Ὑπομονή

  

Ἄς γίνουμε ἀδερφοί μου, σάν τά ἀμόνια, ὥστε ὅταν μᾶς χτυποῦν, νά μήν ὑποχωροῦμε οὔτε νά ἐπιτρέπουμε στόν ἑαυτό μας νά σημαδεύεται ἀπό τήν ἀδιαφορία, τήν ἀμέλεια καί τήν ἀκηδία, πού ἐπιφέρουν αὐτές οἱ μάστιγες καί οἱ πειρασμοί. Ὅταν μᾶς δέρνουν, ἄς νικήσουμε τόν ἀντίπαλο μέ τήν ὑπομονή. Γιατί κι ὁ Κύριός μας ἔτσι διάβηκε αὐτό τόν ἀγῶνα. Τόν μαστίγωσαν, Τόν ὀνείδισαν, Τόν ἔδιωξαν, Τόν περιέπαιξαν, Τόν ἔφτυσαν. Τιμωρήθηκε ἀπό τούς ἀνόμους μέ τόν χειρότερο καί τόν πιό ἀτιμωτικό σταυρικό θάνατο. Ὅλα αὐτά τά ὑπέμεινε γιά τή δική μας σωτηρία, ἀφήνοντας σ’ ἐμᾶς ὑπόδειγμα ζωῆς. Ὁ Κύριος ἄφησε παράδειγμα γιά νά Τόν μιμηθοῦν ἐκεῖνοι πού πιστεύουν σ’ Αὐτόν ἀληθινά καί πού θέλουν νά γίνουν συγκληρονόμοι Του, στόν ἴδιο δρόμο τῆς θλίψης, τοῦ πειρασμοῦ καί τοῦ θανάτου, ὥστε, νά πορευθοῦν κι αὐτοί, ὑπομένοντας πολλά παθήματα, τήν ὁδό πού καί ὁ Ἴδιος πορεύθηκε. Τήν ὁδό πού Τόν ὁδήγησε στόν σταυρικό θάνατο. Στό θάνατο πού τελικά θανάτωσε τό θάνατο καί καταδίκασε τήν ἁμαρτία πάνω στό Κυριακό Σῶμα, καταργώντας ἔτσι τίς δυνάμεις τοῦ Ἐχθροῦ, καθώς λέει καί ὁ Ἀπόστολος:«Ὁ Κύριος ἀπογύμνωσε τίς ἀρχές καί τίς ἐξουσίες πάνω στό Σταυρό, καί τίς διαπόμπευσε, σέρνοντάς τες νικημένες στό θρίαμβο τοῦ Σταυροῦ».

Κι ἐμεῖς λοιπόν, ἄν ὑπομείνουμε κάθε ἐπίθεση καί θλίψη –πού πάντα προέρχεται ἀπό τόν Πονηρό– μέ γενναιότητα καί προθυμία, καί φθάσουμε ὡς τό θάνατο, θά νικήσουμε τόν ἀντίπαλο μέ ὅπλο τήν πίστη, τήν ὑπομονή καί τήν ἐλπίδα στόν Κύριο. Καί ἔτσι, ἀφοῦ ἀποδειχθοῦμε χωρητικά σκεύη τοῦ Πνεύματος, θά ἀξιωθοῦμε νά λάβουμε τήν ἀπολύτρωση καί τή Χάρη ἀπό αὐτή τή ζωή. Ἐπιπλέον, θά γίνουμε μέτοχοι καί κληρονόμοι τῆς αἰώνιας καί ἀτελεύτητης ζωῆς. Γιατί, στόν πνευματικό ἀγώνα, ἡ νίκη ἐναντίον τοῦ Ἐχθροῦ,κατορθώνεται μέ πολλά παθήματα καί μέ θάνατο. Πάσχοντας δηλαδή καί πεθαίνοντας γιά τόν Κύριο μέ προθυμία, θά νικήσουμε τελικά τόν Ἐχθρό.

Γι’ αὐτό, νά θεωρεῖτε κάθε θλίψη καί κάθε πειρασμό ὄχι ὀδυνηρό καί σκληρό, ἀλλά ἁπλό καί εὔκολο. Νά ὑπομένετε κάθε ἐπίθεση τοῦ Ἐχθροῦ, ἔχοντας πάντα μπροστά στά μάτια σας καί ποθώντας τό θάνατο πού ὁ Κύριος ὑπέμεινε. Νά σηκώνετε κάθε μέρα τό σταυρό σας, ὅπως Ἐκεῖνος μᾶς δίδαξε, δηλαδή νά ἀποδεχόσαστε τίς θλίψεις, τούς πειρασμούς καί τό θάνατο.

Ἄς Τόν ἀκολουθήσουμε λοιπόν. Ἔτσι εὔκολα θά ὑπομένουμε κάθε θλίψη εἴτε ἐσωτερική εἴτε ἐξωτερική. Γιατί, ἄν προσμένουμε τό θάνατο γιά τήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου καί τόν ἔχουμε πάντοτε μπροστά στά μάτια μας ποθώντας Τον, θά μπορέσουμε ἀσφαλῶς πολύ περισσότερο νά ὑπομένουμε χαρούμενα, ἄνετα καί εὔκολα, ὁποιεσδήποτε βαριές καί ἀβάσταχτες θλίψεις μᾶς βρίσκουν.

Ὁ λόγος πού μᾶς κάνει νά θεωροῦμε βαριές καί ἀβάσταχτες τίς θλίψεις καί πού αἰσθανόμαστε ἀδύνατοι γιά νά τίς ὑπομείνουμε, εἶναι τό ὅτι δέν ἔχουμε συνεχῶς μπροστά στά μάτια μας καί δέν ποθοῦμε νά ὑποστοῦμε κι ἐμεῖς τό θάνατο τοῦ Χριστοῦ. Γιατί ἐκεῖνος πού ἐπιθυμεῖ νά γίνει κληρονόμος τοῦ Χριστοῦ, πρέπει νά ἐπιθυμεῖ νά ὑποστεῖ καί τοῦ Χριστοῦ τά παθήματα. Ἐκεῖνοι λοιπόν, πού ἀγαποῦν τόν Χριστό, ἀπό αὐτό ἀκριβῶς ξεχωρίζουν ἀπό ὅλους τούς ἄλλους. Ἀπό τό ὅτι δηλαδή ὑπομένουν γενναῖα καί πρόθυμα –ἐλπίζοντας ἀδιάλειπτα στόν Χριστό–κάθε θλίψη καί πειρασμό πού τούς βρίσκει.

Ἄς παρακαλέσουμε λοιπόν, τόν Κύριο νά μᾶς δώσει σοφία, γιά νά γνωρίσουμε τό θέλημά Του καί νά τό ἐκτελοῦμε πρόθυμα, μέ πολλή ὑπομονή, μακροθυμία καί χαρά. Αὐτές τίς δωρεές, ἄν θελήσουμε, Ἐκεῖνος θά μᾶς τίς χαρίσει καί θά μᾶς ἐνισχύσει σέ κάθε προσπάθεια πού κάναμε γιά νά εὐαρεστήσουμε στόν Θεό. Ἔτσι θά ἀποδειχθοῦμε δοκιμασμένοι καί ἄξιοι, γιά νά δεχθοῦμε τήν αἰώνια σωτηρία, ἐκείνη πού χαρίζει ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, στόν Ὁποῖο ἀνήκει ἡ δόξα, ἡ ἐξουσία καί ἡ δύναμη στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἄραγε οἱ ράθυμοι, οἱ ὀκνηροί καί οἱ ἀδιάφοροι γιά ποιό πράγμα θά ἔχουν νά καυχηθοῦν; Γιά τήν ἀδιαφορία, γιά τή ραθυμία ἤ γιά τήν ἀπώλειά τους; Ἀλίμονο, ἀδελφοί μου, σ’ αὐτούς πού εἶναι ράθυμοι.

Ἐλᾶτε λοιπόν, ἄς ἀγωνισθοῦμε πρόθυμα. Ἐλᾶτε, ἄς προσπέσουμε σ’ Αὐτόν. Ἄς πενθήσουμε, ἄς κλαύσουμε ἐνώπιόν Του. Ἐκεῖνος μόνο μπορεῖ νά μᾶς χαρίσει τό φωτισμό τῆς ψυχῆς. Κατανοῆστε ἐπιτέλους, τίς πανουργίες τοῦ Ἐχθροῦ μας, τοῦ μισόκαλου καί ἀντίπαλου. Γιατί αὐτός εἶναι πού ρίχνει στό δρόμο μας τίς παγίδες, δηλαδή τά σκάνδαλα, τό πάθος τῆς πολυκτημοσύνης, τήν ἐπιθυμία τῆς κοσμικῆς ζωῆς, τή σαρκική ἡδονή. Αὐτός μᾶς κάνει νά ξεχνᾶμε πόσο μικρή εἶναι αὐτή ἡ ζωή. Αὐτός μᾶς ἐμπνέει τή δειλία στήν ἄσκηση, τήν ὀκνηρία στίς προσευχές, τόν ὕπνο τήν ὥρα τῆς ἀκολουθίας καί τήν ἀγάπη στή σωματική ἀνάπαυση.

Ὅσο ὁ διάβολος κάνει καλύτερα τή δουλειά του, τόσο ἐμεῖς ἀμελοῦμε καί ραθυμοῦμε. Γι’ αὐτό θά πρέπει κι ἐμεῖς νά τόν καταφρονοῦμε, μέ τή σκέψη ὅτι οἱ ἡμέρες μας εἶναι λίγες. Νά, ἔφθασε ὁ καιρός πού ὁ Κύριος θά ἔλθει μέσα στή μεγαλοπρέπεια τῆς ὡραιότητάς Του, μέ τή συνοδεία τῶν Ἀγγελικῶν δυνάμεων τῆς Βασιλείας Του. Θά ἔλθει γιά νά ἀνταποδώσει στόν καθένα ἀνάλογα μέ τίς πράξεις του. Φοβοῦμαι ἀδελφοί μου, μήπως ἐκπληρωθεῖ σ’ ἐμᾶς ὁ λόγος τοῦ Κυρίου πού λέει: «Θά ἔρθουν ἄνθρωποι ἀπό Ἀνατολή καί Δύση, ἀπό τό Βορρά κι ἀπό τή Θάλασσα καί θά καθίσουν στό τραπέζι, στή Βασιλεία τῶν οὐρανῶν, μαζί μέ τόν Ἀβραάμ καί τόν Ἰσαάκ, ἐνῶ ἐσεῖς θά μείνετε ἔξω».

Σέ παρακαλῶ, Χριστέ μου, Ἐσύ πού εἶσαι τό Φῶς τό Ἀληθινό, ὁ Υἱός τοῦ Εὐλογητοῦ Πατέρα, σφραγίδα καί ἀπαύγασμα τῆς δόξας Του, Ἐσύ πού κάθεσαι στά δεξιά τῆς μεγαλωσύνης Του, Ἀκατάληπτε Υἱέ, Ἀνεξιχνίαστε Χριστέ καί Ἀνεξερεύνητε Θεέ, καύχημα καί χαρά γιά ὅσους Σέ ἀγαποῦν, Χριστέ μου, ἡ ζωή μου, πάρε με τόν ἁμαρτωλό στή Βασιλεία Σου.

Μή μοῦ ἀνταποδώσεις σύμφωνα μέ τά ἔργα μου. Ἄς μέ λυτρώσει ἡ Χάρη Σου, ἄς μέ λυπηθεῖ ἡ εὐσπλαχνία Σου κι ἄς μέ ἐλεήσει ἡ φιλανθρωπία Σου. Γιατί Ἐσύ εἶσαι εὐλογημένος καί χιλιοδοξασμένος στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ὅσιος Ἐφραίμ Σῦρος

Ἀπό τό βιβλίο “Ἀλγηδών ἡ Ἁγιότοκος, ἡ Ὑπομονή κατά τούς Πατέρες,

Ἐκδόσεις “ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ”

Πηγή: imaik.gr