...Συνεχίστε ὅμως παρακαλῶ νά δίδετε τήν προσοχή σας, ὄχι σ' ἐμένα, μά στόν λόγο τοῦ Θεοῦ, πού δέν ἀφήνει κανέναν ἀπληροφόρητο καί δίχως νά τόν ἀναπαύσει.
Σᾶς διαβεβαιῶ λοιπόν, φίλοι καί ἀδελφοί μου, μέ τήν πεῖρα πού μᾶς ἔδωσαν οἱ ἄλλοι φίλοι μας, οἱ ἅγιοι, πώς γιά τόν Χριστό δέν ὑπάρχει πληγή καί νόσημα πού νά μή θεραπεύεται. Ὅποια κι ἄν εἶναι ἡ κατάσταση τοῦ καθενός μήν πτοηθεῖ ποτέ καί καθόλου.
Ἄς γεννήθηκε σέ δύσκολη ἐποχή καί ἀκατάλληλες συνθῆκες, ἄς τόν συνόδευσε ἡ φτώχεια ἀπό μικρό, ἄς μεγάλωσε στήν ἄγνοια, ἄς δέχτηκε τή σκληρότητα ἄφθονη, ἄς παρασύρθηκε στήν εὔκολη ζωή, ὅποια κι ἄν εἶναι ἡ δυσκολία τῆς ζωῆς ἤ τοῦ χαρακτήρα του, ἄν μετανοήσει, ὁ Χριστός ἔρχεται καί τά σφουγγίζει ὅλα καί τά κάνει καινούργια.
Τοῦτο τό εἴδαμε ἀρκετές φορές σέ μοναχούς τοῦ Ἁγίου Ὄρους, πού ἡ μετάνοια τούς ὁδήγησε στό «Περιβόλι τῆς Παναγίας» ἀπό πολλές ἀτράπους καί μετά τή μεταστροφή τους τίποτε δέν θύμιζε τήν πρότερη κακία τῆς ἁμαρτίας, γιατί τούς εἶχε ἐπισκεφθεῖ ἡ χάρη Του.
Τό νά διαποτίζεται ὁ νοῦς τοῦ χριστιανοῦ ἀπό τή μνήμη τοῦ Χριστοῦ, ὅπως προσπαθεῖ νά ζει ὁ μοναχός, εἶναι τελικῶς πολύ εὐχάριστο καί ὠφέλιμο. Ἔτσι, τό κάθε γεγονός τῆς ἡμέρας, ὅποιας μορφῆς κι ἄν εἶναι, λαμβάνει ἕνα διαφορετικό χαρακτήρα. Καί στά εὐχάριστα καί στά δυσάρεστα ἄς λέμε δόξα σοι ὁ Θεός.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἐξέπνευσε προσευχόμενος στό δάπεδο μιᾶς ἐρημικῆς ἐκκλησίας, στήν ἐξορία τῆς Ἀρμενίας, μέ τίς λέξεις: Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν.
Ἡ εὐλογία αὐτῆς τῆς συνεχοῦς μνήμης χριστοποιεῖ τόν ἄνθρωπο. Ἐνεργεῖ κατά τρόπο θαυμαστό, καί τόν κάνει νά βλέπει, νά ἀγγίζει, νά ἐννοεῖ καί νά ἑρμηνεύει τόν κόσμο διαφορετικά.
Μοναχός Μωυσῆς Ἁγιορείτης
Πηγή: Ἡ εἰρήνη τῶν ἀρετῶν καί ἡ ταραχὴ τῶν παθῶν, Μοναχοῦ Μωυσέως Ὰγιορείτου, σελ. 63-64. (ἀπόσπασμα).