Κάποτε ὁ ἐθνικὸς μας ποιητὴς Διονύσιος Σολωμός, εἶχε ἕναν συμμαθητὴ. Οἱ 2 τους εἶχαν ἕναν σπουδαῖο φιλόλογο, ὁ ὁποῖος ἔκανε διαρκῶς παρατηρήσεις στὸν Σολωμό.
''Δὲν τὸ ἔγραψες αὐτὸ καλά... δὲν τὸ ἔκανες ἐκεῖνο καλά...''. Συνεχῶς τὸν ἔκανε παρατηρήσεις στὶς ἐπιδόσεις του. Στον ἄλλον μαθητὴ, δὲν ἔκανε παρατηρήσεις.
Μία μέρα διαμαρτυρήθηκε ὁ Σολωμὸς στὸν καθηγητὴ του καὶ τοῦ εἶπε: ''Κύριε καθηγητά, δηλαδὴ ἐγὼ εἶμαι χειρότερος ἀπὸ τὸν ἄλλον μαθητὴ, τὸν ὁποῖον δὲν κάνεις καμμία παρατήρηση; Ὅλο σὲ μένα παρατηρήσεις;''. Καὶ τοῦ ἀπαντάει ὁ καθηγητὴς του: ''Γιατὶ φτωχὲ μου μαθητά, ἐσὺ ἀξίζεις...!''.
Του ἔφτιαχνε ὁ καθηγητὴς τὶς παρατηρήσεις, γιὰ νὰ ἀναδειχθεῖ, γιατὶ ἔβλεπε τὸ ταλέντο του. Το ἴδιο κάνει καὶ ὁ Κύριος, ἐκεῖνοι πού ἀξίζουν, σὲ ἐκείνους ἐπιτρέπει τὶς μεγάλες θλίψεις, ὥστε νὰ ἀναδειχθοῦν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου