Μακαρισμοὶ ἔτεροι - Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου (Β')

ια'. Μακάριος ἐκεῖνος τοῦ ὁποῖου ἡ ψυχὴ ἔγεινεν ὡς νεόφυτον δένδρον, ἔχων πάντοτε τὰ δάκρυα κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὡς πνοὴν ὕδατος.

ιβ'. Μακάριος ὁ φυτεύων καλὰ φυτὰ ἐν τῇ ἰδίᾳ ψυχῇ, δηλαδὴ τὰς ἀρετὰς καὶ τοὺς βίους τῶν ἁγίων.

ιγ'. Μακάριος ὅστις φυτεύει καὶ ποτίζει τὰ φυτὰ αὐτοῦ προσερχόμενος μετὰ δακρύων, διὰ νὰ γίνωσι τὰ φυτὰ αὐτοῦ εὐάρεστα καὶ καρποφόρα εἰς τὸν Κύριον.

ιδ'. Μακάριος ὅστις ἐξεκαύθη ὑπὸ τῆς ἁγάπης τοῦ Κυρίου, ὡς ὑπὸ πυρός, καὶ κατέφλεξε πάντα λογισμόν ῥυπαρόν, καὶ τῆς ψυχῆς αὑτοῦ τὸν μιασμόν. 

ιε'. Μακάριος ὅστις ἔγεινεν ἑκουσίως ὡς γῆ καλὴ καὶ ἀγαθή, καρποφορῶν σπόρον καλὸν εἰς ἑκατόν, καὶ ἑξήκοντα, καὶ τριάκοντα.

ιστ'. Μακάριος ὁ εὑρεθεὶς κατὰ τὴν προαίρεσιν σπόρος καλὸς ἐν τῷ ἀγρῷ, τὸν ὁποῖον ἔσπειρεν ὁ δεσπότης ἐν τῷ ἀγρῷ τῷ ἰδίῳ.

ιζ'. Μακάριος ὅστις εὗρε τὸν μαργαρίτην ἐκλεκτὸν τὸν οὐράνιον, καὶ πωλήσας πάντα αὐτοῦ τὰ ἐν τῇ γῇ τοῦτον μόνον ἠγόρασε.

ιη'. Μακάριος ὅστις εὗρε τὸν θησαυρὸν ἐν τῷ ἀγρῷ κεκρυμμένον, χαιρόμενος δὲ ἀπεδίωξε τὰ πάντα καὶ αὐτὸν μόνον ἀπέκτησε.

ιθ'. Μακάριος ὅστις ἐνθυμεῖται διηνεκῶς τὴν ἡμέραν τοῦ θανάτου καὶ σπουδάζει νὰ εὑρεθῇ ἐν τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ εὐπρόθυμος καὶ ἄφοβος.

κ'. Μακάριος ὅστις εὗρε παῤῥρησίαν ἐν τῇ ὥρᾳ τοῦ χωρισμοῦ ἀπὸ τοῦ κόσμου, ὅταν ἡ ψυχὴ χωρίζηται μετὰ φόβου καὶ ὀδυνῶν· διότι ἔρχονται οἱ ἄγγελοι νὰ λάβωσι καὶ χωρίσωσι τὴν ψυχὴν ἀπὸ τοῦ σώματος, καὶ νὰ παραστήσωσιν εἰς τὸ βῆμα τοῦ ἀθανάτου καὶ φρικτοῦ μυστηρίου. Μέγας φόβος, ὧ ἀδελφοί, κατὰ τὴν ἡμέραν τοῦ θανάτου, ὅταν ἡ ψυχὴ χωρίζηται ἀπὸ τοῦ σώματος μετὰ φόβου καὶ ὀδυρμοῦ· διότι εἰς τὴν ψυχὴν  παρίστανται κατὰ τὴν ὥραν τοῦ χωρισμοῦ τὰ ἔργα αὐτῆς, ὅσα ἔπραξεν ἐν ἡμέρᾳ καὶ νυκτί, ἀγαθά τε καὶ πονηρά· καὶ ἄγγελοι σπουδάζοντες βιάζονται νὰ ἐξώσωσιν αὐτὴν ἐκ τοῦ σώματος, ἡ δὲ ψυχὴ θεωροῦσα τὰ ἔργα αὐτῆς δειλιᾷ νὰ ἐξέλθῃ· τοῦ δὲ ἁμαρτωλοῦ ἡ ψυχὴ μετὰ φόβου χωρίζεται ἀπὸ τοῦ σώματος, καὶ τρέμουσα ἀπέρχεται νὰ παρασταθῇ εἰς τὸ ἀθάνατον κριτήριον· βιαζομένη δὲ νὰ ἐξέλθῃ τοῦ σώματος καὶ βλέπουσα τὰ ἔργα αὑτῆς, λέγει εἰς αὐτὰ μετὰ φόβου· δότε μοι τόπον διὰ μίαν ὥραν νὰ ἐξέλθω· ἀποκρίνονται δὲ εἰς τὴν ψυχὴν πάντα ὁμοῦ τὰ ἔργα αὐτῆς· σὺ ἡμᾶς ἔπραξας, μετὰ σοῦ ἀπερχόμεθα εἰς τὸν Θεόν.

           Ἄς μισήσωμεν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τὸν μάταιον τοῦτον βίον καὶ ἂς ποθήσωμεν μόνον τὸν Χριστὸν τὸν Ἅγιον καὶ λυτρωτὴν τῶν ψυχῶν ἡμῶν, δὲν γινώσκομεν ἀδελφοί, κατὰ ποίαν ὥραν εἶναι ὁ θάνατος ἡμῶν· οὐδὲ γινώσκει τις τὴν ἡμέραν καὶ τὴν ὥραν τοῦ χωρισμοῦ... 

 

Ὅσιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος

Πηγή: Ἀσκητικά,

 Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου, σελ. 190

__________________________________________________
Mακαρισμοὶ ἔτεροι - Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου (Α')
http://xarakyriou.blogspot.gr/2013/09/blog-post_13.html