Ὁ Ἀπόστολος λέει: «Νὰ ἔχετε τὴ χαρὰ ποὺ δίνει ὁ Κύριος». (Φιλιπ. 3,1). Σωστὰ τὸ διατύπωσε ἔτσι· γιατὶ ἂν ἡ χαρὰ δὲν προέρχεται ἀπὸ τὸν Κύριο, ὄχι μόνο δὲ χαίρεται κανείς, ἀλλὰ σχεδὸν ποτὲ δὲν θὰ χαρεῖ. Γιατὶ καὶ ὁ Ἰώβ, ἐξετάζοντας τὸν ἀνθρώπινο βίο, βρῆκε ὅτι περιέχει κάθε θλίψη (Ἰὼβ 14,1)...
Ἂν ὅμως κανεὶς ἔχει ἀκατάπαυστα τὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ, εὐφραίνεται, σύμφωνα μὲ τὸν Ψαλμωδὸ ποὺ λέει· «Ἐφερα στὸ νοῦ μου τὸν Θεὸ καὶ ἔνιωσα εὐφροσύνη» (Ψαλμ. 76,4).
Γιατὶ καθὼς εὐφραίνεται ὁ νοῦς ἀπὸ τὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ, λησμονεῖ τὶς θλίψεις τοῦ κόσμου, καὶ ἐλπίζει σ' Αὐτόν, καὶ γίνεται ἀμέριμνος. Καὶ ἡ ἀμεριμνία φέρνει χαρὰ καὶ εὐχαριστία. Ἡ δὲ εὐχαριστία ποὺ εἶναι ἑνωμένη μὲ τὴν εὐγνωμοσύνη, αὐξάνει τὶς δωρεὲς καὶ τὰ χαρίσματα.
Καὶ ὅσο πληθαίνουν οἱ εὐεργεσίες, αὐξάνει ἡ εὐχαριστία καὶ ἡ καθαρὴ προσευχὴ μαζὶ μὲ τὰ δάκρυα τῆς χαρᾶς καὶ σιγὰ-σιγὰ ὁ ἄνθρωπος ἀπαλλάσσεται ἀπὸ τὰ δάκρυα τῆς λύπης καὶ τῶν παθῶν καὶ ἀπὸ τὰ πάθη. Κατόπιν μὲ κάθε τρόπο φτάνει στὴν πνευματικὴ χαρά.
Γιὰ τὰ εὐχάριστα ταπεινώνεται καὶ εὐχαριστεῖ· ἀπὸ τοὺς πειρασμοὺς γίνεται μέσα του βέβαιη ἡ ἐλπίδα τοῦ μέλλοντος. Καὶ μὲ τὰ δύο αὐτὰ χαίρεται καὶ ἀγαπᾶ τὸν Θεὸ καὶ ὅλους μὲ φυσικότητα σὰν εὐεργέτες.
Ὅσιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνὸς
Νεοελληνικὴ ἀπόδοση: Ἀντώνιος Γ. Γαλίτης
Πηγή: Φιλοκαλία, Τὸμος Γ', σελ. 226-227 (2 ἀποσπάσματα).