλησεν στόν τάρταρον τῆς κολάσεως. Τήν ὑπακοήν αὐτήν ἀγάπησεν ὁ Κύριος καί, κατά τήν ἔνσαρκον οἰκονομίαν, ὑπήκουσε μέχρι τοῦ σταυροῦ καί θανάτου στόν Ἐπουράνιον Πατέρα Του... Ὑπήκουσε γιά νά καταργήση μέ τήν ὑπακοήν Του τό ἔγκλημα τῆς ἀνθρωπίνης παρακοῆς καί νά ὁδηγήση πάλι εἰς τήν αἰώνιον καί μακαρίαν ζωή, ὅσους θά ζήσουν εἰς τήν ὑπακοήν».
Μεγάλη καί σωτήρια ὑπόθεση εἶναι νά ὑπακούει κανείς στόν Σωτήρα Χριστό. Νά ὑπακούει σ' Ἐκεῖνον πού, μέ τό στόμα τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, παραπονούμενος λέγει: «Ἐγώ γιά σένα Πατέρας, ἐγώ ἀδελφός, ἐγώ σύζυγος, ἐγώ σπίτι, ἐγώ τροφή, ἐγώ ροῦχο, ἐγώ ρίζα, ἐγώ θεμέλιο, ὅ,τι θέλεις ἐγώ. Νά μή σοῦ λείψει τίποτα. Θά δουλέψω ἐγώ. Ἦρθα νά σέ ὑπηρετήσω, ὄχι νά μέ ὑπηρτήσεις... Στό σταυρό γιά σένα, στόν τάφο γιά σένα. Στόν οὐρανό παρακαλῶ γιά σένα τόν Πατέρα μου... Τί ἄλλο θέλεις;»
Ἡ ἀνυπακοή πρός τόν Θεό, ἀπομακρύνει τούς ἀνθρώπους ἀπό τό Φῶς τοῦ Θεοῦ, τήν Ἀλήθεια καί τή Ζωή. Καί ἔτσι ὁ ἄνθρωπος χωρίς Θεό εἶναι κόσμος χωρίς ἥλιο, ζωή χωρίς ἀέρα, πλοῖο χωρίς καπετάνιο. Εἶναι ζωή χωρίς ἐλπίδα καί χαρά, νύκτα χωρίς ξημέρωμα.
Καί κοντά στόν Θεό, ὁ ἄνθρωπος πολλές φορές ἔχει καί δοκιμασίες, καί θλίψεις καί ζεῖ ἀνεπιθύμητες καταστάσεις. Ὅλα αὐτά ὅμως τόν ὡφελοῦν καί τόν προσγειώνουν. Γράφει ὁ Ἱερός Αὐγουστῖνος: «Τά φτερά τοῦ χελιδονιοῦ, εἶναι ἕνα πρόσθετο φορτίο στό σῶμα του. Ὅμως ἀκριβῶς χάρις σ' αὐτό τό ἐπιπλέον φορτίο, τό χελιδόνι δέν μένει κάτω στή γῆ καί διασχίζει θαρρετά τούς αἰθέρες».
Ἕνας Ἅγιος μᾶς συμβουλεύει: «Ἀγάπα τήν Παναγία μέ τήν καρδιά τοῦ Ἰησοῦ καί ἀγάπα τόν Ἰησοῦ μέ τήν καρδιά τῆς Παναγίας». Ἄν ἀγαπήσουμε, τιμήσουμε καί δοξάσουμε τήν Παναγία μας, ἀγαποῦμε, τιμοῦμε καί δοξάζουμε τόν Ἰησοῦ Χριστό. Καί ὁ Χριστός θά μᾶς ἀγαπήσει, θά μᾶς τιμήσει καί θά μᾶς δοξάσει...
Ἡ Παρθένος Μαρία, ἡ Θεοτόκος Μητέρα, ἕνωσε τόν Θεό μέ τόν ἄνθρωπο, τά οὐράνια μέ τά ἐπίγεια. Ὁ καλύτερος τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἐμεῖς μποροῦμε νά τιμήσουμε τή Μητέρα τοῦ Θεοῦ καί μητέρα ὅλου τοῦ κόσμου, εἶναι νά Τήν ἔχουμε πρότυπο καί παράδειγμα στή ζωή μας. Νά τήν ἔχουμε, σέ ὅλη μας τήν ζωή, πρότυπο ὑπακοῆς. Διότι, κατά τήν διαβεβαίωση τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου: «Μυρίων ἡμῖν ἀγαθῶν πρόξενον γίνεται τό ὑπακούειν τῷ Δεσπότῃ». Τελειώνω μέ ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό μία προσευχή τοῦ Νικολάου Καβάσιλα: «Ὦ Παρθένε!... Σύ πού εἶσαι ἀνώτερη ἀπό κάθε ἔπαινο καί ἀπό κάθε ὄνομα, δῶσε νά μπορέσουμε νά κατανοήσουμε καί νά ψάλλουμε καλύτερα τά μεγαλεία Σου...».
Πρωτοπρεσβύτερος Ἐμμανουήλ Ἀριστ. Γαβριλάκης
Θεολόγος
Πηγή: Ἀλλοίμονό μου ἐάν δέν κηρύττω,
Πρωτοπρεσβυτέρου Ἐμμανουήλ Ἀριστ. Γαβριλάκη,
Θεολόγου, σελ. 244