Κυριακή Β' Νηστειῶν, Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ.

Εὐαγγέλιον κατὰ Μάρκον β' 1-12

1 Καὶ εἰσῆλθε πάλιν εἰς Καπερναοὺμ δι' ἡμερῶν καὶ ἠκούσθη ὅτι εἰς οἶκόν ἐστι. 

2 καὶ εὐθέως συνήχθησαν πολλοί, ὥστε μηκέτι χωρεῖν μηδὲ τὰ πρὸς τὴν θύραν· καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον.

3 καὶ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν παραλυτικὸν φέροντες, αἰρόμενον ὑπὸ τεσσάρων.

4 καὶ μὴ δυνάμενοι προσεγγίσαι αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον, ἀπεστέγασαν τὴν στέγην ὅπου ἦν, καὶ ἐξορύξαντες χαλῶσι τὸν κράβαττον ἐφ' ᾧ ὁ παραλυτικὸς κατέκειτο.

5 ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν λέγει τῷ παραλυτικῷ· Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. 

6 ἦσαν δέ τινες τῶν γραμματέων ἐκεῖ καθήμενοι καὶ διαλογιζόμενοι ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν·

7 Τί οὗτος οὕτως λαλεῖ βλασφημίας; τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός; 

8 καὶ εὐθέως ἐπιγνοὺς ὁ Ἰησοῦς τῷ πνεύματι αὐτοῦ ὅτι οὕτως αὐτοὶ διαλογίζονται ἐν ἑαυτοῖς, εἶπεν αὐτοῖς· Τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;

9 τί ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν τῷ παραλυτικῷ, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; 

10 ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας - λέγει τῷ παραλυτικῷ· 

11 σοὶ λέγω, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. 

12 καὶ ἠγέρθη εὐθέως, καὶ ἄρας τὸν κράβαττον ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων, ὥστε ἐξίστασθαι πάντας καὶ δοξάζειν τὸν Θεὸν λέγοντας ὅτι οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν. 

Πηγές: myriobiblos.gr & Καινή Διαθήκη, σελ. 140-141.

      Ἄνθρωπε! Ἁμαρτάνεις; Βάζεις μέσα στὸ αἷμα σου, σ' ὅλη σου τὴν ὕπαρξι, τὸ πιὸ φοβερὸ μικρόβιο, τὸ μικρόβιο ποὺ λέγεται ἁμαρτία. Αὐτὸ τὸ μικρόβιο, ἂν προχωρήσῃ καὶ πολλαπλασιασθῇ καὶ ἀόρατο ὅπως εἶνε φωλιάσῃ σὲ κάθε κύτταρό μας, σὲ κάθε σημεῖο τῆς ζωῆς μας, θὰ φέρῃ τὴ μεγάλη καταστροφή. Γιατὶ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία προέρχονται ὅλα τὰ κακά.

        Ἂχ, νὰ μποροῦσε ὁ κόσμος ν' ἀπαλλαγῇ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία! Παράδεισος θὰ γινόταν ὁ κόσμος. Ὑγεία θὰ βασίλευε παντοῦ. Εἰρήνη καὶ ἀγάπη καὶ ὁμόνοια θὰ ἐπικρατοῦσε. Ἀλλ' ὑπάρχει τρόπος σωτηρίας; Ὑπάρχει γιατρός; Ὑπάρχει φάρμακο, ποὺ νὰ σκοτώνῃ τὸ μικρόβιο τῆς ἁμαρτίας; 

Δόξα τῷ Θεῷ, ὑπάρχει! Ὑπάρχει Γιατρός, ὑπάρχει Φάρμακο. Εἶνε ὁ Χριστός, εἶνε τὸ Αἷμα του, ποὺ ἔχυσε πάνω στό σταυρὸ γιὰ νὰ θεραπεύσῃ τὸ μεγάλο τραῦμα ποὺ ἄνοιξε ἡ ἁμαρτία. Δυστυχῶς δὲν τὸ συναισθανόμαστε, καὶ ὅλοι ζοῦμε ἀδιάφοροι καὶ ἀμέριμνοι, ἐνῷ ἡ ἁμαρτία, καρκίνος πραγματικός, τρώει τά σπλάχνα μας.

        Ἂν συναισθανθοῦμε τὴν ἁμαρτωλότητά μας, ἂν ἐνδιαφερθοῦμε γιὰ τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς, ὅπως ἐνδιαφερόμαστε γιὰ τὴν ὑγεία τοῦ σώματος, τότε θὰ τρέξουμε νὰ πᾶμε στὸν Χριστό, στοὺς πνευματικοὺς μας πατέρες, θὰ ποῦμε τὰ κρίματά μας μὲ δάκρυα στὰ μάτια, θὰ ζητήσουμε συχώρεσι ἀπὸ τὸν οὐράνιο Πατέρα μας, κ' ἐκεῖνος, οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος, θὰ μᾶς συχωρέσῃ. Θ' ἀκούσουμε κ' ἐμεῖς τὴ φωνὴ του· «Τέκνον, ἀφέωνται σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (Μάρκ. 2,5). Τότε παράδεισος θὰ γίνῃ ἡ καρδιά μας.

Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης

Πηγή: Κυριακή, Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτου,«Ὁ Σταυρός» σελ. 362-363 (ἀπόσπασμα).