Δὲν ἀμφισβητοῦν λοιπὸν ὅτι ὑπάρχει Θεὸς αὐτοὶ ποὺ δέχονται τὰς Ἁγίας Γραφάς, ἐννοῶ τὴν Παλαιὰν καὶ τὴν Καινὴν Διαθήκην, οὔτε ἀμφισβητοῦν τὴν ὕπαρξιν τοῦ Θεοῦ οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς Ἕλληνας συγγραφεῖς· διότι, ὅπως εἴπαμεν, ἡ γνῶσις τῆς ὺπάρξεως τοῦ Θεοῦ ἔχει σπαρῆ μέσα μας ἐκ φύσεως.
Ἐπειδὴ ὅμως ἡ κακία τοῦ πονηροῦ ἀπέκτησε τόσο μεγάλην ἐπιρροὴν εἰς τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ κατακρημνίσῃ ἀκόμη μερικοὺς εἰς τὸ πλέον παράλογον καὶ χειρότερον ἀπὸ ὅλα τὰ κακὰ βάραθρον τῆς ἀπωλείας, δηλαδὴ εἰς τὸ νὰ ἰσχυρίζωνται ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεὸς - αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων τὴν ἀφροσύνην παρουσιάζοντας ὁ ἱεροφάντης (:αὐτὸς ποὺ φανερώνει τὰ ἱερὰ πράγματα) Δαυῒδ ἔλεγε: «Εἶπεν ἄφρων ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ· οὐκ ἔστι Θεός» (Ψαλμ. 13,1) - οἱ μαθηταὶ λοιπὸν τοῦ Κυρίου καὶ ἀπόστολοι, ἀφοῦ ἔγιναν σοφοὶ ἀπὸ τὸ Πανάγιον Πνεῦμα καὶ ἄρχισαν νὰ κάνουν θαύματα μὲ τὴν δύναμιν καὶ τὴν χάριν του, αἰχμαλώτισαν τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὴν σαγήνην τῶν θαυμάτων καὶ τοὺς ἀνέσυραν εἰς τὸ φῶς τῆς θεογνωσίας ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ἀγνοίας.
Ὁμοίως καὶ αὐτοὶ ποὺ τοὺς διεδέχθησαν εἰς τὴν χάριν καὶ εἰς τὸ ἀξίωμα, ποιμένες καὶ διδάσκαλοι, ἀφοῦ ἐδέχθησαν τὴν φωτιστικὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μέ τήν δύναμιν τῶν θαυμάτων καὶ μὲ τοὺς λόγους τῆς χάριτος ἐφώτιζαν τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἦταν εἰς τὸ σκότος τῆς ἀγνοίας καὶ ἐπανέφεραν εἰς τήν ἀλήθειαν αὐτοὺς ποὺ ἦταν εἰς τὴν πλάνην.
Ἐμεῖς ὅμως, οἱ ὁποῖοι οὔτε τὸ χάρισμα τῶν θαυμάτων ἐλάβαμεν, οὔτε τὸ χάρισμα τῆς διδασκαλίας (διότι ἔχομεν κάνει τοὺς ἑαυτούς μας ἀναξίους ἐξ αἰτίας τῆς προσηλώσεώς μας εἰς τὰς ἡδονάς), ἂς ἀναπτύξωμεν ὀλίγα ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ μᾶς ἔχουν παραδώσει οἱ ἑρμηνευταὶ τῆς θείας χάριτος διὰ τὸ θέμα αὐτό, ἀφοῦ ζητήσωμεν τὴν βοήθειαν τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. (...συνεχίζεται).
Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς
Πηγή: Ι. ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ ΕΡΓΑ, Δογματικά Α', Ἕλληνες Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας,σελ. 61-63 .
Νεοελληνικὴ ἀπόδοση: Κωνσταντῖνος Γ. Φραντζόλας, Φιλόλογος.