Ἡ χαρά εἶναι δῶρο θεϊκό
ἀπό τόν Πλάστη στό πλάσμα,
ἀπό τόν Πατέρα στό παιδί,
πού ὑψώνει μέ λαχτάρα τήν καρδιά του
καί τήν σκέψι του κατακόρυφα στόν ὠκεανό τῆς ἀγάπης Του.
Δῶρο σ' ὅσους μένουν πιστοί κοντά Του, ἁγνοί, ἀκέραιοι,
πνίγοντας κάθε ἐπιθυμία τοῦ χωματένιου ἀνθρώπου,
πού ξυπνᾶ μέσα των.
Ἡ χαρά αὐτή μένει στήν καρδιά μας,
ζωγραφίζεται στό πρόσωπό μας,
ἀντανακλᾶ στά μάτια μας.
Καμμιά λύπη δέν τήν μειώνει, τίποτα δέν τήν σβήνει.
Ἡ χαρά αὐτή μένει γιά πάντα.
Ἀρχιμανδρίτης π. Θεόφιλος Ζησόπουλος
Πηγή: ... μέ θέα τήν κορυφή, Ἀρχιμ. Θεοφίλου Ζησοπούλου, Ο.Χ.Α. Λυδία, σελ. 26.