Ψυχοσάββατον

 Τὸ Σάββατο πρὶν ἀπὸ τὴν Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς, λέγεται «Σάββατο τῶν Ψυχῶν» ἤ Ψυχοσαββατο. 

 Εἶναι τὸ δεύτερο ἀπὸ τὰ δυὸ Ψυχοσάββατα τοῦ ἔτους (τὸ πρῶτο ἐπιτελεῖται τὸ Σάββατο πρὶν ἀπὸ τὴν Κυριακή τῆς Ἀπόκρεω). Ὁ λόγος ποὺ τὸ καθιέρωσε ἡ Ἐκκλησία μας, παρ’ ὅτι κάθε Σάββατο εἶναι ἀφιερωμένο στοὺς κεκοιμημένους, εἶναι ὁ ἑξῆς: 

Ἐπειδὴ πολλοὶ κατὰ καιροὺς ἀπέθαναν μικροὶ ἢ στὴν ξενιτιὰ ἢ στὴ θάλασσα ἢ στὰ ὅρη καὶ τοὺς κρημνοὺς ἢ καὶ μερικοί, λόγω πτώχειας, δὲν ἀξιώθηκαν τῶν διατεταγμένων μνημοσύνων, «οἱ θεῖοι Πατέρες φιλανθρώπως κινούμενοι θέσπισαν τὸ μνημόσυνο αὐτὸ ὑπὲρ πάντων τῶν ἂπ’ αἰῶνος εὐσεβῶς τελευτησάντων Χριστιανῶν».

 Τὰ Κόλλυβα δὲ ποὺ προσφέρουν οι πιστοὶ κατὰ τὶς ἡμέρες αὐτὲς γίνονται μονον ἀπὸ σιτάρι καὶ ἔχουν τὴν ἔννοια, ὅτι, ὅπως τὰ σπέρματα τοῦ σιταριοῦ θάβονται στὴ γῆ, σαπίζουν καὶ μετὰ ἀπὸ πολὺ καιρὸ καρπίζουν ὄμορφα, ἀγέρωχα καὶ ζωντανὰ στάχυα, ἔτσι καὶ ὁ ἄνθρωπος: Κατὰ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη θάβεται νεκρὸς στὸ χῶμα, σαπίζει, γιὰ νὰ ἐγερθεῖ ἀφθαρτοποιημένος στὴ Δευτέρα Παρουσία, τότε πού, σύμφωνα μὲ τὸ Σύμβολο τῆς Πίστης μας, «προσδοκοῦμε ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος».

 

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. δ’.

Ὁ βάθει σοφίας φιλανθρώπως 

πάντα οἰκονομῶν, 

καὶ τὸ συμφέρον πάσιν ἀπονέμων, 

μόνε Δημιουργέ, ἀνάπαυσον, Κύριε, 

τᾶς ψυχᾶς τῶν δούλων σου, 

ἐν Σοῖ γὰρ ἀνέθεντο, 

τῷ Ποιητῇ καὶ Πλάστη 

καὶ Θεῶ ἡμῶν.

 

Κοντάκιον. Ἦχος ὁ αὐτός.

Μετὰ τῶν Ἁγίων ἀνάπαυσον, Χριστέ, 

τᾶς ψυχᾶς τῶν δούλων σου, 

ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, 

ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος.

 

Πηγή: imkifissias.gr