Ἔκανα παρέα μὲ κάποια κοπέλλα στὴν ἐπαρχιακὴ πόλη ποὺ μένω. Μιὰ νύχτα βλέπω στὸν ὕπνο μου τὸν Γέροντα (ὁ Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης - εἶχε κοιμηθεῖ τότε ἐν Κυρίῳ) καὶ μοῦ εἶπε αὐστηρὰ
«Τί δουλειά ἔχεις ἐσὺ μὲ αὐτὸ τὸ κορίτσι;» Τοῦ εἶπα:
«Εἶναι πολὺ καλή, Γέροντα, ἔχει καλὴ ψυχή, γιατὶ νὰ μὴν τὴν κάνω παρέα;»
Τότε ἄρχισε νὰ χτυπάει τὸ κεφάλι του μὲ τὸ χέρι του σὲ γροθιὰ καὶ μοῦ ἔλεγε
«Δὲν καταλαβαίνεις, δὲν καταλαβαίνεις».
Τελικῶς ἀπεδείχθησαν πολλὰ καὶ πολύ κακὰ πράγματα. Στόχευε στὸν ἄνδρα μου, στὸ παιδί μου, κατασυκοφάντησε τὶς κόρες μου καὶ ἐμένα, καὶ συνέβαλε σὲ οἰκονομικὴ ζημία μου.
Ὁ Θεὸς νὰ ἐλεεῖ αὐτὴν καὶ ἐμᾶς.
Διηγήσεις μιᾶς συγγενοῦς μου
(τίτλος κεφαλαίου)
Πηγή: Θαυμαστά γεγονότα καί συμβουλές τοῦ Ὁσίου Γέροντος Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, σελ. 151.
______________________________________________________________________
Ὑπάρχει μία σημαντικὴ διαφορά, ἀγαπητοί ἀδελφοί, μεταξύ κολακείας καί ἐπαίνου. Στὴν κολακεία πάντα ὑπάρχει ὑποκρισία, προσποίηση καὶ δόλος γιὰ τὴν ἰδιοτέλεια τοῦ κόλακα. Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς φωτίζει!
Κολακεία: ὑπερβολικὰ φιλόφρων συμπεριφορὰ ἢ λόγος πρὸς ἰδιοτέλειαν.
Ἔπαινος: ἔκφρασις ἐπιδοκιμασίας, θαυμασμοῦ, λόγος ἐπαινετικός, ἠθικὴ ἀμοιβὴ χωρίς ἰδιοτέλεια.
Πηγή: Σύγχρονον Λεξικὸν τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης, σελ. 1209 & 829.