Λοιπόν, ἀγαπητοί, ἂς σταθοῦμε μὲ φόβο Θεοῦ καὶ ἂς φυλάγομε τὴν ἄσκηση τῶν ἀρετῶν καὶ ἂς μὴ βάζομε ἐμπόδιο στὴ συνείδησή μας· ἂς προσέχομε τὸν ἑαυτό μας μὲ φόβο Θεοῦ, μέχρις ὅτου ἡ συνείδηση μας ἐλευθερωθεῖ καὶ μαζί της κι ἐμεῖς καὶ πραγματοποιηθεῖ ἕνωση ἀνάμεσα σ' αὐτὴν καὶ σ' ἐμᾶς. Καὶ τότε ἡ συνείδηση γίνεται φύλακάς μας καὶ μᾶς δείχνει ποὺ σφάλλομε.
Ἂν ὅμως δὲν ὑπακούσωμε σ' αὐτήν, θὰ φύγει ἀπὸ μᾶς καὶ θὰ μᾶς ἐγκαταλείψει καὶ τὸτε πέφτομε στὰ χέρια τῶν ἐχθρῶν καὶ δὲν μᾶς ἀφήνουν πλέον. Ὅπως δίδαξε ὁ Κύριος μας: «Ἄκουσε τὸν ἀντίδικό σου ἕως ὅτου βρίσκεσαι μαζί του στὸ δρόμο γιὰ τὸ δικαστήριο». Ἀντίδικος, ἐννοοῦν μερικοὶ ὅτι εἶναι ἡ συνείδηση, ἡ ὁποία ἀντιστέκεται στὸν ἄνθρωπο ποὺ θέλει νὰ κάνει τὸ ἁμαρτωλό του θέλημα. Καὶ ἂν ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀκούσει τὴ συνείδησή του, τότε αὐτή τὸν παραδίνει στοὺς ἐχθρούς του.
Ἅγιος Ἡσαΐας ὁ Ἀναχωρητὴς
Φιλοκαλία, Τόμος Α' , σελ. 57. Νεοελληνική ἀπόδοση: Ἀντώνιος Γ. Γαλίτης.