Λέγει κάπου στὶς Παροιμίες ὁ Σολομών, «δίνε στὸν σοφὸ ἀφορμὴ καὶ θὰ γίνει σοφότερος» (Παρ. 9,9).
Ὑπακούοντας... στὸ παράγγελμα... ἐκείνου ποὺ σοφίσθηκε ὅλα ἀπὸ τοὺς πρὸ αὐτοῦ ὑπάρχοντος, σύμφωνα μὲ αὐτὸ ποὺ γράφτηκε, δίνουμε ἀφορμὴ ὑπὲρ εὐσεβείας στὴν σοφία σου μὲ τὰ γράμματα αὐτά.
Αὐτὴ ἡ ἀφορμὴ δὲν εἶναι ὡραία ντυμένη μὲ τέχνη καὶ ἀττικὲς χάριτες..., ἀλλὰ ὡραΐζεται πολὺ μὲ τὸ φῶς τῆς ἀληθείας, τὸ ὁποῖο ἔχει μέσα του κατὰ τὴ δύναμί μου συναπαστράπτουσα τὴν εἰλικρίνεια τῆς καθαρῆς μου διανοίας καὶ φανερώνει διαρκῶς, ὅπως νομίζω, συνακολουθοῦσαν τὴν ἀπὸ κάθε πλευρὰ ἀκρίβεια γιὰ ἀπόδειξι τοῦ θέματος.
(Πρὸς Γαβρᾶν, ΕΠΕ 4,68. Ε.Χ.2,325).
Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς
Πηγή: Παλαμικὸν Ταμεῖον, Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Νεοελληνικὴ ἀπόδοση: Βενεδίκτου Ἱερομονάχου Ἁγιορείτου, «Συνοδία Σπυρίδωνος Ὶερομονάχου, Νέα Σκήτη», σελ. 581.