Ἡ Ἐκκλησία μετὰ τὴν ἴδρυσή Της, βρέθηκε μπροστὰ στὴν διαμορφωμένη τέχνη, τὴν προχριστιανική, ποὺ ἀσφαλῶς ἦταν βουτηγμένη στὰ πάθη τῶν ἀνθρώπων καὶ τὶς δαιμονικὲς καταδυναστεύσεις σὲ ὅλη τὴν ἔκταση τῆς ζωῆς, μὲ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις, γιὰ τὶς ὁποῖες θὰ μιλήσουμε στὴ συνέχεια.
Ἐδῶ ἡ προσπάθειά μας ἀποβλέπει στὴν ὑπεράσπιση τῆς Χριστιανικῆς Λογοτεχνίας ἀπὸ τὶς ἀμφισβητήσεις. Γιατί, ἂν ὁ ἄνθρωπος, κατὰ τὸν λόγο τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, μπορεῖ νὰ μετακινήσει ὄρη ὅταν ἔχει πίστη, ἔστω καὶ ὅσον ἕνα κουκούτσι σιναπιοῦ, ξαναρωτῶ, γιατὶ δὲν μπορεῖ νὰ γράψη ἕνα λογοτεχνικὸ ἔργον, ὅταν ἔχει βεβαίως τὸ ταλέντο καὶ τὴν ἰκανότητα νὰ ἐκφράση τὸν ἐσωτερικό του κόσμο, ποὺ τὸν φωτίζει ἡ πίστη αὐτή;
Κι ἀφοῦ ἀναφερθήκαμε στὸ ταλέντο, δὲν μποροῦμε νὰ μὴ θυμηθοῦμε τὴν παραβολὴ τῶν ταλάντων. Πρόκειται δηλαδὴ γιὰ τὶς δυνάμεις καὶ τὶς ἱκανότητες, ποὺ χαρίζει ὁ Θεὸς σὲ κάθε ἄνθρωπο καὶ κάποτε θὰ ζητήση ἀπολογισμὸ γιὰ τὴν καλὴ ἢ κακὴ χρήση τους.
Ἕνα χάρισμα τοῦ Θεοῦ εἶναι καὶ τὸ λογοτεχνικὸ ταλέντο καὶ ὅσοι τὸ ἔχουν πρέπει νὰ τὸ χρησιμοποιοῦν δημιουργικά, πρὸς δόξαν τοῦ Δωρεοδότου Θεοῦ καὶ ὠφέλεια πνευματικὴ τῶν ἀνθρώπων, διότι κάποτε θὰ πρέπει νὰ ἀπολογηθοῦν γιὰ τὴν χρήση αὐτοῦ τοῦ ταλέντου.
Π.Μ. Σωτῆρχος
Πηγή: Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ, Π.Μ. Σωτήρχου, «Ἁρμός», σελ. 95.