(συνέχεια ἀπὸ τὸ δ' μέρος)
Μοῦ ἔρχεται νὰ θρηνῶ καὶ λυποῦμαι ὑπερβολικὰ καὶ λιώνω γιὰ σᾶς, ὅταν συλλογιστῶ πὼς ἔχομε τέτοιο Κύριο πλουσιόδωρο καὶ φιλάνθρωπο, ποὺ γιὰ μόνη τὴν πίστη μας πρὸς Αὐτὸν μᾶς χαρίζει αὐτὰ ποὺ ὑπερβαίνουν κάθε νοῦ καὶ ἀκοὴ καὶ διάνοια καὶ ποὺ ποτὲ δὲν τὰ συνέλαβε ἄνθρωπος (Α' Κορ. 2,9),
κι ἐμεῖς σὰν ἄλογα ζῶα προτιμοῦμε μόνο τὴ γῆ καὶ ὅσα ἡ γῆ βγάζει γιὰ μᾶς ἀπὸ τὴν πολλὴ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ ἐπαρκοῦμε στὶς ἀνάγκες τοῦ σώματος· ὥστε ἐμεῖς νὰ τρεφόμαστε ἀπὸ αὐτὰ μὲ μέτρο καὶ ἡ ψυχή μας νὰ κάνει ἀνεμπόδιστα τὴν πορεία της πρὸς τὰ ἄνω, τρεφόμενη καὶ αὐτὴ μὲ τὴ νοερὴ τροφὴ τοῦ Πνεύματος, ἀνάλογα μὲ τὴν κάθαρση καὶ τὴν ἀνάβασή της.
Γιατὶ αὐτὸ εἶναι ὁ ἄνθρωπος καὶ γιὰ τοῦτο δημιουργηθήκαμε καὶ ἤρθαμε στὴν ὕπαρξη· δεχόμενοι ἐδῶ αὐτὲς τὶς μικρὲς εὐεργεσίες, μὲ τὴν εὐχαριστία καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸ Θεὸ ν' ἀπολαύσομε ἐκεῖ τὰ ἀνώτερα καὶ αἰώνια.
Ἀλλὰ ἐμεῖς, ἀλλοίμονο, ἐνῶ δὲ φροντίζομε καθόλου γιὰ τὰ μέλλοντα, εἴμαστε ἀχάριστοι γιὰ ὅσα ἀπολαμβάνομε ἐδῶ, κι ἔτσι γινόμαστε παρόμοιοι μὲ τοὺς δαίμονες ἢ καὶ χειρότεροι, ἂν πρέπει νὰ πῶ τὴν ἀλήθεια.
Καὶ γιὰ τοῦτο πρέπει νὰ τιμωρηθοῦμε περισσότερο, γιατὶ καὶ περισσότερες εὐεργεσίες λάβαμε καὶ γνωρίζομε Θεὸ ποὺ ἔγινε γιὰ μᾶς ἄνθρωπος ὅπως ἐμεῖς, μόνο χωρὶς τὴν ἁμαρτία, γιὰ νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ τὴν πλάνη καὶ νὰ μᾶς ἐλευθερώσει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.
(... συνεχίζεται στό στ' μέρος).
Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος
Νεοελληνικὴ ἀπόδοση: Ἀντώνιος Γ. Γαλίτης
Πηγή: Φιλοκαλία, «Τὸ περιβόλι τῆς Παναγίας», Τόμος Ε', σελ. 298.