Εὐαγγέλιον κατὰ Λουκᾶν ιε' 11-32
11 Εἶπε δέ· ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς.
12 καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον.
12 καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον.
13 καὶ
μετ᾿ οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς
χώραν μακράν, καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισε τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως.
14 δαπανήσαντος δὲ αὐτοῦ πάντα ἐγένετο λιμὸς ἰσχυρὸς κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην, καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι.
14 δαπανήσαντος δὲ αὐτοῦ πάντα ἐγένετο λιμὸς ἰσχυρὸς κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην, καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι.
15 καὶ πορευθεὶς ἐκολλήθη ἑνὶ τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης, καὶ ἔπεμψεν αὐτὸν εἰς τοὺς ἀγροὺς αὐτοῦ βόσκειν χοίρους.
16 καὶ ἐπεθύμει γεμίσαι τὴν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι, καὶ οὐδεὶς ἐδίδου αὐτῷ.
17 εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν εἶπε· πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγὼ δὲ λιμῷ ἀπόλλυμαι!
18 ἀναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου καὶ ἐρῶ αὐτῷ· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου.
19 οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου· ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου.
20 καὶ ἀναστὰς ἦλθε πρὸς τὸν πατέρα αὐτοῦ. ἔτι δὲ αὐτοῦ μακρὰν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ ἐσπλαγχνίσθη, καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν.
19 οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου· ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου.
20 καὶ ἀναστὰς ἦλθε πρὸς τὸν πατέρα αὐτοῦ. ἔτι δὲ αὐτοῦ μακρὰν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ ἐσπλαγχνίσθη, καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν.
21 εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ υἱός· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου, καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου.
22 εἶπε
δὲ ὁ πατὴρ πρὸς τοὺς δούλους αὐτοῦ· ἐξενέγκατε τὴν στολὴν τὴν πρώτην
καὶ ἐνδύσατε αὐτόν, καὶ δότε δακτύλιον εἰς τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ ὑποδήματα
εἰς τοὺς πόδας,
23 καὶ ἐνέγκαντες τὸν μόσχον τὸν σιτευτὸν θύσατε, καὶ φαγόντες εὐφρανθῶμεν,
24 ὅτι οὗτος ὁ υἱός μου νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη. καὶ ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι.
25 ῏Ην δὲ ὁ υἱὸς αὐτοῦ ὁ πρεσβύτερος ἐν ἀγρῷ· καὶ ὡς ἐρχόμενος ἤγγισε τῇ οἰκίᾳ ἤκουσε συμφωνίας καὶ χορῶν,
26 καὶ προσκαλεσάμενος ἕνα τῶν παίδων ἐπυνθάνετο τί εἴη ταῦτα.
27 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἥκει καὶ ἔθυσεν ὁ πατήρ σου τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν, ὅτι ὑγιαίνοντα αὐτὸν ἀπέλαβεν.
29 ὁ
δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε τῷ πατρί· ἰδοὺ τοσαῦτα ἔτη δουλεύω σοι καὶ οὐδέποτε
ἐντολήν σου παρῆλθον, καὶ ἐμοὶ οὐδέποτε ἔδωκας ἔριφον ἵνα μετὰ τῶν φίλων
μου εὐφρανθῶ·
30 ὅτε δὲ ὁ υἱός σου οὗτος, ὁ καταφαγών σου τὸν βίον μετὰ πορνῶν, ἦλθεν, ἔθυσας αὐτῷ τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν.
31 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· τέκνον, σὺ πάντοτε μετ᾿ ἐμοῦ εἶ, καὶ πάντα τὰ ἐμὰ σά ἐστιν·
32 εὐφρανθῆναι δὲ καὶ χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη.
Καινὴ Διαθήκη, σελ. 312-314.
Τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ νικᾷ τὴν ἁμαρτία
Ἁμαρτωλοὶ εἴμαστε. Τί πρέπει νὰ γίνῃ; Ν' ἀπελπιστοῦμε; Ὄχι. Ἡ παραβολὴ τοῦ ἀσώτου μᾶς δίνει τὴν ἐλπίδα ὅτι, ὅσο μεγάλα καὶ τρομερὰ κι ἂν εἶνε τὰ ἁμαρτήματα τοῦ ἀνθρώπου, ὁ οὐράνιος Πατέρας εἶνε ἕτοιμος νὰ τὰ συχωρέσῃ.
Ἀρκεῖ ὁ ἁμαρτωλὸς νὰ πῇ -ὄχι ψεύτικα ἀλλ' ἀληθινά- τὸ «ἥμαρτον» τοῦ ἀσώτου. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέει, ὅτι οἱ ἁμαρτίες εἶνε φωτιὰ ποὺ καίει. Ἀλλ' ὅπως ἡ φωτιά, ὅσο μεγάλη κι ἂν εἶνε, ἂν τὴ ῥίξουμε στὴ θάλασσα, δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ σβήσῃ, ἔτσι κ' ἐδῶ!
Συναμαρτωλοὶ ἀδελφοί μου! Χρόνια καὶ χρόνια περιμένει ὁ Χριστὸς νὰ ποῦμε τὸ «ἥμαρτον» τοῦ ἀσώτου. Οἱ ἁμαρτίες μας εἶνε ἀναμμένα κάρβουνα. Κι ὅπως τὰ κάρβουνα, ἂν τὰ ῥίξουμε στὴ θάλασσα σβήνουν, ἔτσι καὶ οἱ ἁμαρτίες.
Πάρε τὰ ἀναμμένα κάρβουνα, πάρε τὶς ἁμαρτίες σου ὅλες, καὶ ῥίξε τις στὴν ἀπέραντη θάλασσα, ποὺ εἶνε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἡ θάλασσα νικᾷ τὴ φωτιά· καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ νικᾷ τὴν ἁμαρτία, ὅσο μεγάλη καὶ βαρειὰ κι ἂν εἶνε.
Πάρε τὰ ἀναμμένα κάρβουνα, πάρε τὶς ἁμαρτίες σου ὅλες, καὶ ῥίξε τις στὴν ἀπέραντη θάλασσα, ποὺ εἶνε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἡ θάλασσα νικᾷ τὴ φωτιά· καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ νικᾷ τὴν ἁμαρτία, ὅσο μεγάλη καὶ βαρειὰ κι ἂν εἶνε.
Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης
Πηγή: Κυριακή, Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτου, σελ. 338.