Ὁ ἄνθρωπος εἶναι νοῦς, εἶναι σκέψις, εἶναι καρδιά, εἶναι θέλησις, ὁ ἄνθρωπος ἔχει εὐγενῆ αἰσθήματα, γιά τά ὁποία ζῆ καί ἀποθνήσκει. Ἀλλά ἀκόμη, δέν εἴπαμε τίποτε. Ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι αὐτό πού βλέπουμε. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι δένδρο οὐράνιο. Τήν ρίζα του τήν ἔχει κάτω στή γῆ καί τήν κορυφή του ἐπάνω στόν οὐρανό.
Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ψυχή. Ναί! Ἐκεῖνο πού ἔχει μεγάλη σπουδαιότητα καί δίνει ἀξία στόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ ψυχή του. Δισυπόστατος, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος. Ἀποτελεῖται ἀπό σῶμα καί ἀπό ψυχή. Σῶμα γιά τό ὁποῖο φροντίζουμε, σῶμα γιά τό ὁποῖο ἀγωνιζόμαστε νά τό διατηρήσουμε στή ζωή. Τό τρέφουμε, τό ταΐζουμε, τό καθαρίζουμε, τό ποτίζουμε, τό θερμαίνουμε, τό δροσίζουμε, τό ἀσφαλίζουμε. Ἀσθενεῖ; Τό ὁδηγοῦμε στόν γιατρό. Τό δίνουμε φάρμακα. Τραυματίζεται; Καί πάλι τό θεραπεύουμε.
Καί ἔχουμε πολλούς γιατρούς γιά τό σῶμα· γιατρό γιά τά μάτια, γιατρό γιά τήν γλῶσσα, γιατρό γιά τό ἧπαρ, γιατρό ἐντερολόγο, γιατρό γιά τήν καρδιά. Μετρῆστε πόσους! Δεκαπέντε γιατρούς ἔχουμε γιά τό σῶμα. Τό φροντίζουμε καί τό περιποιούμαστε. Ὅμως, αὐτό τό σῶμα εἶναι ὑπηρέτης τῆς ψυχῆς καί ἡ ψυχή εἶναι βασίλισσα. Πόσο ὅμως τά πράγματα ἔχουν ἀνατραπῆ!
Ἡ ψυχή αἰχμάλωτος καί ὑπηρέτρια σώματος. Ἡ ψυχή, πού εἶναι ἕνας ἀετός, δεμένη στό κλουβί, στό σιδερένιο κλουβί τοῦ σώματος, τῆς σαρκός. Καί ὅμως, εἶναι ἀπό τόν Θεό δοσμένη ἡ πριγκιπική ἐξουσία στήν ψυχή, νά κυριαρχῆ, νά ἐξουσιάζη, νά κυβερνᾶ τό σῶμα καί αὐτό νά πειθαρχῆ, νά εἶναι τό ἀνάκτορο τῆς ψυχῆς, μέσα στό ὁποῖο αὐτή θά βασιλεύη.
Ἀρχιμανδρίτης π. Θεόφιλος Ζησόπουλος
Ἱεροκήρυκας
Πηγή: Σῶμα Χριστοῦ, Ἀρχιμανδρίτου π. Θεοφίλου Ζησοπούλου, Ο.Χ.Α. Λυδία, σελ. 15-17.