Ὁ τακτικῶς ἐξομολογούμενος ὠφελεῖται διττῶς,
ἠθικῶς καὶ πνευματικῶς· καὶ α') ὠφελεῖται ἠθικῶς,
διότι αἱ ἠθικαὶ αὐτοῦ ἀποπλανήσεις ὁλοὲν ὀλιγοστεύουσιν, καί
β') πνευματικῶς, διότι διδάσκεται ὑπὸ τοῦ πνευματικοῦ αὐτοῦ πατρὸς
τὰ πρὸς σωτηρίαν ὠφέλιμα.
Ὁ ἐξομολογούμενος ἀναπτύσσεται πνευματικῶς α') διότι
διὰ τῆς διδασκαλίας αἱ τοῦ διδασκάλου γνώσεις μεταδίδονται
ὀλίγον κατ' ὀλίγον εἰς τὸν ἐξομολογούμενον, ὡς εἰς μαθητευόμενον,
καὶ β') διότι ὁ νοῦς αὐτοῦ καθαριζόμενος ἀπὸ τοῦ σκότους
τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς πλάνης φωτίζεται καὶ κατανοεῖ τὰ θαυμάσια
τοῦ Θεοῦ καὶ ἀναπτύσσεται.
Ἡ εξομολόγησις εἶναι τὸ σωτήριον φάρμακον τῆς κοινωνίας,
διότι δύναται νὰ διασώσῃ τῆς ἀπωλείας πολλὰς ψυχὰς διὰ πλάνην
καὶ ἀτόπους ἐνθυμήσεις καὶ πονηρούς λογισμοὺς ἀπολλυμένας.
Ἅγιος Νεκτάριος
Πηγή: Ἁγίου Νεκταρίου - Μελέτη περί τῆς ἀθανασίας τῆς ψυχῆς
καὶ περὶ τῶν ἱερῶν μνημοσύνων, σελ. 226