Κατὰ τὸν ιδ' αἰῶνα στὴν νῆσο τῶν Κυθήρων κάποιος ἁπλούστατος βοσκὸς συνήθιζε νὰ βόσκη τα ποίμνιά του σὲ ἕνα ἔρημο βοσκότοπο κατάφυτο ἀπὸ μυρτιές, ὀνομαζόμενο Μυρτίδια.
Ὕστερα ἀπὸ θεία ὀπτασία, τὴν ὁποίαν
εἶδε κατ' ἐπανάληψιν, στὴν ἐρημία ἐκείνη σαράντα ἡμέρες μετὰ τὴν ἑορτὴ
τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, στὶς 24 Σεπτεμβρίου, ἄκουσε ὑπερκόσμια φωνὴ
ποὺ ἔλεγε: «Ἐὰν μὲ ἀναζητήσης, ἐδῶ κοντὰ θὰ βρῆς τὴν εἰκόνα μου· διότι εἶναι καιρός, ἀφ' ὅτου ἦλθα γιά νὰ βοηθήσω τὸν τόπο αὐτό».
Ὁ ἀπλοϊκὸς βοσκὸς ἐρεύνησε τὴν γύρω περιοχὴ καὶ ἀνάμεσα στὰ κλαδιὰ μιᾶς μυρτιᾶς βρῆκε εἰκόνα τῆς Παναγίας, τὴν ὁποία ἐπονόμασε «Μυρτιδιώτισσα». Μὲ τὴν βοήθεια καὶ ἄλλων συγχωριανῶν του καθάρισε τὸν τόπο τῆς εὐρέσεως τῆς εἰκόνος, ἀνήγειρε μικρὸν ναό, στὸν ὁποῖο τὴν ἐνεθρόνισε καὶ ἀφιέρωσε τὸν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς του στὴν ὑπηρεσία τοῦ ναϊδρίου καὶ τῆς Παναγίας.
Ὁ ἀπλοϊκὸς βοσκὸς ἐρεύνησε τὴν γύρω περιοχὴ καὶ ἀνάμεσα στὰ κλαδιὰ μιᾶς μυρτιᾶς βρῆκε εἰκόνα τῆς Παναγίας, τὴν ὁποία ἐπονόμασε «Μυρτιδιώτισσα». Μὲ τὴν βοήθεια καὶ ἄλλων συγχωριανῶν του καθάρισε τὸν τόπο τῆς εὐρέσεως τῆς εἰκόνος, ἀνήγειρε μικρὸν ναό, στὸν ὁποῖο τὴν ἐνεθρόνισε καὶ ἀφιέρωσε τὸν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς του στὴν ὑπηρεσία τοῦ ναϊδρίου καὶ τῆς Παναγίας.
Τὰ ἄπειρα θαύματα, ποὺ
καθημερινῶς ἐπιτελοῦσε ἡ Θεοτόκος τῶν Μυρτιδίων μέσῳ τη σεπτῆς της
εἰκόνος, τὴν κατέστησαν γνωστὴ καὶ πέραν τῶν ὁρίων τῆς νήσου, ὁπότε στὰ
μέσα τοῦ περασμένου αἰῶνος (1857) στὸν τόπο τῆς εὐρέσεως ἀνηγέρθη
μεγάλος ναὸς βασιλικῆς καὶ πέριξ αὐτοῦ κελλιὰ πρὸς φιλοξενίαν τοῦ
συνεχῶς αὐξανομένου ἀριθμοῦ τῶν προσκυνητῶν.
Πηγή: Νέος Συναξαριστὴς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Ἱερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, Τόμος 1ος, σελ. 253