Ὁ Μέγας Βασίλειος γράφει ὅτι κατά τή δημιουργία ὁ Θεός
δέν ἔδωσε στόν ἄνθρωπο ἀναγκαστική τελειότητα, ἀλλά θέλησε
ἡ τελειότητά του νά εἶναι ἀποτέλεσμα ἐλεύθερης ἐπιλογῆς τοῦ ἀνθρώπου,
ἄν καί περιεῖχε μέσα της τόν κίνδυνο τῆς ἄρνησης.
Ἀκριβῶς σ' αὐτήν τή δοκιμασία τῆς ἀγάπης καί τῆς ἐλευθερίας
κλήθηκε ὁ ἄνθρωπος στόν Παράδεισο διά τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ καί
καλεῖται, μετά τήν πτώση , πάνω στή γῆ.
Ἡ πτώση πού συντελέστηκε στόν Παράδεισο, καθώς καί
κάθε παράβαση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ πάνω στή γῆ,
ὀφείλονται ἀποκλειστικά
στήν κακή χρήση τῆς ἐλευθερίας ἐκ μέρους τοῦ ἀνθρώπου.
Κάθε ἄνθρωπος, πού ἔρχεται στή ζωή, διά τοῦ α ὐ τ ε ξ ο υ σ ί ο υ
παίρνει ἐλεύθερα μία στάση ἀπέναντι στόν Θεό.
Μέ τή σκέψη πρῶτα καί μέ τόν τρόπο ζωῆς στή συνέχεια,
ὁ ἄνθρωπος φανερώνει τήν πίστη, τήν ἀγάπη καί τήν ὑπακοή του στόν Θεό,
τόν κτίστη καί τόν τελικό σκοπό του ἤ, ἀντιθέτως, Τόν ἀρνεῖται.
Πηγή: Μάρτυρες Μαρτύριο καί Μαρτυρία κατά τόν Μέγα Βασίλειο,
Ἐπισκόπου Σοφιανοῦ Pătruntel, σελ. 187