Εὑαγγέλιον τῆς Κυριακῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Δ΄Οἱκουμενικῆς Συνόδου.

Kατὰ Ματθαῖον, ε' 14-19

14 Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου. οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη· 

15 οὐδὲ καίουσι λύχνον καὶ τιθέασιν αὐτὸν ὑπὸ τὸν μόδιον, ἀλλ' ἐπὶ τὴν λυχνίαν, καὶ λάμπει πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ. 

16 οὕτως λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσιν τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς. 

17 Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι ἀλλὰ πληρῶσαι. 

18 ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται. 

19 ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτως τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ' ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.

                   Πηγή: Καινή Διαθήκη & myriobiblos.gr

 Τό Δίδαγμα: ἐδῶ      &      Ἀκρόαση: ἐδῶ

Εὐαγγέλιον τῆς Κυριακῆς Ε΄ Ματθαίου

Kατὰ Ματθαῖον, η' 28 - θ' 1

 

η' 28 Καὶ ἐλθόντι αὐτῷ εἰς τὸ πέραν εἰς τὴν χώραν τῶν Γεργεσηνῶν ὑπήντησαν αὐτῷ δύο δαιμονιζόμενοι ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι, χαλεποὶ λίαν, ὥστε μὴ ἰσχύειν τινὰ παρελθεῖν διὰ τῆς ὁδοῦ ἐκείνης.  

29 καὶ ἰδοὺ ἔκραξαν λέγοντες· τί ἡμῖν καὶ σοί, ᾿Ιησοῦ υἱὲ τοῦ Θεοῦ; ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς;  

30 ἦν δὲ μακρὰν ἀπ᾿ αὐτῶν ἀγέλη χοίρων πολλῶν βοσκομένη.  

31 οἱ δὲ δαίμονες παρεκάλουν αὐτὸν λέγοντες· εἰ ἐκβάλλεις ἡμᾶς, ἐπίτρεψον ἡμῖν ἀπελθεῖν εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων.  

32 καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ὑπάγετε. οἱ δὲ ἐξελθόντες ἀπῆλθον εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων· καὶ ἰδοὺ ὥρμησε πᾶσα ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἀπέθανον ἐν τοῖς ὕδασιν.  

33 οἱ δὲ βόσκοντες ἔφυγον, καὶ ἀπελθόντες εἰς τὴν πόλιν ἀπήγγειλαν πάντα καὶ τὰ τῶν δαιμονιζομένων.  

34 καὶ ἰδοὺ πᾶσα ἡ πόλις ἐξῆλθεν εἰς συνάντησιν τῷ ᾿Ιησοῦ, καὶ ἰδόντες αὐτὸν παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν. 

θ' 1 Καὶ ἐμβὰς εἰς πλοῖον διεπέρασε καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν.

Καινή Διαθήκη, σελ. 34 

Τό Δίδαγμα: ἐδῶ  &  Ἀκρόαση: ἐδῶ

    

    

Εὐαγγέλιον τῆς Κυριακῆς Δ΄ Ματθαίου

Κατά Ματθαῖον η΄, 5-13.

5 Εἰσελθόντι δὲ αὐτῷ εἰς Καπερναοὺμ προσῆλθεν αὐτῷ ἑκατόνταρχος παρακαλῶν αὐτὸν καὶ λέγων· 

6 Κύριε, ὁ παῖς μου βέβληται ἐν τῇ οἰκίᾳ παραλυτικός, δεινῶς βασανιζόμενος. 

7 καὶ λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἐγὼ ἐλθὼν θεραπεύσω αὐτόν. 

8 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ἑκατόνταρχος ἔφη· Κύριε, οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς· ἀλλὰ μόνον εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου. 

9 καὶ γὰρ ἐγὼ ἄνθρωπός εἰμι ὑπὸ ἐξουσίαν, ἔχων ὑπ' ἐμαυτὸν στρατιώτας, καὶ λέγω τούτῳ, πορεύθητι, καὶ πορεύεται, καὶ ἄλλῳ, ἔρχου, καὶ ἔρχεται, καὶ τῷ δούλῳ μου, ποίησον τοῦτο, καὶ ποιεῖ.

10 ἀκούσας δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐθαύμασε καὶ εἶπε τοῖς ἀκολουθοῦσιν· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον. 

11 λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι πολλοὶ ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν ἥξουσιν καὶ ἀνακλιθήσονται μετὰ Ἀβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν, 

12 οἱ δὲ υἱοὶ τῆς βασιλείας ἐκβληθήσονται εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων. 

13 καὶ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς τῷ ἑκατοντάρχῷ· Ὕπαγε, καὶ ὡς ἐπίστευσας γενηθήτω σοι. καὶ ἰάθη ὁ παῖς αὐτοῦ ἐν τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ.

Πηγή: Kαινή Διαθήκη & myriobiblos.gr

Τό Δίδαγμα: ἐδῶ & Ἀκρόαση:  ἐδῶ

Εὐαγγέλιον τῆς Κυριακῆς Γ΄ Ματθαίου

Κατά Ματθαῖον στ΄, 22-33.

22 Ὁ λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀφθαλμός. ἐὰν οὖν ὁ ὀφθαλμός σου ἁπλοῦς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου φωτεινὸν ἔσται·

23 ἐὰν δὲ ὁ ὀφθαλμός σου πονηρὸς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου σκοτεινὸν ἔσται. εἰ οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ σκότος ἐστί, τὸ σκότος πόσον;

24 Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει· οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ.

25 Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καὶ τί πίητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε· οὐχὶ ἡ ψυχὴ πλεῖόν ἐστιν τῆς τροφῆς καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἐνδύματος;

26 ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν οὐδὲ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας, καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά· οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν;

27 τίς δὲ ἐξ ὑμῶν μεριμνῶν δύναται προσθεῖναι ἐπὶ τὴν ἡλικίαν αὐτοῦ πῆχυν ἕνα;

28 καὶ περὶ ἐνδύματος τί μεριμνᾶτε; καταμάθετε τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ πῶς αὐξάνει· οὐ κοπιᾷ οὐδὲ νήθει·

29 λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι οὐδὲ Σολομὼν ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ αὐτοῦ περιεβάλετο ὡς ἓν τούτων.

30 Εἰ δὲ τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ, σήμερον ὄντα καὶ αὔριον εἰς κλίβανον βαλλόμενον, ὁ Θεὸς οὕτως ἀμφιέννυσιν, οὐ πολλῷ μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι;

31 μὴ οὖν μεριμνήσητε λέγοντες, τί φάγωμεν ἤ τί πίωμεν ἤ τί περιβαλώμεθα;

32 πάντα γὰρ ταῦτα τὰ ἔθνη ἐπιζητεῖ· οἶδεν γὰρ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ὅτι χρῄζετε τούτων ἁπάντων.

33 ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν.

Πηγή: Kαινή Διαθήκη & myriobiblos.gr

Ἀκρόαση:  ἐδῶ

Ἡ Χριστιανική Λογοτεχνία μᾶς μιλᾶ γιά τήν Χαρά τοῦ Κυρίου καί τήν αἰωνιότητα τῆς ζωῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ - Π.Μ. Σωτῆρχος

* Τέλος ἀπό τόν Ἅγιο Ἀθηναγόρα γίνεται λόγος γιά τήν «ἐθνική ποίηση», δηλαδή τήν εἰδωλολατρική, πού εἶναι ὀλέθρια γιά τούς Χριστιανούς. Καί δέν διαφωνοῦμε καθόλου σ' αὐτό τό σημεῖο ἤ τουλάχιστον στό μέγα μέρος αὐτῆς τῆς ἀντιλήψεως γιά τά προχριστιανικά γράμματα. 

Ἡ εἰδωλολατρική λογοτεχνία μιλᾶ γιά τήν ὑλική εὐτυχία καί ἀπόλαυση τοῦ κόσμου τούτου, μιλᾶ γιά τήν χαρά τῆς ἡδονῆς, ἐνῶ ἡ Χριστιανική Λογοτεχνία, χωρίς νά περιφρονῆ τόν κόσμο, ἀφοῦ εἶναι δημιούργημα Θεοῦ, μᾶς μιλᾶ γιά τήν «χαρά τοῦ Κυρίου» καί τήν αἰωνιότητα τῆς ζωῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. 

Γιατί ὁ Χριστιανός χαίρεται περισσότερο ἀπό τόν ἀρνητή τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ ἔχει βρεῖ τόν ἀληθινό κώδικα τῆς χαρᾶς καί μπορεῖ ἀπό αὐτήν κιόλας τήν ζωή νά τόν χρησιμοποιῆ καί στόν βίο του καί μέσα στήν τέχνη τοῦ γραπτοῦ λόγου. 

Εἶναι ἡ χαρά τοῦ Κυρίου, πού ὑπερκαλύπτει ἀπό τώρα τόν κόσμο ὅλο. Ἀρκεῖ νά ἐλευθερωθεῖ κανείς ἀπό τίς ψεύτικες χαρές γιά νά βρεῖ τίς ἀληθινές. Καί πρός αὐτές τίς ἀληθινές χαρές ἔχει στραμμένα τά μάτια καί τήν ψυχή της ἡ Χριστιανική Λογοτεχνία.

Π.Μ. Σωτῆρχος 

Πηγή: Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ, Π.Μ. Σωτήρχου, «Ἁρμός», σελ. 194-195. 

Ἡ ἡθική εὐαισθησία εἶναι δείγμα πνευματικῆς ὑγείας - Π.Μ. Σωτῆρχος

   * Ἰουστῖνος. Στήν Α' «Ἀπολογία» του (25,3 ἤ Ε.Π. 6, 368) γράφει μεταξύ ἄλλων: «νιώθουμε λύπη γιά ἐκείνους, πού πιστεύουν στά ποιήματα. Ἐμεῖς ὅμως ξέρουμε ὅτι οἱ δημιουργοί τους εἶναι δαίμονες». 

Διορθώνοντας κάπως αὐτήν τήν ἄποψη θά πῆ στήν ἴδια (Α') «Ἀπολογία» του (54,1 ἤ Ε.Π. 6, 408) ὅτι οἱ ποιητές μπορεῖ νά μήν εἶναι οἱ ἴδιοι δαίμονες, ἀλλά σίγουρα οἱ κακοί δαίμονες τούς ὤθησαν στήν συγγραφή τῶν ἔργων τους «ἀποδεικνύουμε ὅτι ἔχουν ἐκφρασθεῖ μέ τήν βοήθεια τῶν κακῶν δαιμόνων μέ σκοπό νά ἐξαπατήσουν τό ἀνθρώπινο γένος καί νά τό ἀπομακρύνουν (ἀπό τόν σωστό δρόμο)».

   * Μιά δεύτερη παρατήρηση ἀναφέρεται στήν ἠθική ἀντίδραση τοῦ Λουκιανοῦ, πού μολονότι καί ὁ ἴδιος ἦταν λογοτέχνης καί μάλιστα ποιητής, ἐξανίσταται γιά τήν ἀνηθικότητα, τήν ἀσέβεια καί τήν ἀπιστία τῶν ἔργων τῶν ἀρχαίων ποιητῶν καί ἀπορρίπτει αὐτήν τήν μορφή τῆς τέχνης -τῆς ἄθεης ποίησης θά λέγαμε σήμερα- γιατί ἀντί νά βελτιώνη τόν ἀναγνώστη πνευματικά τόν κάνει χειρότερο, ἀφοῦ γκρεμίζει μέσα του τήν πίστη καί τό σέβας πρός τήν θεότητα.

Καί αὐτό εἶναι ἕνα δεύτερο θεμελιακό κριτήριο τῆς Χριστιανικῆς Λογοτεχνίας, πού προσπαθεῖ μέ τόν λόγο της νά βοηθήση καί ὄχι νά διαφθείρη τόν ἀναγνώστη. 

Δέν τόν ρίχνει στή σύγχυση καί τήν ἀμφιβολία, δέν κλονίζει μέσα του τά πνευματικά στηρίγματα - στά ὁποῖα πρῶτο εἶναι ἡ πίστη στόν Θεό - οὔτε τόν βυθίζει στήν ψευτιά, στήν ἀπελπισία καί τόν μηδενισμόν, ὅπως κάνουν τά σύγχρονα ρεύματα τῶν ἰδεολογιῶν, ὅπως ὁ φροϋδισμός, ὁ ὑλισμός, ὁ μηδενισμός καί ὅλοι οἱ ἄλλοι «ἰσμοί» τῶν τελευταίων αἰώνων. 

   Ἡ ἡθική εὐαισθησία τῶν ἀρχαίων, πού πολέμησαν τόν λογοτεχνικό λόγο σάν ἐπικίνδυνο γιά τήν ζωή καί τήν πρόοδο τοῦ ἀνθρώπου, ἀποτελεῖ θετικό στοιχεῖο καί θά λέγαμε ὅτι εἶναι δεῖγμα πνευματικῆς ὑγείας. 

Κάτι ἀνάλογο ὑποστηρίζουν καί οἱ Χριστιανοί Κριτικοί γιά τήν ἄθεη φιλολογία τῶν ἡμερῶν μας καί τήν καταπολεμοῦν καί προβάλλουν τήν ἀνάγκη σεβασμοῦ τοῦ ἐσωτερικοῦ βίου τοῦ ἀνθρώπου καί τῶν διαιώνιων ἀξιῶν τῆς Πίστεως καί τῆς Θεοσέβειας.

Ἡ δημιουργία καί ἡ ἀνάπτυξις τῶν Χριστιανικῶν Γραμμάτων σήμερα εἶναι ἡ ἀντίρροπη ἀκριβῶς τάση στήν λογοτεχνία μας, πού θέλει νά ἐλευθερωθῆ ἀπό τήν ἀκολασία τῶν ἀντιπνευματικῶν αὐτῶν ἐναγκαλισμῶν. 

Εἶναι ἡ ἀντίσταση τῆς πνευματικῆς παραδόσεως τοῦ Γένους μας, πού ζητᾶ τήν δική του αὐθεντική φωνή.     

Π.Μ. Σωτῆρχος

Πηγή: Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ, Π.Μ. Σωτήρχου, «Ἁρμός», σελ. 190-192 (2 ἀποσπάσματα).

Ὁ Χριστιανός ποιητής - Π.Μ. Σωτῆρχος

Πρίν ἀπ' ὅλα ὁ Χριστιανός ποιητής εἶναι πιστός στό Χριστό, μέ μιά αὐξανόμενη πίστη, πού προάγεται βῆμα-βῆμα καί βιωματικά μέσα στό καμίνι τῆς μετανοίας καί τῆς καθάρσεώς του καί προσπαθεῖ νά ἀλλάξη τόν ἑαυτό του καί νά τόν κάνη πιό δεκτικό τοῦ Ἐλέους καί τῆς Χάριτος τοῦ Κυρίου.

Συνεπῶς, βαδίζει τήν «στενήν καί τεθλιμμένην ὁδόν» τοῦ προσωπικοῦ ἀγῶνος γιά τήν σωτηρία.  Γι' αὐτόν εἶναι κανόνας τό «ἰατρέ θεράπευσον σεαυτόν». 

Ἕνα ἄλλο χαρακτηριστικό του εἶναι ἡ ταπείνωση καί ὁ λόγος του ἀναδύεται σάν τόν δαβιτικό ψαλμό: «Κύριε, ἐκέκραξα πρὸς Σέ». (Ὁ Δαβίδ θά μποροῦσε νά χαρακτηρισθῆ σάν ἕνας ποιητής - πρότυπο κι ἄς ἔζησε ἀρκετούς αἰῶνες πρίν τήν ἐνσάρκωση τοῦ Κυρίου).

Ὁ Χριστιανός ποιητής εἶναι νηπτικός (ἔχει δηλαδή συνεχῆ νήψη) καί ἐλέγχει τούς λογισμούς συνεχῶς σέ ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό, τόν «Πατέρα τῶν φώτων», ἀπό τόν ὁποῖον κατέρχονται ὅλα τά «τέλεια δωρήματα» κατά τήν φράση τοῦ Εὐαγγελίου καί ἀνάμεσα στά ὁποῖα εἶναι καί ἡ ἀληθινή ποιητική δωρεά.

Κι ἐδῶ φαίνεται ἀκόμα πιό καθαρά ὁ διακονικός χαρακτήρας τῆς Χριστιανικῆς Ποιήσεως. Βέβαια αὐτή δίνει, τό κατά δύναμιν, τήν φωνή, πού ἐγγίζει καί κοινωνεῖ μέ τίς ἄλλες ψυχές, ὅπως ὁ ἔμπειρος ὀρειβάτης ἐξηγεῖ τήν ἐμπειρία του στούς νεώτερους, οἱ ὁποῖοι δέν ἔχουν κάνει τίς δικές του ἀναβάσεις.

 

Π.Μ. Σωτῆρχος

Πηγή: Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ, Π.Μ. Σωτήρχου, «Ἁρμός», σελ. 128.