Κυριακή τοῦ παραλύτου - Ὁ Μεγάλος Ἰατρὸς

Εὐαγγέλιον κατὰ Ἰωάννην ε' 1-15.

1 Μετὰ ταῦτα ἦν ἡ ἑορτὴ τῶν Ἰουδαίων, καὶ ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα. 

2 ἔστι δὲ ἐν τοῖς Ἱεροσολύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρα, ἡ ἐπιλεγομένη Ἑβραϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα. 

3 ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν. 

4 ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐταράσσε τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι. 

5 ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ. 

6 τοῦτον ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι; 

7 ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγὼ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει.

8 λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει.

9 καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦρε τὸν κράβαττον αὐτοῦ καὶ περιεπάτει. ἦν δὲ σάββατον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ. 

10 ἔλεγον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι τῷ τεθεραπευμένῳ· σάββατόν ἐστιν· οὐκ ἔξεστί σοι ἆραι τὸν κράβαττον. 

11 ἀπεκρίθη αὐτοῖς· Ὁ ποιήσας με ὑγιῆ, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. 

12 ἠρώτησαν οὖν αὐτόν· τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ εἰπών σοι, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; 

13 ὁ δὲ ἰαθεὶς οὐκ ᾔδει τίς ἐστιν· ὁ γὰρ Ἰησοῦς ἐξένευσεν ὄχλου ὄντος ἐν τῷ τόπῳ. 

14 μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται. 

15 ἀπῆλθεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀνήγγειλε τοῖς Ἰουδαίοις ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ.

Πηγές: myriobiblos.gr,

Καινὴ Διαθήκη, σελ. 387 & 388.

    
           ...Ἂν εἴχαμε μάτια ἀγγέλων καὶ βλεπαμε τί κατορθώνει ἡ θεία χάρις μὲ τὸ ἱερὸ βάπτισμα, θὰ βλέπαμε, ὅτι προτοῦ μπῇ στὸ νερὸ τῆς κολυμβήθρας ὁ ἀβάπτιστος εἶνε μαῦρος στὴν ψυχὴ σὰν τὸν ἀράπη. Ὅταν ὅμως βαπτισθῆ στὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τότε, ὢ τότε, βγαίνοντας ἀπὸ τὸ νερὸ τῆς κολυμβήθρας, βγαίνει ἄσπρος στὴν ψυχὴ σὰν τὸ χιόνι. Δὲν ἔχει ἐπάνω του καμμιὰ ἁμαρτία. Δὲν τὸν βαραίνει καμμιὰ ἐνοχή. Λούστηκε, καθαρίστηκε, ἔγινε παιδὶ τοῦ Θεοῦ, καὶ λάμπει ὁλόκληρος. 

Καὶ ἂν πεθάνῃ μετὰ τὸ βάπτισμα, πηγαίνει στὸν παράδεισο γιὰ νὰ ζῇ ἐκεῖ αἰώνια μὲ ἀγγέλους καὶ ἀρχαγγέλους. Γι' αὐτὸ οἱ γονεῖς, ποὺ τὰ μικρά τους παιδιὰ πεθαίνουν βαπτισμένα, δὲν πρέπει νὰ τὰ κλαῖνε. Αὐτὰ τὰ ἀθῶα πλάσματα σὰν ἀγγελούδια πηγαίνουν στὸν οὐρανὸ καὶ χαίρονται. 

Νὰ μὴν κλαῖμε λοιπὸν τὰ νήπια ποὺ πεθαίνουν, ἀλλὰ νὰ φυλάξουμε τὰ δάκρυά μας γιὰ τὸν ἑαυτό μας, ποὺ εἴμαστε μεγάλοι καὶ ἁμαρτάνουμε καθημερινῶς καὶ μὲ τὶς ἁμαρτίες μας μολύνουμε τὴν ψυχή, λερώνουμε τὴ λευκὴ στολὴ τοῦ ἱεροῦ βαπτίσματος...

    ... Ὁ Χριστὸς θὰ μᾶς δεχόταν καὶ θὰ μᾶς θεράπευε, ὁποιαδήποτε ἀρρώστια καὶ ἂν εἴχαμε. Ὁ Χριστός, αὐτὸς εἶνε ἡ ἰαματικὴ κολυμβήθρα ὅλων τῶν αἰώνων. Αὐτὸς διὰ μέσου τῶν ἱερέων τελεῖ μυστήρια καὶ πλένει καὶ καθαρίζει τοὺς ἁμαρτωλούς. Αὐτὸς κάνει τὰ μεγάλα θαύματα. Ὁ Χριστός. Ναί. Αὐτὸς εἶνε ὁ μεγάλος ἰατρός, ποὺ θεραπεύει κάθε ἀρρώστια. Σ' αὐτὸν ἀνήκει ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
 

  Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης

Πηγή: Κυριακή, Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτου,«Ὁ Σταυρός» σελ. 34-35  (2 ἀποσπάσματα).