Καὶ ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἕνας, δηλαδὴ μία οὐσία, καὶ ὅτι ἀποκαλύπτεται καὶ ὑπάρχει εἰς τὰ τρία πρόσωπα, ἐννοῶ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱὸν καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα·
καὶ ὅτι ὁ Πατὴρ καὶ ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι καθ' ὅλα ἕν καὶ τὸ αὐτό, διαφέρουν μόνον κατὰ τὴν ἀγεννησίαν καὶ κατὰ τὴν γέννησιν καὶ κατὰ τὴν ἐκπόρευσιν·
καὶ ὅτι ὁ μονογενὴς Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ Θεός, ἀπὸ τὴν εὐσπλαχνίαν καὶ τὴν συμπάθειάν του, μὲ τὴν ἀγαθὴν ἀπόφασιν τοῦ Πατρὸς καὶ τὴν σύμπραξιν τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἀφοῦ συνελήφθη ἀσπόρως διὰ τὴν σωτηρίαν μας, ἐγεννήθη διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπὸ τὴν ἁγίαν Παρθένον καὶ Θεοτόκον Μαρίαν, χωρὶς νὰ τὴν φθείρῃ, καὶ ἔγινεν ἀπὸ αὐτὴν τέλειος ἄνθρωπος·
καὶ ὁ ἴδιος εἶναι συγχρόνως τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος καὶ ἔχει δύο φύσεις, τὴν θείαν καὶ τὴν ἀνθρωπίνην, καὶ ὑπάρχει μὲ δύο λογικὰς φύσεις, ποὺ ἔχουν θέλησιν καὶ ἐνέργειαν καὶ ἐλευθερίαν, καὶ μὲ ἕνα λόγον, μὲ δύο φύσεις ποὺ εἶναι τέλειαι ὡς πρὸς τὰ γνωρίσματα ποὺ ἁρμόζουν εἰς τὴν καθεμίαν, ἐννοῶ δηλαδὴ τὴν θείαν καὶ τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν, ποὺ ἀποτελοῦν ὅμως μίαν σύνθετον ὑπόστασιν·
καὶ ὅτι ἐπείνασε καὶ ἐδίψασε καὶ ἐκοπίασε καὶ ἐσταυρώθη καὶ κατεδέχθη νὰ δοκιμάσῃ τὸν θάνατον καὶ τὴν τριήμερον ταφήν, καὶ ἀνῆλθεν εἰς τοὺς οὐρανοὺς ἀπὸ τοὺς ὁποίους μᾶς ἐπεσκέφθη καὶ θὰ παρουσιασθῇ πάλιν εἰς τὸν ἔσχατον καιρόν, καὶ ἡ θεία Γραφὴ τὸ μαρτυρεῖ καὶ ὅλον τὸ πλῆθος τῶν ἁγίων. (... συνεχίζεται).
Πηγή: Ι. ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ ΕΡΓΑ, Δογματικά Α', Ἕλληνες Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας,σελ. 57-58 .
Νεοελληνικὴ ἀπόδοση: Κωνσταντῖνος Γ. Φραντζόλας, Φιλόλογος.