Ἡ σιωπὴ εἶναι μεγάλη δυνάμωσις τοῦ Ἀοράτου Πολέμου καὶ μία βεβαία ἐλπὶς τῆς νίκης· ἡ σιωπὴ εἶναι πολὺ ἠγαπημένη ἀπὸ ἐκεῖνον, ποὺ δὲν θαρρεύει εἰς τὸν ἑαυτόν του, ἀλλὰ ἐλπίζει εἰς τὸν Θεόν· εἶναι διαφυλακτικὴ τῆς ἱερᾶς προσευχῆς καὶ θαυμαστὴ βοήθεια εἰς τὴν γύμνασιν τῶν ἀρετῶν, καὶ πρὸς τούτοις εἶναι σημεῖον φρονιμάδας.
Διότι ἂν καὶ ἄλλος σιωπᾶ, συμβαίνει διότι δὲν ἔχει λόγον νὰ εἰπῇ· «ἔστι σιωπῶν, οὐ γὰρ ἔχει ἀπόκρισιν»· (Σειρὰχ κ' 5)· καὶ ἄλλος διότι φυλάττει τὸν ἁρμόδιον καιρὸν διὰ νὰ ὁμιλήσῃ. «Καὶ ἔστι σιωπῶν, εἰδὼς καιρὸν» (αὐτόθι). Καὶ ἄλλος δι' ἄλλας αἰτίας, γενικῶς ὅμως ὅποιος σιωπᾷ δείχνει, πὼς εἶναι φρόνιμος καὶ σοφός· «ἔστι σιωπῶν καὶ αὐτὸς φρόνιμος»· (Σειρ. ιθ' 27). «Καὶ ἔστι σιωπῶν καὶ εὑρισκόμενος σοφὸς» (Σειρ. κ' 4).
Διὰ νὰ συνηθίσῃς νὰ σιωπᾷς συλλογίζου πολλάκις τὰς ζημίας καὶ τοὺς κινδύνους τῆς πολυλογίας καὶ τὰ μεγάλα καλὰ τῆς σιωπῆς καὶ αὐτοὺς τοὺς δὲ τοὺς τρεῖς τρόπους, ποὺ εἶπα εἰς τὰ τρία προηγούμενα κεφάλαια·
ἤτοι τὸ νὰ ἀνεβαίνῃ κανεὶς ἀπὸ τὰ αἰσθητὰ εἰς τὴν θεωρίαν τοῦ Θεοῦ, εἰς τὴν θεωρίαν τοῦ ἐνσαρκωμένου Λόγου καὶ εἰς τὸν τῶν ἠθῶν στολισμόν, ἠμποροῦν νὰ μεταχειρίζονται ἐκεῖνοι, ποὺ ἔχουν γνῶσιν, διάκρισιν καὶ δύναμιν εἰς τὸν λογισμόν, διὰ νὰ διορθώνουν τὰς αἰσθήσεις τὰς αἰσθήσεις των μὲ αὐτούς.
Ὅσοι δὲ γνῶσιν τοιαύτην δὲν ἔχουν καὶ δύναμιν, οὗτοι κατ' ἄλλον τρόπον ἠμποροῦν νὰ διορθώνουν τὰς αἰσθήσεις των· δηλ. μὲ ὅλην τους τὴν δύναμιν ἀπὸ ὅλα ἐκεῖνα τὰ αἰσθητά, ποὺ ἠμποροῦν νὰ βλάπτουν τὴν ψυχήν των.
Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης
Πηγή: Ἀόρατος πόλεμος, Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, σελ. 93-94.